နွင္းထန္သည္ မိုးစက္၏ နူတ္ခမ္းေလးကို သိမ္းပိုက္ျပီး တကိုယ္လံုးကို သူပိုင္ဆိုင္ေႀကာင့္ တံဆိပ္ခတ္နွိပ္ လိုက္ ေတာ့သည္။ မိုးစက္ တားသည့္ႀကားက အခ်စ္သေကၤတမ်ားကို ေနရာအနံ႕ ခ်ေနေတာ့သည္။ ေနာက္ဆံုး တားမရမည့္ အတူတူ မိုးစက္လည္း မ်က္လံုးမွိတ္ကာ သူ႕အခ်စ္ထဲကို စီးေမ်ာသြား ေတာ့သည္။
အကိုနွင္းထန္ သည္ အရင္က အတူေနစဥ္ကို ပိုသည္းလာသည္။ ပိုကဲလာသည္။ ကြဲကြာေနသည့္ နွစ္နွစ္အတြင္း သူ အတတ္မ်ိဳးစံုေအာင္ တတ္လာသည္။ ခ်စ္လို႕အတူေနတာ သဘာ၀လို႕ဆိုေပမယ့္ ခ်စ္သူကိုေက်နပ္ေအာင္ လုိက္ေလ်ာေပးရမည္ကို သိေပမယ့္ သူ႕တစ္ခါခ်စ္ကို မိုးစက္တကယ္ကို လန္႕လာသည္။ ျပန္ေရာက္ကတည္းက အခန္းထဲ ေခၚလာလိုက္တာ ေဒၚေလးပိုခ်က္ျပဳတ္ျပီးသည့္အခ်ိန္လည္းသူက မျပီးနိုင္ေပ။
"မိုးစက္ေလး..... ညေနစာ က်က္ျပီေနာ္။ ညစာ စားခ်င္ စားလို႕ရျပီ..."
သူက ျပန္ေျဖဟန္ျပင္ေနေသာ မိုးစက္၏ ပါးစပ္ကိုလွမ္းပိတ္ကာ ျပန္ေျဖလိုက္သည္။
"မိုးစက္အိပ္ေပ်ာ္ေနလို႕ ေဒၚေလးပို။ သူနိုးလာမွ ကြ်န္ေတာ္လည္း ဆင္းလာေတာ့မယ္။"
"ေအး... ေအး... ေမာင္နွင္းထန္။ "
ေဒၚေလးက တကယ္ယံုကာ ဆင္းသြားသည္။ ေဒၚေလး ေ၀းသြားမွ သူက မိုးစက္ကို စကားေျပာခြင့္ေပးေတာ့သည္။ မိုးစက္သည္ သူ႕ကိုတြန္းဖယ္ကာ ထထိုင္ျပီးရန္ေတြ႕သည္။
"ဘာလို႕ လူႀကီးကို လိမ္ရတာလဲ။ ထ ေရခ်ဳိးျပီး သြားစားမယ္။"
မိုးစက္ကို သူက တြန္းလွဲျပီး ေတာက္ပစြာႀကည့္လိုက္ျပန္သည္။ မိုးစက္ တကယ္ကို လန္႕လာသည္။ အခုေတာင္ သံုးခါ ျပီးေနျပီ။ ဒါေတာင္ သူ႕ ထပ္ျပီး ႀကည့္ေနေသးသည္ ဆိုေတာ့ မဟုတ္ေတာ့ေပ။
"အကိုေနာ္...."
"ဘာ အကိုေနာ္လဲ။ "
သူက ျပံဳးကာ ေမးရင္း မိုးစက္၏ လည္တိုင္မ်ားကို ထပ္ျပီးနမ္းျပန္သည္။ မိုးစက္ ေသခ်ာသြားေလျပီ။ သူ ေဆးသံုးထားတာ ေသခ်ာျပီ။ ေသေရာေပါ့။ မိမိကို အေသသတ္ခ်င္ေနတာလားဟု ေတြးကာ ရန္လုပ္လိုက္သည္။
