Birkaç dakika ne yazacağımı bilemedim buraya yemin ederimsdfgfdsdf hoş bulduk, siz de hoş geldiniz. Özledim, özlediniz. Yani umuyorum. Çok uzatmadan şöyleeee sizi bölüme davet edeyim. Yorumlarda buluşalım. Keyifli okumalar... Bir de multideki parçayla dinleyin, çok güzel oluyor. Tamam, gittim.
34.BÖLÜM: ''Düşün İçinde Bir Düş''
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
10 gün...
Onsuz geçen koskoca bir on günü ardımda bırakmıştım.
Tamam; on gün dediğiniz nedir ki dersiniz ama benim gibi hasreti yüreğinde tüttüren biri için değil on gün on saatin bile ağırlığı kalkmıyor ruhumun en derininden.
Özlüyordum hem de çok özlüyordum. Ara ara konuşuyorduk, sesini de duyuyordum lâkin yetmiyordu işte. İnsan sevdiğinde böyle oluyormuş meğerse, dakikaların bile önemini anlıyormuş. Fakat bu sefer ki çok başka, bu sefer yalnız değilim. Biliyorum çünkü Akif Selim'in hayatındayım. Belki kalbindeyim ya da orada değilim fakat onda bir yere sahibim çünkü gülüşünü duyuyorum yerli yersiz konuşurken ve kalbimi bu kadar yerinden çıkaracak gibi gülmesi alelade biri olmadığımı hissettiriyor, fark ediyorum.
Belki de çok sevdiğimden böyle hissediyorum, bilemem ki...
''Mislina!'' diye seslendi annem, odamda çamaşırlarımı katlarken.
''Efendim anne?'' diye karşılık verdim ona elimdekileri bırakmadan.
''Çarşıya çıkıyorum annem, bir şey istiyor musun?''
Elimdeki çamaşırları yatağımın üzerine koydum ve odamın kapısını açıp annemin yanına gittim. Kabanının düğmelerini ilikliyordu. ''Yok anne,'' dedim sakince. ''Ne alacaksın ki zaten?''
''Akşam için sebze alacağım pazardan,'' deyip gözlerime baktı. ''İstersen gel beraber gidelim.''
Keyifsiz bir şekilde omzumu silktim. ''Ben bu sefer gelmeyeyim anne ama yapılacak bir şey varsa yapayım. Çamaşırları katladım.''
Askıya elini uzattı ve çantasını kavrarken, ''Yok kızım bir şey, baban gelir zaten birazdan,'' deyip onu koluna götürdü. ''Haydi Allah'a emanet ol.'' Ses etmedim ve onu kapıdan geçirip odama girdim. Çamaşırlarımı katlamaya devam ederken Kumru'ya bakıp kıkırdadım. ''Kumru Hanımcığım, bugün pek sessizsiniz hayırdır inşallah?''
Evet evet, bir gören olsa deli der.
Saatin henüz ikindiyi yeni geçtiğini gördüm. Birkaç dakikaya çamaşırlarımı dolabıma özenle yerleştirdim. Sıkılıyordum hem de deliler gibi. Akif Selim çalışmaya başlamıştı ve meşguldü. Vakti olduğunda benimle konuşabiliyordu ama şey...
