နွင္းထန္သည္ အိပ္ယာထဲတြင္ က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ္လည္း မိုးစက္ ကိုသတိရလို႕ ၁၅ မိနစ္ႀကာေတာ့ လိုက္ထလာခဲ့သည္။ ေပ်ာ့ေျပာင္းစြာ၊ တည္ျငိမ္စြာ ေယာဂ ေလ့က်င့္ခန္းကို လုပ္ေနေသာ ခ်စ္သူေလး၏ အျပစ္ကင္းေသာ ကိုယ္ဟန္ႏွင့္ ဆြဲေဆာင္မႈျမင့္မားေသာ ေအးခ်မ္းသည့့္ မ်က္နွာထားကို ျငိမ္သက္စြာ အကြယ္ေလးမွ ေငးႀကည့္ေနမိသည္။
မိုးစက္သည္ အမ်ားႀကီး လူႀကီးဆန္သြားသည္။ အရင္လို ကေလးဆန္ဆန္ ခံစားတာ၊ ၀ုန္းဒိုင္းက်ဲတာ မရွိေတာ့။ ခံစားခ်က္ကို ထိန္းသိမ္းကာျဖစ္သင့္တာကို ေျပာျပေနသည္။ ျဖစ္ခ်င္သည္ကို ေသခ်ာညွိနိႈင္းတတ္ေနျပိ။
"ေႀသာ္... ဆရာေကာင္းေတြ႕သြားျပီကိုး ခ်ာတိတ္ေလး။ ဒါေပမယ့္ အကိုက မင္းကို ဘယ္လိုျဖစ္မွ ခ်စ္မယ္လို႕ မဟုတ္ဘူး။ မင္း ဆိုးလည္းခ်စ္မယ္။ မင္းဂ်စ္လည္း ခ်စ္မယ္။ မင္းရစ္လည္း ခ်စ္မယ္။ အကိုက မိုးစက္ ဆိုတဲ့ မင္းေလး ကိုပဲ ခ်စ္တဲ့သူပါ။"
နွင္းထန္ အသံတိတ္ေျပာေနမိသည္။ အႀကာႀကီး မိုးစက္ကို ျငိမ္ျပီးႀကည့္ေနရင္း ေအးခ်မ္းျခင္းကို ခံစားရသည္။ မိမိအတြက္ တရားထိုင္ဖို႕ မလိုပါ။ ေယာဂက်င့္ဖို႕မလိုပါ။ မိမိနံေဘးတြင္ မိုးစက္ရွိဖို႕ပဲလိုသည္။ မိုးစက္ရွိလွ်င္ ေအးခ်မ္းသည္။ ေပ်ာ္သည္။ အားလံုးကို ပိုင္ဆိုင္သလို ခံစားရသည္။ မိုးစက္သည္ မိမိအတြက ္အရာရာျဖစ္သည္။
မည္မွ်ႀကာေအာင္ေငးေနမိသည္ မသိေတာ့ပါ။ မိုးစက္ ေျပးစက္ေပၚမွဆင္းလာေသာအခါ နွင္းထန္ကို ျမင္သြားသည္။
"ဟင္..... အကို လိုက္ထ လာတာလား..."
မိုးစက္ အံ့ႀသကာ ေမးလို္က္မိသည္။ အကို ျပန္အိပ္ေနသည္ဟု ထင္ေနသည္ မဟုတ္လား။ သူ အေနာက္မွာေရာက္ ေနသည္ဆိုေတာ့ မိုးစက္ တကယ္အံ့ႀသသြားသည္။ အကိုကမိမိကို ခ်စ္ျမတ္နိုးစြာႀကည့္ေနသည္ မဟုတ္လား။ အကို႕အႀကည့္ထဲတြင္ အကို႕အခ်စ္မ်ားကို ေတြ႕လိုက္ရပါသည္။ မိုးစက္ ရင္ထဲမွ ႀကည္နူးသြားမိသည္။
"မဟုတ္ပါဘူး။ ခုမွ နိႈးတာ။ မင္းကို လာႀကည့္တာ။"
နွင္းထန္က မိုးစက္ကို ေျဗာင္ျငင္းလိုက္သည္။ မိမိ သူ႕ကို အေနာက္မွ ေငးေနသည္ကို မသိေစခ်င္ပါ။
