Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Onu ilk gördüğümde kalbimde bir cümle filizlenmişti.
Sevgi acıtır, öp yaralarımdan belki sana da bulaşır.
Öpmüştü.
Sevgimin onu acıttığı yerden mi, yoksa acıyan ruhunun onu besleyebileceğim yerinden mi bilemiyorum. Sahi? Acım ona da bulaş mıydı artık? Hani olur ya, hislerim yüreğine siner belki o da benim gibi hissederdi.
O kadar deli, tuhaf, manyak ama içi içine sığmayan bir haldeydim ki sanırım bulutların üzerinde yürüyor gibiydim. Hayır, daha önce hiç bulutların üzerinde yürümedim ama yürüseydim eğer ancak bu kadar mutlu hissedebilirdim sanırım.
Yine sabahın erken vakitlerinde uyanarak hazırlandım. Hastaydım ama bu sadece fiziksel bir olaydı. Ruhum öylesine sağlıklı hissediyordu ki, sanırım tek bir dokunuş bile oradaki yarayı iyi edebilmek için varmıştı. Ezgi, bugün işe gidecekti ve hatta çoktan gitmişti bile. Onun da yaraları iyileşmeye başlamıştı ama ne yazık ki benimkinin aksine onun yarası sadece fiziksel bir temasla sınırlı değildi, lâkin güçlü bir insandı ve içerideki yarasını da kapatacağını biliyordum.
Aynamın karşısında son dokunuşlarımı yaptıktan sonra kendime bir baktım. ''Sırıtmaktan ağzım böyle kalırsa, Akif Selim beni hâlâ güzel bulur mu acaba?'' diye sordum kendi kendime. Bunu söylerken bile sırıtıyordum. Aslında yüzümdeki bu muzip tebessüm dün geceden beri bir an olsun düşmemişti dudaklarımdan. Uyuyana kadar, uyandıktan sonraya kadar bile devam etmişti.
Birkaç gündür takmadığım kırmızı beremi geçirdim en son kafama. Saçlarımın buklelerini düzelttim ve derin bir nefes alıp gülümsedim. Hah! Sanki sabahtan beri başka ne yapıyorsam?
Birkaç bir şey atıştırdıktan sonra da evden çıktım. Akif Selim mesaj atmamıştı ama durakta olduğunu biliyordum. Biliyordum işte. Merdivenlerden usul usul inmeye başladım ama kalbim bunu reddedercesine atıyordu. Kalbim ağzımın içindeydi sanki ve konuşursam duracaktı. Birkaç dakika sonra apartmandan dışarı çıktığımda havanın oldukça keyifli olduğunu gördüm. Güneş yüzünü gösterirken, karlar çoktan erimişti bile.
Birkaç adım yürüdükten sonra karşı kaldırıma baktım.
Oradaydı.
Durakta yalnız başına oturuyordu.
Elimi kalbimin üzerin götürüp, ''Allah'ım ne olur kalbime mukayyet ol,'' diye mırıldandım. Delirmiştim ama zaten bu olmasaydı ayıp olurdu.
Mislina farkında mısın bilmiyorum ama Akif Selim seni öptü, evet öptü.
Hani şu bir yıldan fazladır yalnızca onun için atan kalbin sahibi. Pencereden heyecanla yollarını gözleyip, kapı deliğinden onu gözetleyerek saf saf sırıtmana sebep olacak kişi... Evet, tüm bu güzelliklerin vücut bulmuş hali.
