Coincidence?

18. Too far

Coincidence? 18

Hoofdstuk 18.

Beca's P.O.V.

Van: Zayn

Naar: Beca

Heei beauty, kan ik langskomen? Ik mis je.

Hou van je. X. Z

Ik glimlachte dom naar m'n telefoon. We hadden elkaar maar één dag niet gezien, en hij miste me al. Ik begon terug te typen.

Van: Beca

Naar: Zayn

Ehm, ik moet eigenlijk nu m'n huiswerk gaan maken... :(

Hou ook van jou <3 xx

Van: Zayn

Naar: Beca

Oh dat geeft niks, ik help je wel met je huiswerk!

Hou meer van jou ;) X. Z

Van: Beca

Naar: Zayn

Zegt de jongen die nooit naar de lessen gaat ;) maar is goed, zie ik je zo?

Hou het meest van jou! Xx

Van: Zayn

Naar: Beca

Ben over vijf minuten bij je

Hou nog meer van jou :p X. Z

Elke keer dat ik die 'ik hou van je's' las, moest ik denken aan gisteren.

Flashback

"Laat me één feit aan jou vertellen."

"Wat?"

"Ik hou van je Beca."

"W-wat?" Zei hij nou net dat hij van me hield? Dit kon niet waar zijn?! Er kwam een kleine glimlach op m'n gezicht.

"Ik...ik hou van je." Herhaalde Zayn. Ik bleef hem aanstaren. Uit het niets rende ik naar hem toe voor een knuffel. Hij knuffelde opgelucht terug. Ik sloeg m'n armen om z'n nek heen, en begroef mijn hoofd in z'n schouder.

"Zeg het nog een keer." Fluisterde ik. Ik hoorde een klein lachje van hem.

"I love you, ich liebe dich, je t'aime, ti amo, te quiero. Ik hou van je Beca. In welke taal ik het ook moet zeggen. Ik hou van je."

Ik trok terug uit onze knuffel. "Ik hou ook van jou." Fluisterde ik voordat ik mijn lippen op de zijne drukte. Hij lachte, voordat hij terug zoende. Dit was weer een ander soort kus die we hadden gedeeld. In deze kus zat liefde. We hadden elkaar zojuist de liefde verklaart. Ik hield van hem en hij hield van mij. Niks kon mijn dag nog breken.

Flashback over

Het was nu één dag later, en hij zou elk moment aan de deur zijn om me te 'helpen' met m'n huiswerk. Ik had het gevoel dat ik alles beter zou begrijpen dan hij.

Ik had het al vaker gezegd, maar gister was de beste dag van m'n leven. Ik zou niet weten welke dag nog beter zou kunnen worden.

Dat was, totdat ik weer moest denken aan het slechte nieuws. Ik ging nog steeds verhuizen. Ik wist niet eens waarheen we zouden verhuizen. Alle vrolijkheid die ik een seconde geleden nog had, was uit me gezogen. In plaats daarvoor vulde het zich met verdriet.

Ik moest Zayn gaan verlaten. We hadden elkaar de liefde verklaard, we hielden van elkaar. Wie is nou zo monsterlijk om twee mensen die van elkaar houden uit elkaar te halen.

Het voelt alsof ik vanbinnen word verscheurt. Een traan verliet m'n ogen. Ik zat zacht te snikken op de bank. Totdat ik me realiseerde dat Zayn elk moment aan de deur kon staan! Hij kon me niet wéér huilend betrappen. Het zou er verdacht uitzien, en dan moest ik het wel vertellen. Ik wist natuurlijk wel dat ik vroeg of laat moest vertellen dat ik ging verhuizen, maar het was gewoon nog niet het juiste moment.