Zombie Outbreak: The Apocalypse ✓

CHAPTER TWENTY-FOUR (𝙸𝙸)

"Focus... let go of your thoughts," I said as I continued to watch them fight.

Isang linggo na nang magsimula ang pag eensayo ko na kasama sila, at sa totoo lang, never pa akong nakasama sa mga taong ganito. I mean... ang hirap nilang turuan! Parang may pumipigil sa kanila sa pakikipaglaban. Kumbaga, parang takot sa armas? O ang kadahilanang ayaw makapanakit?

Eh, zombies nga ang papatayin namin, 'di ba? Mga patay na muling nabuhay.

If they won't kill those monsters, they will be the ones who will be killed.

As I watched those two... I see improvements before. 0.6%. But it remained to be in that way. Sa ngayon ay para bang hindi sila gaanong umuusad... o paunti-unti lamang.

But at least they are improving.

Pagod na pagod na bumagsak ang katawan ni Adam sa damuhan habang si Eve at napayuko at naghahabol ng hininga habang nakahawak sa kanyang tuhod. Parehong halos maligo na sa pawis ang dalawa habang ako'y hindi pa pinagpapawisan. Ang bilis naman mapagod ng dalawang 'to! Halatang kulang sa training.

"You're spying to our enemies but you don't have skills to fight. You have the guts to do it even though you're so sure that your life will be at the line while doing that dangerous work," Wika ko sa kanila na hindi ikinasagot ng dalawa dahil busy sa paghahabol ng hininga.

I've confirmed it. Sila mismo ang umamin. They're spying inside this military. Iyon lang, hindi nila alam ang sa basement na nakita ko na siyang hindi ko binanggit sa kanila.

Lumapit ako sa bag ko na nasa gilid ng puno at umupo sa tabi noon. Inabot ko ang cellphone ko sa bag ko at tinignan ang oras.

7 AM.

It's just one fucking hour ever since we've started our daily training, but here they are; they seemed as if another hour and they'll be dead. I rolled my eyes.

"You know what? Walang mangyayari kung gaganyan-ganyan kayo," Prangkahan kung prangkahan, naiinis na ako.

It's because they wanted to improve, but they're the one hindering themselves to improve. Kung sana'y sa hindi lamang pagsunod sa mga utos ko sa pakikipaglaban- maiinis pa rin ako syempre, pero itong dalawa kasi, tuwing sinasadya kong bigyan sila ng opening para makaatake sa akin, humihinto! Ayaw akong masaktan.

Is it their fear for me or they just don't want to hurt someone?

Sa bawat training na lumipas, paulit-ulit ko silang pinapangalahanan na zombies ang papatayin namin, hindi tao. It's okay to kill those monsters, after all, they won't turn back to human again. Kaso, nakasuksok yata sa kukote nila na dahil nagawa ng bansa namin ay magagawa rin nito. It's clearly impossible.

The cure created by the Mad Scientist doesn't affect those monsters; how could we bring them back?

Isa pa, pasok sa kabilang tenga, lalabas sa kabila, ganyan lahat ng sinasabi ko. Hindi ba nila alam na nakakapagod rin magsalita? At ang paulit-ulit nilang sinasabi?

"Sorry," again, eto nanaman po tayo. Napabuntong hininga ako at humarap sa kanila.

"Let's see your ranger skills then," Muli ay tumayo ako at kinuha ang bag ko, lumapit kami sa pwesto kung saan nakapwesto ang mga nag aaral para bumaril kahapon.

Ang madali lang sa dalawang 'to, sumusunod sa usapan. I told them to be here before six am and 5:30 pa lang, nandito na raw sila sabi nila Damien- who happens to passed by, para sa pagjo-jogging nila kaya napilitan akong pumunta rito ng mas maaga kahit hindi pa 'ko nakakakain.

Pero pagdating sa trainings, I'll rate them 20 over 100. Atleast, may rate pa diba?

But of course, I won't give up. Tuturuan ko sila hanggang sa matuto sila.