(Under Revision)
BE WEAK SO YOU SHALL BE CONTROLLED.
Hundred of years from now, the Philippines sits at the top - powerfully, technologically, politically, and economically advanced from others - and there isn't a doubt that it is leading the world...
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
AS I RAN FOR my escape, I was also chasing my breath for the millionth time. Several guards tried to stop me, but they only failed, and now, they were all lying on the floor—some were lifeless while others were just unconscious.
I persevered to fight even though I could already feel the effect of Psych-Kill hurting my head. As I used my ability time to time, the needles were pressing harder and harder. I endured all of it. Just a few more hallways and I would arrive at the escape pods. I would get away from this place.
Isang hallway na lang ang natitira at makakarating na ako do'n. Nagtatago ako sa mga pader at naghahanap ng tiyempo kung kailan papatamaan ang mga gwardyang nakaharang sa dadaanan ko.
Lumabas ako mula sa kinatataguan at sila'y agad na binaril. Nang pagbaril ko ay hindi ko nakontrol ang direksyon ng bala dahil pumintig na naman sa sakit ang aking ulo. Nabitawan ko ang baril na aking hawak at ito'y dumulas sa malayo sa 'kin. Wala akong oras para kuhain pa 'yon. Silang apat naman ang nakakuha ng pagkakataon at walang sinayang na oras. Sila naman ang nagpaputok. Nakailag ako at nagtago muli sa pader habang sila'y nagpapaulan ng mga bala. Wala akong marinig kundi ang mga putok lang ng mga baril at mga balang tumataka sa metal na pader.
May parang kumukurot sa kaliwang balikat ko na parang isang mainit na metal ang nakasingit sa laman ko. Hinawakan ko ito at dugo lang ang nakita ko sa aking mga daliri. Walang dudang tinamaan nga ako sa balikat. Tumingin ako sa kisame at huminga ng malalim. Matitiis ko na naman ang sakit na 'to. At kung dadamhin ko pa 'to ay mas lalo kang itong sasakit.
Hawak-hawak ko sa isang kamay ang isang baril na hindi ko nabitawan na kinuha ko sa gwardya kanina. Isa kang itong pistol at hindi katulad ng mga rifles nila.
Isang hallway na lang makakatakas na 'ko. Lumabas ako muli at pinaputukan ang natitirang apat na gwardya. Sa mga putok na iyon ay isang gwardya rin ang bumabagsak. Pero huling putok ay kasabay kong bumagsak sa malamig na sahig ang gwardya. Hindi ko nakayanan ang sakit sa ulo. Dinudurog at pinupukpok nito ang utak ko.
Nakahiga na ako sa sahig at pinipilit ko ang sarili ko na bumangon. Nakahawak ang kaliwang kamay ko sa ulo ko habang ang kanang kamay naman ay pinangtutungkod ko upang makatayo. Kaunting lakad na lang ay nasa escape pods na ako. Hindi ko na palalampasin ang pagkakataong ito. Inalalayan ko ang sarili ko para makatayo at humawak sa pader upang hindi ako tumumba ulit. Nakasalalay ang balanse ng katawan ko sa mga pader ng hallway na ito. Sa bawat galaw ko ay nararamdaman ko ang pagkirot ng aking kaliwang balikat. Tiniis ko na kang ito at nagpatuloy sa paglalakad.
Huminto ako at huminga ulit nang malalim. Nag-iipon ako ng lakas ng loob lara alisin ang balang nakasingit sa kalamnan ko balikat. Alam kong masakit ito pero kailangan kong gawin ito upang hindi mainpeksyon ang sugat.
Sa kabila ng pagsakit ng aking ulo ay ginawa ko pa ring mag-concentrate kahit ako'y nahihirapan na. Pumikit ako at tinawag lahat ng natitira ko pang lakas sa bawat kasuluk-sulukan ng aking katawa para lang magawa ko 'to. Ginamit ko ang aking kakayahan sa kabila ng pagtusok ng mga karayom sa aking ulo. Hindi ko ito pinansin at itinuloy lang ang ginagawa ko.
