Merhabalar... Geldik, bu sefer bence daha erken geldik. Sizi hiç tutmadan direkt bölüme alayım, yorumlarda buluşalım. Keyifli okumalar. ^^
35.BÖLÜM: ''Ruha Vurulmuş Prangalar''
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kalbimin içine bir isim yazdım ve ondan başka herkes okudu.
Ben onu başkaları görsün, başkaları onu gördüğü halde ezip geçsin diye sevmedim ki... Ben onu, onun için sevdim, kendi yüreğime yakıştığı için sevdim. Bir tek o acıtabilirdi orayı farkında olmadan ama yalanmış meğerse... Bir tek o kıymet veriyormuş oraya, ben kendimi kandırmışım öyleyse.
Kalbimi bilmeden bu kadar üzerime titreyen bir adam, kalbimin içindekini, kendini bilse üzerime esen fırtınalara göğüs germez mi hiç?
Akif Selim, gidecek bir yerim kalmadığında sana çıkıp gelsem, evinim diye açar mısın kapını? Açmazsan da üzülmem zira bu kalp bugün kırılmıyor ve ben kırıklarla yaşamayı öğreneli çok oluyor.
Kandırdım.
Üzülürüm.
Şu anda da paramparça olduğum gibi.
Halime Teyze öylece karşımda dikilirken küçük dilimi yutmuş gibi ona bakakaldım. Anne ve babamın gözleri üzerimdeydi. Suratlarında kalbimin en ücra köşesinde bile varlığını hissedebildiğim bir acı vardı. Hayal kırıklığı...
''Mislina?'' diye sordu annem kaşlarını yukarı kaldırırken. Yutkunarak anneme kaydırdım gözlerimi lâkin öfke değildi gördüğüm, berrak bir endişeydi. Bu ürkütücü değildi ama hayatım boyunca ilk kez tanık olmuştum bu ifadeye ve beni asıl endişelendiren de buydu.
''Anne,'' dedim sesim kısık çıkarken. Kupkuru olmuş dudaklarımı ıslatıp çekerken Halime Teyzenin gerginliği odayı âdeta inletiyordu. Neden? Neden diye sormak istedim bağıra çağıra. Saygım, hürmetim bile gözümde yoktu çünkü ben babamın gözlerindeki bakışta yitirmiştim bunu. Annemle aramızda belirsiz birkaç saniye geçtiğinde Halime Teyze üzerine giydiği hırs paltosunu silkeleyip, ''Yazıklar olsun sizin gibi aileye de,'' deyip yüzüme iğrenircesine baktı. ''Senin gibi kıza da. Ben de seni namus...''
''Orada dur bakalım hanım!'' diye bağırdı babam. Sesi o kadar gür ve baskın çıkmıştı ki bir kâbustan uyanır gibi olmuştum. Halime Teyze şaşkın bir çehreyle babama bakarken, babam öfkesinden çatılmış kaşlarıyla ona döndü. ''Senin ağzından çıkanı kulağın duyuyor mu hiç? Ne haddine gelip burada, benim ailemi, karımı ve kızımı diline dolayarak namus meselesi haline getirmek? Siz kendinizi ne zannediyorsunuz? Bu nasıl bir cürettir böyle, bunu düşündünüz mü?''
