(Under Revision)
BE WEAK SO YOU SHALL BE CONTROLLED.
Hundred of years from now, the Philippines sits at the top - powerfully, technologically, politically, and economically advanced from others - and there isn't a doubt that it is leading the world...
اوووه! هذه الصورة لا تتبع إرشادات المحتوى الخاصة بنا. لمتابعة النشر، يرجى إزالتها أو تحميل صورة أخرى.
STANDING AT THE SIDEWALK, I let the whistle of the wind sing to me while it caressed my cheeks. The streets were so quiet. The city was quiet. I could hear the beat of my heart and the air leaving me lungs.
No one was outside. No one was in this city but me. Not even a moving shadow.
The buildings were crumbling into dust as vines wrapped aroumd it, claiming it as its own. The windows were broken and shattered glass littered the cracked roads. I was afraid that if I poked it, it might all fall down burying this dead city. Abandoned cars were left behind to block the roads and their windows were wrecked and some of its doors were misiing and some of it were awfully dented.
Weeds grew on the road's crevices and the streets were covered with vines. The city was dead and the nature had devoured it as the time passed. Looking at the tall buildings, I was sure this was once a progressive place.
Wala akong naririnig kundi ang ihip ng hangin na tumatama sa mga dahon ng mga nagkalat na halaman. Inangat ko ang aking paa at sinimulang maglakad at bawat yabag ng aking mga paa ay rinig na rinig dahil sa nakabibinging katahimikan.
Tumingin ako sa harapan at mayroon akong nakitang napakataas na gusali. Sa tingin ko ay iyon ang pinakasentro ng siyudad. Tumingala ako at tinitigan ang tuktok ng gusaling ito at nakitang walang ibang nakatayo rito na kasing taas no'n. Nadiskubre ko rin na sa lahat ng mga gusaling nahandito ay ito lang ang buo at maayos pa ang kalagayan. Kahit isang salamin ay walang basag at sa halip ito pa nga ay makikintab na para bang bagong kabit lang. Bawat bintana ay sinasalamin ang mga sinag ng araw na mas lalo pang nagpakinang sa buong gusali.
The sun was lying low on the horizon, painting the sky a bright shade of orange. Although the sun was still there, I could already see the moon on the other side, waiting for the sun to sleep so it could reign the night skies by itself.
Hindi ko alam ang gagawin ko kaya naman naisip ko na lang na puntahan na ang mataas na gusali sa gitna ng siyudad. Nagpatuloy ako sa paglalakad habang ang araw naman ay unti-unting bumababa muka sa langit.
May narinig ako na parang dalawang bakal na nagtama. Napahinto ako sa aking paglalakad at nilibot ng aking mata ang buong paligid. Posible kaya na may ibang tao rin dito?
Iilang segundo lang ang lumipas ay tumunog na naman ulit ito.
"May tao ba dito?" sigaw ko. Walang sumagot kundi ang sarili ko ring boses na umalingawngaw sa buong kapaligiran.
May narinig ulit ako sa bandang bintana sa sirang gusali sa aking likuran. Napalingon ako sa direksyon ng tunog na iyon at tiningnan ko nang maigi isa-isa ang mga bintana. Wala naman akong nakita sa loob bukod sa ito'y madilim at puno ng mga ligaw na damo.
