Denizin Mavisi

Metallica - Nothings Else Matters

"...Forever trusting who we are 
Daima kim olduğumuza güveniyorum 

And nothing else matters 
Ve başka hiçbir şey önemli değil 

Never opened myself this way 
Kendimi hiç bu şekilde açmamıştım 

Life is ours, we live it our way 
Hayat bizim, onu bildiğimiz gibi yaşıyoruz 

All these words I don't just say 
Tüm bu sözleri söylemiş olmak için söylemiyorum 

And nothing else matters 
Ve başka hiçbir şey önemli değil..."

36.Bölüm ✍

Ağırlaşmış göz kapaklarımı aralamak, şu an bana dünyanın en zor şeyiymiş gibi geliyordu. Kendimi tekrardan uykunun kollarına teslim etmek istesem de, olduğum konumdan duyduğum rahatsızlık, bu isteğimi bertaraf etmişti. Başım neden bu kadar alçaktaydı? Ağrıyan omzum ve tutulan boynum kendini belli edercesine daha da sızladığında, yüzümü buruşturdum. Buna bir de yüzümü yalayan sabah güneşi eklenince iyice çekilmez olmuştu.

İstemeye istemeye gözlerimi açtıktan sonra bir süre afallamış bir halde, hiç de tanıdık olmayan tavan ve avizeyle bakıştım. Ardından bakışlarım, anlam vermek ister gibi önce üzerinde uyuduğum koca yatakta, sonra da bana yabancı gelen bu odada gezindi. Kaşlarım anında çatıldığında, nerede olduğumu sorguluyordum.

Sonrasında aklımda beliren detaylarla çattığım kaşlarım kendiliğinden gevşedi.

Odanın lükslüğüne bakılırsa hâlâ Denizlerin evindeydim...

Hatırladığım en son şey Deniz'in dizlerimde uyuması ve saçlarını okşayışımdı, sonrası kopuktu. Belli ki ben de onunla birlikte uyuyakalmıştım... ve uyandığım odaya bakılırsa da, biri tarafından dün uyuyakaldığım odadan başka bir odaya taşınmıştım. Bu birinin Deniz olduğuna adım gibi emindim; zaten başka biri olmasına imkan dahi vermiyordum.

Bunu düşününce nedensizce keyfim kaçmıştı. Belki de nedeni, Deniz'in beni kucağına alıp taşımasını hatırlamıyor oluşumdu. Oysa bu anı bilincim açıkken yaşamak isterdim... Bunu düşünmek tenimi karıncalaştırdığında, beni taşırken çok da zorlanmamış olmasını umdum. Gerçi zayıf biriydim ama uykum ağır olduğundan belki beni de ağırlaştırmış olabilirdi. Acaba uyurken kaç kilo oluyordum? Bence tartılsam en az 5 kilo fazla çıka- Ne diyordum ben?

Başımı iki yana salladım ve saçma sapan düşünceleri zihnimden kovaladım. Şu an düşünmem gereken daha önemli şeyler vardı: Neden yurda gitmek yerine burada kalmıştım? Deniz neden beni uyandırmamıştı? Deniz'in anne ve babası bu konu hakkında ne düşünmüşlerdi? Daha da önemlisi... başımın altında olması gereken bu kahrolası yastık neredeydi?!

Yatakta huysuzca kıpırdandım ve etrafıma bakındım. İşte... nasıl deli uyuduysam artık, yastık yere düşmüştü. Yastıksız yattığım için tutulan boynumun bana gün boyu iş keseceğini şimdiden ön görür gibiydim.