CHAPTER THIRTY-THREE

33.4K 1.5K 80
                                    

Silence engulfed our trip as all of us sighed in relief. Who wouldn't be happy? We successfully escaped those grim reapers as known as soldiers of kamatayan that are wanting to kill us. But thankfully, our guardian angel as known as we-don't-know-who-saved-our-ass- because we don't know him and decided to gave him a nickname in my head instead, saved us from those soldiers of Mr. Fajardo who wouldn't think twice of exploding our skull with the bullets they have.

Natutuwa ako dahil nakaligtas kami, at ngayon ko lang talaga naramdaman ang pagod, ngunit mas nangungibabaw ang pagkirot ng aking sugat na nakatago mismo sa mainit na gloves na aking suot.

Tulad ng aking sabi, mainit ang gloves tapos ang sugat ay para bang mainit na malamig at parang may maliliit na insekto na parang nagpupumilit pumasok sa aking kaloob-looban. Mahapdi, makirot at nakakairita yung pakiramdam. Parang gusto ko na lang talaga itong putulin kaysa maya't mayang nararamdaman ito at sa totoo lang. . . hindi ko alam ang gagawin dito.

I mean, hindi naman maaaring forever na ito sa akin, diba? Sooner or later, these viruses will find a way to enter in my body in which, I don't want to know what will happen next. Kinakabahan ako sa pag iisip na hindi ko maaaring alisin ang garter sa aking daliri dahil sa oras na gawin ko iyon ay siguradong mabilis na kakalat ang viruses na naipon dito. At mas lalong hindi ko naman ito hayaang ganito lamang dahil maiipon ang aking dugo at hindi iyon magandang pangyayari.

Nevertheless, it's either I will cut my finger. . . or I'll die becoming a zombie.

"Ae, hindi sa mamasamain ha? But your gloves don't seem to match your outfit. I mean. . . leather brown? To your all black cotton ones? I mean ulit, panglalaki kasi yang-" I quickly cut what she was saying as I sighed heavily.

Naramdaman kong natahimik ang mga kasama ko, walang gustong magsalita at lahat sila'y gustong sa akin mismo manggaling ang lahat.

"Farrah, I'm actually injured, and I'm-" But just what I did to her, she cut me off as she gasped and look at me.

"What? Natamaan ka? Saan? Pigilan mo ang dugo-" I rolled my eyes at her reaction, and she saw it, that's why she pouted while looking straight at the pathway we are taking right now.

"I'm hiding my injury to those soldiers and no, it's different," Paliwanag ko sa kanya at alam kong nakuha nya agad ang pinupunto ko.

I saw her tensed a little. Nagkakaroon ng idea na pilit na isinasawalang bahala dahil ayaw nyang paniwalaan iyon.

Ngunit iyon ang katotohanan.

Natahimik ito noong una bago dahan-dahang bumaling sa akin. "What do you mean?" This time, she became serious as I saw her eyes lingered in my gloves, as her hands clenched on the steering wheel as I saw how its back turned paled a little due to how tight she's holding it.

No one wanted to talk ahead as I sighed heavily.

"I got scratched by a zombie," As I removed my gloves and showed her my wounded finger. . . in which, the middle one, the injured one is turning black already.

She took a glimpse on my finger as her eyes widened, a gasp escaped her lips as she's shocked when she saw it and instantly, her face contorted with fear.

"Fuck, bobo! Bakit hindi mo agad sinabi!" Literal na napasigaw sya. With matching nanlalaking mata at nakangangang bunganga at napatinfin sa akin. Mabilis kong itinuro ang harapan na ikinabaling agad nito. Mahirap na at baka mabunggo kami.

"Thankfully, whoever put a garter in your wound did a great job of slowing the virus from spreading," She said. That made me look at her questioning as I remembered those people we left behind. . . because we don't have any choice.

Zombie Outbreak: The Apocalypse ✓Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon