စေနထြဋ္ေခါင္က မိုးစက္ကိုေမးလိုက္သည္။ မိုးစက္ ကိုသြားခါနီး ေနာက္ဆံမတင္းေစခ်င္ပါ။ သူ႕ကို တတ္နိုင္သမွ် ေျဖာင့္ျဖရအံုးမည္။ ဒီကေလး စိတ္ထား မည္မွ်နူးညံ့သည္ကို မိမိအသိဆံုးျဖစ္သည္။ တတ္နိုင္သေလာက္ စိတ္မာေအာင္ ေလ့က်င့္ထားေပးေသာ္လည္း သံေယာဇဥ္ႀကီးတတ္သည့္ မိုးစက္က ယခုထိ အားနည္းေနဆဲပါ။ ဒါကို မိမ္ိအစိုးရိမ္ဆံုးျဖစ္သည္။ ေနာက္ထပ္ ႀကံဳေတြ႕ရမည့္ နွလံုးသားျပႆနာမ်ား တြင္ မိုးစက္ ခံစားခ်က္ရွိေနေသးလွ်င္ ခံစားရျပန္ဦးမည္။
"မိုးစက္ ညီေလး.... ဘာလို႕ ဒီေလာက္၀မ္းနည္းရတာလဲ..."
"အကိုႀကီးက ကြ်န္ေတာ့္ကို သြားေစခ်င္ေနတာလား။"
မိုးစက္ မခ်ိတင္ကဲေမးလိုက္သည္။
"ဘာလို႕ အဲ့လိုထင္တာလဲ။ အကိုႀကီးေျပာျပီးသားေလ။ အကိုႀကီးဘ၀မွာ အေလးအထားရဆံုးက ညိီေလး မိုးစက္ပဲဆိုတာေလ။ ဘာလို႕ သံသယ၀င္ရတာလဲကြာ။"
မိုးစက္သည္ အကိုႀကီး၏ စကားကို ႀကီးေသာ္ ေမာ့ႀကည့္လိုက္စဥ္ စိတ္မေကာင္းဟန္ငံု႕ႀကည့္ေနေသာ မ်က္၀န္းတစ္စံုကို ေတြ႕ေတာ့ ရင္ထဲ လိႈက္ခနဲျဖစ္သြားသည္။ ျပီးေတာ့ စိတ္ထဲရွိတာကို ဖြင့္ေျပာလုိက္သည္။
"ကြ်န္ေတာ္ သြားမွာကို ဘာလို႕ မတားတာလဲ။ သြားေစခ်င္တာလား.."
စေနထြဋ္ေခါင္သည္ မိုးစက္ကို တည္ျငိမ္စြာစိုက္ႀကည့္ကာ ေအးေဆးစြာေျဖလိုက္သည္။
"တားရင္ ညီေလးက အကိုနဲ႕ တစ္သက္လံုး အတူေနနိုင္ မွာလား"
မိုးစက္သည္ အကိုႀကီးဆိုလိုသည္ကို နားလည္လို္က္သည္။ သူတားလည္း မိမိကသြားမည္။ သို႕ေသာ္သူ တားလွ်င္ မိိမိသြားရတာ ေနာက္ဆံတင္းမည္။ အားနာသည့္စိတ္နွင့္ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိျဖစ္မည္။ ထုိ႕ေႀကာင့္ သူ မိမိကို မတားျခင္းျဖစ္သည္။ မိုးစက္ သက္ျပင္းရိႈက္လိုက္သည္။ ေခါင္းကိုယမ္းလိုက္သည္။ ထို႕ေနာက္ မိမိစိတ္ထဲ ခံစားရ သည္ကို ေျပာျပလိုက္သည္။
"အကုိႀကိီးလံုး၀မတားေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က စြန္႕ပစ္ခံလိုက္ရသလို ခံစားရလို႕ပါ။ အဲဒါေႀကာင့္ မ်က္ရည္က်မိတာပါ အကိုႀကီး"
