Denizin Mavisi

Bölüm şarkısı: Pera - Sensiz Ben

Merhaba! Bölümü aslında dün ekleyecektim ama Konya'ya geldiğim için bugüne sarktı. Çalışmam gereken sınavlarım var o yüzden biraz yoğunum *-* Cuma günü İzmir'e döneceğim, yeni bölümü de o zaman yazmaya başlayacağım.

Bu bölüm benim için önemli, o yüzden paragraf arası yorumlarınızı eksik etmeyin, olur mu? *-*

Keyifli okumalar!

"Bazen insan çareyi yalnızca vazgeçmekte buluyordu; ya da çaresizlik, zaten vazgeçmekle başlıyordu."

23.Bölüm ✍

14 gün.

Günden güne ölüşümün ikinci haftasıydı. Bir insanın yemek yemeden 1 ay, su içmeden 1 hafta dayanabileceğini söylerlerdi. Fakat hiçbir bilim insanı çıkıp da Deniz'siz kaç gün dayanabileceğimi söylememişti bana. Sınırları zorladığımı biliyordum. Onsuzluk, canıma kastediyordu.

Deniz'i tanımadan önceki boş ve amaçsız geçen günlerim, artık bana eskisinden daha çok ızdırap veriyordu. Bir defa gözüm açılmıştı; hayatın yalnızlıktan ibaret olmadığını görmüştüm. Fakat ne çareydi yine eski yalnız günlerime geri dönmüştüm.

Deniz, bana hayatın yaşanabilir yanını göstermişti; sonra da hayatı yaşanılır kılan şeyi elimden almıştı: Onunla olma imkânımı. Şimdi de ondan mahrum bir halde, önceki miskin halime geri dönmüştüm. Ama bir fark vardı: Bu sefer onunla olmanın nasıl olduğunu biliyordum ve bildiğim bu şeyin eksikliğini iliklerimde hissediyordum.

Baktığım aynalarda her gün biraz daha tükenişimi seyrederken, yüzümü değil hüznümü görüyordum. Buna son verecek mantıklı bir yol da bulamıyordum. Hangi yola adım atmaya kalksam, çıkmaza varacakmışım gibi geliyordu. Karamsarlık, şu sıralar en sık kapıldığım duyguydu.

Peki içime attığım onca şeye rağmen duyduğum bu boşluk hissi nedendi? Boşluk benim değil de, ben boşluğun içindeydim sanki...

Belki de boşluk değil, yokluk hissiydi.

Karşımda deniz vardı ama yanımda Deniz yoktu. Kalbimde Deniz vardı; ama ciğerimde de yangını çoktu. Bir balık olup unutabilseydim her şeyi keşke. Hem belki balık olsam, yerim olurdu Deniz'imin kalbinde. Kaybolabilirdim gözlerinin maviliğinde... özgürce.