Mürekkebe Boyanan Sardunya | Raflarda

GİRİŞ

Mürekkebe Boyanan Sardunya

15.10.2017

Sevgi acıtır, öp yaralarımdan belki sana da bulaşır.

Ben bir adam tanıdım, tanıdıkça bağlandım, sarıldım. Göğüs kafesinin kemiklerine ruhumun anahtarını bıraktım. Ben bir adam tanıdım, tanıdıkça sevdim, dağıldım. Darmadağın olan saçlarına şarkılar yazıp, ona şiirler fısıldadım. Ben bir adam tanıdım, tanıdıkça yandım, yaktım. Kalbimin küllerini bedenine savurup, elim de avucumda kalanları kalbinin mahzenine kapattım.

Bir adamı sevmenin bedelini ağır ödüyordum.

Yo, ağır değildir belki. Her sabah erkenden kalkıyor, uyanıp uyanmadığını kontrol ediyor, okuldan erken dönüyor ve balkonda gizli saklı onun gelmesini bekliyordum. Geceleri lambasını kapatana kadar uyumuyor, üzerine battaniyesini örtmüş müdür diye endişeleniyordum. Durduk yere şarkı mırıldanıyor, aniden aklıma gelişinde gülümsüyordum. Sonra... Sonra mı? Etraftakilerin tuhaf bakışlarına maruz kalıyor, naif bir şekilde gülümsüyordum.

Ama işin garip tarafı beni gülümseten de oydu ağlatan da.

Hep öyle değil midir zaten? Yara yanında merhemi de getirmezse, kalp susar mıydı yine o, elbet o diye?

O... Gülmezdi hiç, konuşmazdı da. Dudağının kenarında yuva kurmuştu tüm tebessümlerim yine de yetmemişti işte. Zayıftı, öyle filmlerden fırlama adamlar gibi devasa kasları yoktu. Öyle her kızı kendine hayran bıraktıracak bir havası da yoktu. Umurunda da değildi zaten. Olmazdı ki hiç. Ama ben buldum onu, gözlerinin çizgilerine dâhi şiirler yazdım, dağınık saçlarını hayal ederek kokladım, onu kalbimde büyütüp ruhumda parçaladım.

Cesaret edip gözlerine de bakamazdım pek, korkardım, korkardım gözlerini benden kaçırır da gider diye.

Ama bir kez baktım ve belki de bin kez yenildim ona. Mavi gözleri vardı, gök gibiydi uçsuz bucaksız bir derinliği andıran. Ölüm gibiydi bana sonsuzluğu hatırlatan. Beyaz tenini süsleyen kirli sakalları vardı, gül kokan.

Akif Selim Çakırca...

Sevdim işte, seviyorum. Yürüdüğü mesafeyi, gözlerinin çukurundaki cenazeyi, ruhundaki ölüyü bile seviyorum. Sevmeyecekti beni biliyorum, onu sevdiğim gibi sevmeyecekti. Olsun. Lakin ben sonbahar insanıyım, çok yaz bekledim, yine olsa yine beklerim.

🍂

Herkese merhabalar! Yeni bir kurguyla karşınızdayım. Üzerinde uzun zamandır düşünüyordum, nihayet yazıya dökme fırsatı bulabildim. Aslında daha sonralara bırakacaktım lakin zihnim sürekli buna engel oluyor ve yazmam için baskı yapıyordu. Ve yazdım sonunda.

Hikâyenin şimdilik giriş bölümünü okudunuz.

Bu hikâyede ne Çevrimiçi'ndeki sıcaklığı ne de Veda Caddesi'ndeki karanlığı hissedeceksiniz. Sadece hissedeceksiniz işte, hissetmeniz gereken her şeyi.

Keyifli okumalar...

Tanıtım videosu multimedia kısmında mevcuttur. 

Sorularınız için:
Askfm. Sumeyyedmrkn

Sevgilerimle...