Tajemnica Anioła ✔

20. Strach i Strata

Kazałam mojej przyjaciółce, zająć się Hope. Teraz niemal biegłam po wąskim chodniku.
Dziesięć lat temu, gdy umarła moja babcia obiecałam sobie, że nigdy nie będe płakać z powodu innej osoby. Tej obietnicy trzymam się do dziś i nie zamierzam jej teraz złamać.
Znowu słyszę urwaną rozmowę...

Odebrałam.
I to był największy błąd jaki popełniłam w moim całym życiu.

      - Słucham? - przyłożyłam telefon do ucha.

     - Dzień dobry, czy zastałem panią... - chwila przerwy, w tle słychać szelest papierów  -  Emily Hale?

     -  Tak, to ja  -  odparłam czekając na ciąg dalszy.

     -  Musi pani przyjechać... -  tu podał ulice i numer budynku.

      -  Przepraszam, ale pan się chyba pomylił. To przecież jest nasz szpital...  -  opowiedziałam z nadzieją, że to pomyłka.

      -  Pani matka... -  znów przerwał  -  ...miała wypadek samochodowy. Jest w ciężkim stanie.

Wtedy telefon roztrzaskał się na kawałki, zderzając z twardą glebą.

Biegłam do czasu, gdy przede mną zatrzymało się niebieskie auto. Szyba opadła w dół.

     - Podwiozę cię, wsiadaj - powiedział Jace, mając w oczach determinację, jakiej nigdy wcześniej u niego nie widziałam.

★★★

Siedziałam na korytarzu, czekając na doktora.
Miałam nadzieję, że jej stan poprawił się w ciągu tych kilku godzin. Zaschło mi już w ustach, ale bałam się ruszyć z miejsca, by nie przegapić przyjścia doktora.
Chciałam jak najszybciej zobaczyć Clarę.
Koło mnie siedział Jace, trzymając mnie za rękę, za co byłam mu bardzo wdzięczna.
Był świetnym przyjacielem, wspierał mnie w tak trudnej chwili. Drzwi 28 otworzyły się i zza nich wyłonił się wysoki, szczupły mężczyzna, dobrze po pięćdziesiątce.
Zerwałam się z miejsca w tym samym czasie, co mój towarzysz.
Czekałam, aż coś wyjdzie z jego ust.
Stałam sparaliżowana, obawiając się najgorszego.

       - Stan pani matki się polepszył... - powiedział doktor, a na mojej twarzy, jak zgaduje, pojawiła się ulga.  - Ale będzie musiała tu zostać przynajmniej tydzień.

Mimo woli odetchnęłam z ulgą. Będzie zdrowa.
Wszystko jest już w porządku.

     - Mogę do niej wejść? - spytałam z nadzieją.

Lekarz zastanawiał się chwilę, po czym odpowiedział.

      - Tylko na chwilkę, moja pacjentka musi odpoczywać  - odparł, otwierając drzwi.

Weszłam do środka i bez zastanowienia siadłam na małym krześle, obok łóżka szpitalnego.
Spojrzałam na moją matkę, a ona zrobiła to samo.
Miała zszytą głowę i rękę.
Na jej twarzy widać było zmęczenie, jej powieki wydawały się być takie ciężkie.

   - Czemu mnie tak straszysz? - wyszeptałam, czując jak łzy wzbierają się w moich oczach. Wpatrywałam się w nią cierpliwie, czekając na odpowiedź.

       - Taka już jestem kochanie, myślałam, że już się do tego przyzwyczaiłaś  - odrzekła, marszcząc brwi.

Wiedziałam, że z trudem powstrzymuje uśmiech.
A ja chciałam go tak bardzo zobaczyć.
Rozmawiałyśmy przez piętnaście minut, ale nic nie trwa wiecznie. Pielęgniarka wygoniła mnie pod pretekstem, bym przywiozła jakieś ubrania dla mojej matki.
Tak też zrobiłam.