ဧည့္ခံပြဲျပီးလို႕ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ၁၁ နာရီေက်ာ္ေနျပီ။ အ၀တ္စားလဲျပီး မႀကာခင္ အကိုႀကီးထံ ဖုန္းေခၚလိုက္သည္။ ဒါက အစဥ္အလာျဖစ္ေနျပီ။ ညတိုင္း အလုပ္အေႀကာင္းေျပာႀကျခင္းျဖစ္သည္။ အကိုႀကီးက ဘာမွ မေမးေသာ္လည္း မိုးစက္ ပံုမွန္အစီရင္ခံသည္။ မိမိက သူမရွိခိုက္ အလုပ္မ်ားကို အမွားအယြင္းကင္းစြာ လုပ္ခ်င္သည္။ မိမိလုပ္တာ မွန္ကန္သလားလို႕လည္း သိခ်င္သည္။ အကိုႀကီးကို ပံုမွန္အစီရင္ခံေနသည္မွာ မိမိအရည္ခ်င္းကို ျပန္စစ္ျခင္းလည္း ျဖစ္သည္။
"ညီေလး... မင္း ဧည့္သည္ေတြကို သြားဧည့္ခံေလ။ မနက္ျဖန္ အလုပ္က တျခားသူကိုလႊဲေပးလိုက္။"
အကိုႀကီးက နားလည္စြာေျပာခဲ့သည္။ အကိုႀကီးဆိုလိုသည္ကို မိမိသိပါသည္။ သို႕ေသာ္ မိမိက လက္မခံနိုင္ပါ။ အလုပ္က အလုပ္၊ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာနွင့္ မေရာနိုင္ပါ။ အထူးသျဖင့္ အကိုႀကီး မရွိခိုက္ မိမိ အလုပ္မ်ားကို တာ၀န္ယူေနစဥ္ ေန႕လည္စာ အတူစားရံုအတြက္နွင့္ အလုပ္ကို ပစ္မသြားနိုင္ပါ။
"ရတယ္ အကိုႀကီး။ သူတို႕က တကူးတက သြားဧည့္ခံဖို႕ မလိုတဲ့သူေတြပါ။"
မိုးစက္ တိုတိုပဲေျဖလိုက္သည္။ အကိုနွင္းထန္ေနာက္မိမိလိုက္သြားမည္ကို အကိုႀကိီးကို မည္သို႕စေျပာရမည္ မသိျဖစ္ေနမိသည္။ သူတို႕ေရာက္ေနသည္ကို အကိုႀကီးက ႀကိဳသိထားေလျပီ။ အကိုႀကီး မသိေအာင္ မိမိဘာမွ ဖံုးကြယ္နိုင္မည္ မဟုတ္ေပ။
"အကိုႀကီး.. ေနေကာင္းရဲဲ႕လား..."
"ေကာင္းတယ္။ ညီေလးေရာ...ေနေကာင္းရဲ႕လား။"
စေနက မိုးစက္ကို ျပံဳးကာ ျပန္ေျဖရင္းေမးလိုက္သည္။ ဒါက အျမဲတမ္းအစဥ္အလာလိုျဖစ္ေနျပီေလ။ တကူးတက ေမးတာ မဟုတ္ပဲ တကယ့္ကို အေ၀းေရာက္ေနသျဖင့္ တဦးကို တဦးစိုးရိမ္ကာေမးမိျခင္းျဖစ္သည္။
"ဟုတ္။ ေကာင္းပါတယ္ အကိုႀကီး။"
မိုးစက္လည္း အကိုႀကီးအေမးကို ျပံဳးကာ ျပန္ေျဖလိုက္သည္။ အကိုႀကီးပံုက လန္းဆန္းကာ တက္ႀကြေနသျဖင့္ ေနေကာင္းမည္မွန္း သိလိုက္သည္။ အကိုႀကီး ေနေကာင္းက်န္းမာေနတာကို ျမင္ရလွ်င္ မိုးစက္ေပ်ာ္သည္။
