မိုးစက္ ျပံဳးကာ နူတ္ဆက္ရင္း ထြက္သြားေတာ့သည္။ မိုးစက္ ၏ ကားကို ေငးရင္း နွငး္ထန္က်န္ရစ္ခဲ့သည္။
မိုးစက္သည္ ကားထြက္လာေသာ္လည္း အကိုနွင္းထန္ကို လည္ျပန္ႀကည့္ကာ လိုက္ပါသြားခဲ့သည္ကိုနွင္းထန္ မသိလိုက္ပါ။ မိုးစက္သည္ အကို႕အခ်စ္ကို္ယံုႀကည္သည္။ အကို႕ကိုလည္းခ်စ္သည္။ အကို မိမိကို ဘယ္လို စိတ္နာ ေအာင္လုပ္လုပ္ မိမ္ိမုန္းလို႕မရတာကို မိုးစက္ တခါတေလစိတ္ပ်က္မိသည္။ တကယ္ဆိုလွ်င္ အကိုနွငး္ထန္ကို မုန္းလိုက္၊ ေမ့လိုက္သင့္သည္ မဟုတ္လား။ သို႕ေသာ္ မိမိ မလုပ္နိုင္ပါ။ အကိုႀကီးသာ သိလွ်င္ မည္မွ်စိတ္ပ်က္ သြားမည္ မသိေတာ့ေပ။ သို႕ေသာ္ အကိုႀကီးက မိမိဘာလုပ္လုပ္ အျပစ္ေျပာမည္ မဟုတ္မွန္းသိပါသည္။ မိမိကို အစကတည္းက အကိုႀကီးက မခ်ဳပ္ခ်ယ္ခဲ့ေပ။ မိမိကို စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ႀကံ႕ခိုင္လာေအာင္ လုပ္ေပးခဲ့တာ လြဲရင္ အကိုႀကီး မိမိအေပၚဘယ္လိုမွ မလႊမး္မိုးခဲ့ပါ။ အင္မတန္ကိုျဖဴစင္သည့္ အကိုႀကီးကို မိမိခ်စ္သည္။ေလးစားသည္။ ဒါကို အကိုနွင္းထန္ေမးလွ်င္လည္း မိမ္ိအမွန္အတိုင္းေျဖရဲပါသည္။ အကိုႀကီးကို ခ်စ္မိသည့္အတြက္ မိုးစက္ေနာင္တလည္း မရပါ။ မည္သူမဆို မိမိေနရာတြင္ေရာက္လွ်င္၊ အကိုႀကီးရဲ႕ ေဖးမမႈနဲ႕ အခ်စ္ကိုရခဲ့လွ်င္ အကိုႀကီးကို ခ်စ္ခဲ့မွာပါ။
ေလာေလာဆည္ မိုးစက္ ဘာမွ မစဥ္းစားခ်င္ေတာ့ပါ။ ကားေနာက္ခံုကိုမွီကာ မ်က္လံုးကိုမွိတ္ထားလိုက္သည္။ တကယ္ဆိုလွ်င္ မိ္ိမိပင္ပန္းေနျပီ။ ခြန္လုတ္နွင့္ အဆင္ေျပမည့္ ေျဖရွင္းနည္းကို ေဆြးေႏြးျပီးေနာက္ အကိုနွင္းထန္ဆီကို တန္းေျပးသြားရသည္ မဟုတ္လား။ မိုးစက္ အိပ္ခ်င္ေနျပီ။ ၀ိုင္လည္း အရွိန္တက္လာသည္ မဟုတ္လား။ အိပ္လို႕ မျဖစ္ေသးပါ။ ည အကိုႀကီးနွင့္ စကားေျပာရအံုးမည္။
"ခြန္မိုးစက္ အိမ္ေရာက္ပါျပီ ခင္ဗ်ာ။"
မိုးစက္ ဘယ္လိုအိပ္ေပ်ာ္သြားသည္ မသိေတာ့ေပ။ ဒရို္ဘာ နိႈးေတာ့မွ နိုးေတာ့သည္။ မိုးစက္ မ်က္လံုးဖြင့္ကာ ကားေပၚမွဆင္းလိုက္သည္။ နာရီႀကည့္ေတာ့ ၁၀နာရီထိုးရန္ ၁၅ မိနစ္။ မိုးစက္ အေပၚထပ္ကို အျမန္ေျပးတက္ကာ ေရခ်ိဳးျပီး ကြန္ျပဴတာေရွ႕ကို လာခဲ့သည္။ ေဟာ အခ်ိန္မွန္ပင္ အကိုႀကီး ဖုန္းေခၚခဲ့ေလျပီ။