Nag-concentrate lang ako hanggang sa naramdaman ko na gumagalaw ang bala sa loob. At nadiskubre kong malalim pala ang narating nito. Doble-dobleng sakit ang nararanasan ko. Isa sa aking balikat dahil sa paggalaw ng bala at isa pa ukit sa ulo dahil sa paggamit ko ng aking kakayahan.
Tiniis ko ang lahat ng sakit hanggang sa unti-unti natanggal na ang balang nakabaon sa 'kin. Hindi ko mapigilang sumigaw nang ito'y makawala na sa akin. Mas dumugo pa ang sugat ko nang ito'y lumabas kaya naman pinunit ko ang telang nasa tiyan ko at ito ang itinali sa balikat upang mapigilan ang pagdurugo. Nalaglag ang bala sa sahig at ito'y gumawa ng tunog.
Nagpatuloy muli ako sa paglalakad hanggang sa makahantong na rin ako sa aking destinasyon. Nakita ko na ang malaking pinto na nadaanan namin kanina at tulad nga ng inaasahan may isang hologram na nakalagay sa pinto nito na nagsasabing, "Escape Pods: This Way." Kusang bumukas ang pinto at pumasok ako sa isang mas mahabang hallway. Humelera sa harapan ko ang maraming escape pods. Sa dami nila wala na akong oras upang mamili pa kung ano ang sasakyan ko basta ang mahalaga ay makaalis ako sa lugar na ito. Lumapit ako sa pinakamalapit sa 'kin at may lumbas na hologram sa harap nito na may nakalagay ma:
Escape Pod No.038 Oriental Pearl Research Facilty Route: To Earth Please Enter Your Employee Code
Employee code? Wala akong gano'n. Saan naman ako kukuha ng employee code? Nagsimulang habulin ako ng pagkataranta.
Hindi ko alam kung ano ang gagawin ko kaya nagpipindot na lang ako ng kung anu-ano at sa bawat hula ko ay nagiging pula ang hologram.
Sorry. Employee code not found. Please try again.
Nanghula ako nang nanghula pero wala pa ring nangyari. Nag-init ang dugo ko. Nanginig ang aking mga laman. Sinuntok ko ang escape pod dahil sa pag-aakalang makakaligtas na ako.
Hanggang sa may boses akong marinig sa likuran. Isang boses na nakapagpatayo ng bawat balahibo ko. Sa sobrang abala ko sa panghuhula ng code hindi ko na namalayang may iba na palang nakapasok dito.
Sumikip ang lalamunan ko na para bang may kamay na humawak sa aking leeg. Hindi ako makahinga. Napalunok na lang ako at unti-unti akong tumalikod at nakita ko siya na nakangiti sa 'kin.
All of my hopes were crushed with his smile. I never thought of smiles could have an effect like this. I thought smiles encourage people. I thought smiles give people hopes. I thought.
"Struggling to escape?" Goldberg said as a greeting with a vicious smile planted on his lips. Only then I realized it wasn't a smile. It was a method of baring his teeth and just like a predator who found its prey, it just showed who was the greater and the stronger one and who was in whom's mercy.
His four minions were on his side and of course, he wore his impeccable dar blur lab coat and under that was an unwrinkled suit. His hands were on his back as he approached me. I took a step back. "I've always known that you'll do this." His smile turned into a monstrous smirk.
"Kneel," he commanded. I didn't know what happened but it seemed my body obeyed him and my knees fell to the ground. The impact hurt my kneecaps simce it was so sudden.
What happened?
I was going to stand up when—
"I said kneel."My knees had once again crashed themselves on the floor. I winced as I knelt in front of him, submitting to him like he was some kind of a king.
"Anong ginagawa mo sa 'kin!" sigaw ko sa kaniya pagkatingala ko.
"Nothing. I just want you to kneel." He chuckled and his broad shoulders shook. "I forgot to tell you that this is one of my abilities. Once I touched someone, I can control them within range." He smiled and knelt in front of me.
Touched? Kailan niya ba 'ko hinawakan?
Realization slapped me. My eyes widened as I recalled the time.
Noong unang test ko. Hinawakan niya ako sa balikat. Hinawakan niya ako.
Inilapit niya ang bibig niya sa tainga ko at may binulong.
