Taş Kalpli Barbie ( Tamamlandı)

45.Bölüm Cehennem

Hayat yaptığımız seçimlerden ibarettir. Ama bize verilen seçenekler farkında olmadan geleceğimizi belirleyen küçük ayrıntılarda en az seçimlerimiz kadar önemlidir.

Bazen bazı şeyler siz ne kadar uğraşırsanız uğraşın değişmez, kaderinizdir...

Tıpkı onca şeyden sonra benim kendimi Anıl'ı severken bulmam gibi. Yada kazanmak için her çabalayışımda kaybettiğimi anlamam gibi.

"Biri beni cimdiklesin bence." Mutfakta yemem için birşeyler hazırlayan Anıl'ı izliyordum. Üzerinde sıradan eşoftmanları vardı. Öyle biscolata erkekleri gibi tüm vücudu ortada olmasada durduğu yerde sevimliliği ile yakıp kavuruyordu. Islak saçlarındaki dağınık duruş sevimli yüzüne ufaktan bir serserilik katmıştı. Usta aşçı tavırları evlenilecek adamım diye bağırıyordu

Oysa aşağı inerken neler düşünmüş ne planlar yapmıştım. Benim için hazırladığı kıyafetleri giyinmek yerine onun gömleklerinden birini giyinmiş aynada kendimden emin olana kadar endamlı pozlar atıp durmuştum

Yapmaya karar verdiğim herşey filmlerde gördüklerimden ibaretti. Güzelliğimle aklını başından alıcak zirvede kalbime sahip olabilirsin ama bedenime asla diyerek jübülemi yapıcaktım.

Filmlerde hep böyle olmaz mıydı? Başrol kız kıyafetleri ıslandığı için sanki hiçbirşey kalmamış gibi oğlanın veyaz gömleğini üzerine çeker ceylan gibi seke seke evde o kılıkla dolanırdı. Bende aynısını yapıcaktım.

Planımın on numara olduğundan emindim. Peki şimdi neden yanakları kızaran o değilde bendim?

"...Yıllar geçsede üstünden, bu kalp seni unutur mu?..."

Orda olduğumdan bir haberdi. Geldiğimi duymamış kendini yemek hazırlamaya kaptırmıştı. Sırtımı kapıya dayayıp onu izlemeye başladım.

Gerçekten çok şanslı bir insandım. Şuan kendimi hiç olmadığum kadar mutlu hissediyordum. Buda ürkmeme neden oluyordu. Kaybedecek bir şeyiniz olmadığında özgürdünüz ama elinizde değer verdiğiniz şeyler olduğunda korkak birine dönüşmeniz an meselesiydi.

"...Anlamı yok tüm sözlerin, sensiz geçen gecelerin, yaşanacak senelerin.
Bu kalp seni unutur mu?..."

Sesi kulaklarımda yankılanıyor gülümseme neden oluyordu. Aramızdaki ilişkiyi birkez mahvetmiştim. İkinci kez aynı şey yaşanırsa bu sefer incinen kişi sadece Anıl olmayacaktı. Bencil olduğumu düşünebilirdiniz ama dürüst olmak zorundaydım. Bu sefer en az onun kadar benimde ona ihtiyacım vardı.

O hep korktuğum şey olmuş Anıl'a bağlanmıştım. Kaçma Anıl'ı hayatımdan çıkarma nedenim ne Sevgi'nin tehtidiydi nede babamın inadıydı.

Derinlerde bir yerde hep aynı his vardı. Annem gibi olmaktan ürkmüştüm. Anıl ilk tanıştığımız günden beri aynıydı. Ona baktığınızda yaralarınız önemsizleşiyor içiniz umut doluyordu. Sığınak... Anıl'ı anlatıcak en güzel kelime buydu o zamanlar benim için. Başlarda babamı öfkelendirmek Sevgi ile iddialaşmak için Anıl'a yaklaştığım doğruydu. Sonra birşeyler değişmiş kendimi ona sığınmak isterken bulmuştum. Kim olduğumu kıskançlıklarımı bana unutturabiliyordu.

Evden kaçış noktam Anıl'dı belki ama sonunda yine aynı duygu ortaya çıkmıştı. Kendimi unutturması üzüntülerimi silmesi hoştu belki. Ama ona değer vermekten korkmaya başlamıştım. Peki ya işler yürümezse, ya Anıl gerçekleri öğrenirde beni affetmezse, yada en kötüsü ya ona aşık olursam?

Derler ki kızlar annelerinin kaderini yaşarmış. Ben annemin babamı sevdiği kadar birini sevmeyeceğime körü körüne o kadar teslim olmayacağına söz vermiştim. Aşkın en güçlü hali biri size senin için ölürüm dediğinde bunu kast etmesidir. Benim annem babam için ölmüştü. Onu aldatan bir adam için geride neyi bıraktığını düşünmeden gitmeyi seçmişti.