Zombie Outbreak: The Apocalypse ✓

CHAPTER THIRTY-FOUR (𝙸𝙸)

"Wooh! I'm so tired!" Pabagsak na naupo si Farrah sa coach dito sa aming sasakyan. We are moving, again. Panandaliang nakipagpalit si Travis kay Harry na nito ko lamang nalaman na maalam pala rito. Pati ang kasama ni Accel na si Max.

Ngumisi ako habang tinitignan silang lahat na lahat ay nakaupo at nakahilata. Ang iba'y sa sahig mismo nagsihiga, mabuti nalamg at carpeted ang buong ibaba.

What happened earlier was dangerous. Sa totoo lang, akala ko gagabihin kami sa pag ubos noon dahil sa sobrang dami. Mabuti nga't hindi ako napansin ng mga ito. Isa pa, mabuti at walang zombie sa ibaba, sa hagdan na aking tinutungtungan noon kundi, ako ang patay.

And right now, we are heading to another laboratory, again. However, we found no lead again just like the first one. Sadnu.

Sumandal ako sa dingding at tumingala. I unconsciously placed both my hands on my jacket's pocket, which I do whenever I have nothing to do. Ngunit pagpasok pa lamang ng kamay ko rito ay nakaramdam ako ng malamig na bagay... parang metal? Then realization hits me.

I think, we... I found a clue.

Mabilis kong kinuha ang nakapa kong malamig na bagay tsaka ito inilabas.

It's a silver rounded necklace na may tusok tusok sa gilid na dahilan upang magmukha itong araw. There's also a letter S sa gitna nito. I wonder what that S means? No, I wonder where did I saw this necklace.

Kumunot ang noo ko habang pinag iisipan kung saan nga. Come on, Kaesha. Think, think!

"Hey, what's that?" Boses ni Farrah na nito ko lamang napansin na nakatayo na pala at nasa gilid ko na. I decided na ipakita ito sa kanya.

Muli ay kumunot ang noo nito. I saw the familiarity in her eyes, but she can't also point out where she saw it. She looked at me and shook her head. She can't also remember where she saw it. Oh damn.

"Ipakita na'tin sa kanila. Malay mo may nakakaalala," Sabi nito, tumango ako sa kanyang sinabi. She's right.

Naglakad kami papalapit sa aming mga kasama. Due to tiredness, they didn't mind our presence even we already sat at our meeting place-the middle of the sofa where Lance and Blake are sleeping soundly.

"Uh, best? Paano natin sila gigisingin?" Bulong sa akin ni Farrah. Umiling ako sa kanya.

"Pahinga na siguro muna tayo." Sabi ko rito at ngumiti. She nodded her head and yawned. Okay, my best friend is tired.

Tsaka ko lamang naramdaman ang pagod nang mapahikab ako. Okay, I am also tired.

"So, what it is?" Naghikab si Lance habang nakaupo sa sanga nitong malaking puno na aming pinagpapahingahan.

We decided to take a rest before heading to our next plan. At saktong may nakita kaming malaking puno kung saan kakaunti lamang ang mga zombies na mabilis naming naubos. I guess, luck is still on our side, that's why.

Isa sa dahilan kung bakit dito kami nagpapahinga ay para makapagluto ng de lata naming mga pagkain at ulam. Our vehicle is almost perfect. Almost. Wala nga lang lutuan. I remembered what Sheena said.

"Try nyo magluto sa sasakyan, sasabog 'yon," She said which is true.

Our vehicle is made of metal, yet the one that's making it hard is the gas inside it. Hindi namin iyon maaamoy, sabi ni Gia. Pero hindi ito maaaring magkaroon ng contact sa apoy sa loob.