အခ်စ္စစ္၏ တည္ေနရာ
Season (4)
အပိုင္း(29) -ပထမပိုင္း
မိုးစက္သည္ အကိုနွင္းထန္လက္ထဲမွ ဖုန္းကိုလွမ္းယူကာ ေစာျမ၀တီကိုနူတ္ဆက္လိုက္သည္။ တကယ္ကို မိုးစက္ သူ႕ကို ကိုယ့္ခ်စ္သူ၏ ညီမလို႔ပဲစိတ္ထဲမွတ္ထင္ထားသည္။ သူ႕ကေလးေနမေကာင္းသည့္ သတင္းနွင့္ပတ္သတ္ျပီး ေမးရမည့္ တာ၀န္ မိိမိမွာရွိသည္ မဟုတ္လား။ တာ၀န္ေႀကာင့္လည္းမဟုတ္ပါ။
အျပစ္မရွိသည့္ ကေလးကို မိုးစက္ မမုန္းပါ။ မိမိေႀကာင့္ မိရင္း ဖရင္းနွင့္ မေနရပဲ ႀကီးျပင္းလာရမည္ကိုပင္ အားနာေနမိသည္ မဟုတ္လား။ ထို႕ေႀကာင့္ အကိုနွင္းထန္ မိမိကို ခ်စ္လုိ႕ အရာအားလံုးကို စြန္႕လႊတ္ျပီး လူတကာေမးေငါ့ခံကာ မိမိလက္ကို ကိုင္ဆြဲထားေလ မွေတာ့ မိမိက ဘာေႀကာင့္ သေဘာထားမႀကီးရမည္နည္းဟု မိုးစက္ ခံယူထားသည္။
"ဟယ္လို ၀တီ။ ေနေကာင္းတယ္ေနာ္။ ကေလးေလးလဲ သက္သာလား။"
"၀တီေနေကာင္းပါတယ္ မိုးစက္။ သားေလးလည္း အေျခေနအေတာ္ႀကီးကို တိုးတက္လာပါတယ္။ ေတာင္းပန္ပါတယ္ မိုးစက္ရယ္.."
မိုးစက္သည္ ၀တီ့ဘက္မွ ေတာင္းပန္စကားေႀကာင့္ အနည္းငယ္ေႀကာင္သြားသည္။ မိမိက သူတို႕သားအမိကို အားနာေနပါသည္ ဆိုမွ သူမက မိမိကို ေတာင္းပန္ေနသည္ မဟုတ္လား။
"ဘာျဖစ္လို႕ေတာင္းပါတာလဲ ၀တီရယ္။ ၀တီတုိ႕ကို ကြ်န္ေတာ္က အားနာရမွာပါ။"
မိုးစက္ စိတ္ရင္းအတုိင္း ျပန္ေမးလို္က္သည္။ နွင္းထန္သည္ နံေဘးမွေနျပီး မိုးစက္ျပန္ေျပာလိုက္သည္ကိုႀကားေတာ့ ေခြ်းျပန္ေနသည္။ ၀တီက ဘာကိုေတာင္းပန္ေနတာလဲ။ သူမ ရဲ႕ ေတာင္းပန္စကားက ဘာကို ရည္ရြယ္တာလဲ။
မိ္ိမိတို႕ သာယာသည့္ အေျခေနကို ဖ်က္ဆီးမည့္ အေႀကာင္းရာလား ဟု ေတြးကာ ရင္တုန္လာခဲ့သည္။ နွင္းထန္ တံေတြးကို အနုိင္နုိင္မ်ိဳခ်ေနမိစဥ္ အေပၚထပ္မွ ဆရာေတာ္ ဆင္းလာသည္ကိုေတြ႕ေတာ့ မိုးစက္က မိမိကိုတြန္းလႊတ္ လိုက္သျဖင့္ ဆရာေတာ္နားကိုလာလိုက္ရသည္။ စိတ္ကေတာ့ ေလးလို႕ေနသည္။ မေတာ္ ၀တီ တခုခုေျပာလိုက္ လွ်င္ဟုေတြးကာ အသက္ရႈႀကပ္လာသည္။
