De Alpha Wolf ✓VOLTOOID✓

hoofdstuk 3: de hut

Ik loop samen met de jongen die me naar het kamp bracht naar de ziekenzaal.
"Mijn naam is Mitch trouwens" zegt hij terwijl hij zijn hand naar me toe steekt.
Ik schud zijn hand en kijk weer voor me uit.
"Wat was er aan de hand, daarjuist?" Vervolgd hij.
"Niets speciaals, een slechte herinnering" zeg ik met een zwakke glimlach.
De rest van de weg zeggen we niets meer.

We komen aan bij de ziekenzaal waar de vrouw van daarjuist ons al opwachtte.
"Goedemiddag Kristy. Ik heb mezelf daarjuist nog niet voorgesteld. Ik ben dokter Sarah Smith" zegt ze terwijl ze mijn hand schud.
Ze gebaard dat we haar moeten volgen en stapt de ziekenzaal in.

"Ik ga een beetje bloed afnemen om te zien of ze je hebben vergiftigd en om, als het van je mag natuurlijk, een DNA test te doen" legt ze me uit.
"waar is de DNA test voor nodig?" Vraag ik twijfelend.
"De directeur wilt graag weten waarom de zwarte wolf je zolang gevangen hield en hij wilt weten wie je precies bent" legt ze uit.
Ze stapt naar een kast en haalt er een spuit uit.
"Hoe kan het dat je door een DNA test mijn ouders kan vinden? Moet je bij een DNA test niet het DNA vergelijken?" Vraag ik niet begrijpend

"Je bent slim dat moet ik je toegeven. We hebben een database waar elke weerwolf inzit. Normaal gezien gaan we zo je familie kunnen vinden." Legt ze uit.

Ze pakt de spuit en steekt het voorzichtig in mijn arm.
Na een paar seconden haalt ze het eruit en zie ik dat de spuit is gevuld met bloed.
Ze doet een dop op de spuit en steekt het in een zak.
Ze legt de zak op de tafel en pakt een lange wattenstaaf.

"Doe je mond open" beveelt ze.
Ik doe direct mijn mond open zodat ze een beetje wangslijm kan nemen.
Ze doet de wattenstaaf in een omhulsel en steekt het in dezelfde zak als mijn bloed.

"Je bent nu klaar.
We laten je weten wanneer de resultaten binnenkomen.
Mitch brengt je naar je verblijfplaats." Ze pakt haar schrijfblok en schrijft iets op, vervolgens geeft ze me het papiertje.

"Dit is mijn nummer voor noodgevallen" zegt ze als ze mijn niet begrijpend gezicht ziet.
"Hoe kan ik je dan bellen? Ik heb geen telefoon" zeg ik verward. "Die uitleg laat ik aan Mitch over" ze geeft me een vriendelijke glimlach voor ik naar buiten ga.

Ik open de deur en zie dat Mitch al staat te wachten op me. Ik tik op zijn schouder "hey" hij draait zich om
"hey, hoe ging het?" vraagt hij.
"Ik heb erger meegemaakt" zeg ik met een halve glimlach.
"Hoe bedoel je?" Vraagt hij
"daar wil ik nog niet over praten" ik sla mijn ogen neer. Ik had dat niet moeten zeggen.

Na een tijdje kijk ik terug op. "Dokter Smith zei dat je me naar mijn verblijfplaats zou brengen?" Ik kijk hem twijfelend aan.
"Ja, volg me maar. Je hebt geluk." Zegt hij "waarmee?" "Je moet je kamer niet delen." Zegt hij lachend.

"Waarom noemt het eigenlijk kamp bèta? Dit lijkt eerder op een stad" zeg ik verward. "Vroeger was dit een klein kamp met houten hutjes. Maar toen de zwarte wolf begon te jagen naar weerwolven die hem niet wouden volgen werden de meeste houten hutjes verplaatst voor appartementencomplexen." Legt hij uit. "Hoe bedoel je, meeste?" "Er zijn nog een paar houten hutten bij het meer. Daar ga jij trouwens heen." Zegt hij. "Echt, waarom?" "De directeur vond dat je een beetje rust en privacy verdient na 9 jaar in een kerker te zitten" hij kijkt me onderzoekend aan.

Na een kwartiertje stappen kwamen we aan bij het meer. Mitch begeleid me naar een hut dat zo dicht bij het meer staat dat je via het terras al in het meer kan duiken.

"Mooi he" zegt Mitch. Ik knik ter bevestiging zonder mijn ogen van de hut af te halen. "Mijn appartement is daar" hij draait zich om en wijst naar een appartementencomplex "ik deel hem met Alex." voegt hij er aan toe.

"Owh hey." Ik draai me om en zie dat er een meisje van mijn leeftijd is komen bijstaan.
Ze heeft ravenzwart haar, ze draagt een zwarte bril en heeft groene ogen.
"Hey" antwoord ik terug.
"Ik ben Sheila" zegt ze vriendelijk.
"Ik ben Kristy" zeg ik vriendelijk terug.

"Ben jij degene die hier gaat wonen?" Vraagt ze "ja" zeg ik ter bevestiging.
"Oh leuk dan zijn we buren" ze klapt in haar handen en maakt een sprongetje.

Grinnikend kijk ik haar aan.
"Ik woon in die hut daar" ze wijst naar het hut links van me.
Het is gemaakt van een iets donker soort hout en staat een beetje verder van het meer.
Maar voor de rest is het helemaal hetzelfde.

Sheila neemt afscheid en stapt verder naar haar huisje terwijl ik hetzelfde doe.

En zo begint mijn nieuw, normaal leven.
Oké normaal kun je al schrappen.
Mijn nieuw leven.
Ja, dat klinkt al wat beter.

_____________________________
Als je het verhaal leuk vind,  laat het dan weten

P.S.: als je de hut van Kristy wilt zien, moet je naar de foto in het begin van het hoofdstuk kijken.

Xxx Gallifrey-stands