နွင္းထန္သည္ မိုးစက္ ကိုခိုးနမး္ျပီးေနာက္ အျမန္ပင္ ကားျဖင့္ company ကိုထြက္လာခဲ့သည္။ ေနာက္ႀကည့္မွန္ထဲမွ တဆင့္ မိုးစက္ သူ႕ကိုမေက်မနပ္ျဖစ္က်န္ရစ္သည္ကုိ ေတြ႕ေတာ့ တိတ္တဆိတ္ႀကိတ္ရယ္မိသည္။ လူျမင္ကြင္းတြင္ ပါးကို နမ္းဖုိ႕မေျပာနွင့္ လက္ပင္အကိုင္မခံခ်င္သည့္ ခ်ာတိတ္ကို သူ႕သူငယ္ခ်င္းေရွ႕တြင္ နမ္းခဲ့သျဖင့္ စိတ္တိုမွာေတာ့ အမွန္ပင္။ ညေရာက္လွ်င္ မနည္းေခ်ာ့ရေတာ့မည္။ ဒါကိုသိေသာ္လည္း အလုပ္စသည့္ ေန႕တြင္ ခ်က္ခ်င္းကို အလုပ္လုပ္ ခ်င္ေနသည့္ ခ်ာတိတ္ေလးကို အူယားသျဖင့္ ရုတ္တရက္နမ္းလိုက္မိျခင္းျဖစ္သည္။
"ခ်စ္တယ္ ခ်ာတိတ္..."
နွင္းထန္ ျပံဳးကာ တေယာက္တည္းေျပာေနမိသည္။ နံေဘးတြင္ မိုးစက္ရွိေနသလို ခံစားေနရသည္မဟုတ္လား။ မိုုးစက္ ၏မ်က္နွာေလး ႀကည္ေနလွ်င္နွင္းထန္လည္း ေနလို႕ထိုင္လို႕ေကာင္းသည္။ မိုးစက္မ်က္နွာညွိဳးမည္ကို မိမိဘယ္နည္းနွင့္မွ ရင္မဆိုင္ရဲေအာင္ ခ်စ္မိသည္ကို မိမိဖာသာ အသိဆံုးျဖစ္သည္။
"ခ်ာတိတ္ ကိုယ့္ရင္ခြင္ထဲသာေနပါ။ ကိုယ္မင္းကို ေပ်ာ္ေအာင္ထားပါ့မယ္။ မင္းေပ်ာ္ဖို႕ ကိုယ့္ နွလံုးသားကိုေတာင္ ခ်ေပးနို္င္ပါတယ္ မိုးစက္ေလး.... ကိုယ့္ေဘးမွာသာ ေနေပးပါ။ မင္းမရွိတဲ့ ဘ၀ခရီးကို ကိုယ္ဆက္မေလွ်ာက္ရဲလ္ို႕ပါ။ "
နွင္းထန္သည္ မိုးစက္ကို တိုင္တည္ကာ တေယာက္တည္းေျပာေနမိသည္။ သက္ျပင္းရိႈက္ရင္း ကိုယ့္ဖာသာ ရူးလာျပိီဟုလည္းထင္လာမိသည္။
မိုးစက္သည္ ၀သုန္၏ေဘးတြင္ ပါလာရင္း အကို တမင္ကို လူျမင္ကြင္း၊ ၀သုန္၏ေရွ႕တြင္ နမ္းသြားသည္ကိုေတြးကာ တနံု႕နံု႕ျဖစ္ေနမိသည္။
"ေဒါက္တာကို စိတ္မဆိုးပါနဲ႕ကြာ။ သူက မင္းကိုခ်စ္လြန္းလို႕ဆိုတာ ငါ ခံစားမိပါတယ္။"
၀သုန္က မိုးစက္ကို လွမ္းေျပာလိုက္သည္။ မိုးစက္က တခ်က္ရယ္ကာေမးလိုက္သည္။
"ငါ့မ်က္နွာ ဒီေလာက္ဖတ္ရလြယ္ေနတာလား ၀သုန္..."
၀သုန္က ေခါင္းရမ္းကာ ေျဖလိုက္သည္။ မိုးစက္ ခုေနာက္ပိုင္း မ်က္နွာတြင္ ခံစားခ်က္သိပ္မျပေတာ့သည္ကို မိမိသိသည္။ မိမိက ငယ္ကတည္းက ေပါင္းလာလို႕ သူ႕မ်က္လံုးအႀကည့္တခ်က္ေရြ႕လွ်င္ပင္ ဘာေတြးေနသည္ကို သိျခင္းျဖစ္သည္။
