နွင္းထန္သည္ မိုးစက္ အလုပ္သြားခါနီး အ၀တ္စားေရြးေနသည္ကိုေတြ႕ေတာ့ အေနာက္မွ သိုင္းဖက္ကာ ဂုတ္သား ၀င္း၀င္းေလးကို နမ္းကာ ေျပာလိုက္သည္။
"ခ်ာတိတ္...... အလုပ္သြားမွာကို ၀တ္မယ့္ အ၀တ္ေရြးလွခ်ည္လား...."
မိုးစက္သည္ အကိုနွင္းထန္ကို လွည့္ကာ မေက်မနပ္ေျပာလုိ္က္သည္။
"ခင္ဗ်ားေႀကာင့္.... ကြ်န္ေတာ္က ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ၀တ္မလို႕ဟာကို....အခုေတာ့ ေကာ္လံပါတာ ၀တ္ရေတာ့မယ္..."
နွင္းထန္က ရယ္ကာ တိုးတိုးကပ္ေျပာလိုက္ျပန္သည္။
"အကိုက ဘာလုပ္မိလို႕ပဲ...တံဆိပ္ပဲ ခပ္လိုက္မိတာကို။ အလုပ္က မန္ေနဂ်ာ ငယ္ငယ္ေတြ ခ်ာတိတ္ကို ကပ္ရိႈးမွာစိုးလို႕ ပိုင္ရွင္ရွိေႀကာင့္ တံဆိပ္နွိပ္ထားတာ..."
"အကိ္ု..... ကြ်န္ေတာ့္ကို မယံုလ္ုိ႕လား..."
မိုးစက္ မ်က္နွာတည္တည္နွင့္ သူ႕ကိုလွည့္ေမးလိုက္သည္။ နွင္းထန္သည္ မိုးစက္၏ မ်က္နွာေပးေႀကာင့္ ရင္ထဲ ထင့္သြားသည္။
"ခ်ာတိတ္..... ဘာကိုေမးတာလဲ။ "
"ဟုတ္တယ္ေလ။ အျခားသူႀကည့္တို္င္း ပါသြားမယ္လို႕ အကိုထင္ေနလို႕လား။ ဒါဆို ကြ်န္ေတာ့္ကို အကိုမယံုတာပဲေလ။"
မိုးစက္ ေအးေဆးစြာရွင္းျပလိုက္သည္။ နွင္းထန္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားသည္။ မိုးစက္၏ ကိုယ့္က်င့္တရားကို မိမိမယံုတာ မဟုတ္ေပ။ မိိမိရဲ႕ စိတ္ကိုက မိုးစက္ကို ဆံုးရံႈးသြားမည္ကို စိုးရိမ္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ ဒါကို ခ်ာတိတ္ေလး အထင္လြဲေနတာလား။
"မင္းရဲ႕ ကိုယ္က်င့္တရားကို မယံုတာ မဟုတ္ဘူး မိုးစက္။ ကံတရားကို မယံုတာ.....မင္းကိုခ်စ္လြန္းလို႕ ကိုယ္ထပ္ျပီး ဆံုးရံႈးသြားမွာကို စိုးတာ.... ျဖစ္နို္င္ရင္ က်ဳပ္ရင္ကို ခြဲျပီးျပခ်င္တယ္ မိုးစက္။"
မိုးစက္သည္ မထင္မွတ္ပဲ ေျပာလိုက္ျပီးမွ သူ႕ေလသံနွင့္ မ်က္နွာထားကိုျမင္ေတာ့မွ မိမိ ေျပာတာ အနည္းငယ္လြန္သြား သည္ကို သတိရလိုက္ျပီး သက္ျပင္းခ်ကာ သူ႕ရင္ခြင္ထဲကို တိုး၀င္ဖက္ထားကာ ေတာင္းပန္ လိုက္သည္။
