De Alpha Wolf ✓VOLTOOID✓

hoofdstuk 6: alpha wolven

Ik ga met gekruiste benen naast Sheila zitten.
"Oké, ik heb een plan." Ik kijk Sheila met een opgetrokken wenkbrauw aan.
"Ik heb soms goede ideeën" zegt ze quasi boos.
Ik trek mijn wenkbrauw nog meer op.
Ze rolt met haar ogen en kijkt terug naar het boek.
Ze kijkt terug naar mij. "Waar was ik? Owh ja, het plan. Oké luister. Jij gaat op het internet zoeken en ik in het boek." Ik sta terug op en pak mijn laptop.

Na een tijd besluiten we om te verwisselen van methode, Sheila zoekt op de laptop en ik in het boek.
"Sheila? Heb je gemerkt dat deze pagina dikker en zwaarder aanvoelt dan de andere?" Ik kijk haar aan en zie haar verbaast haar hoofd schudden.
Ze staat op en haalt een aardappel mesje uit de keuken.

Ik kijk haar vragend aan.
"Wat ga je daarmee doen?" Ze gaat naast me zitten en  pakt het boek van me over.
"Geen zorgen, ik heb dit in een film gezien."  "Het betekent niet dat als je iets in een film ziet, dat het ook echt mogelijk is." Probeer ik haar duidelijk te maken.
Ze negeert me en probeert om de pagina aan de rand doormidden te snijden.

Vlak voor ze gaat snijden pak ik het boek van haar over.
Ik draai de pagina om en voel een stekende pijn aan mijn vinger.
"Auw" Sheila kijkt op van de laptop.
"Wat is er?" Ik kijk naar mijn vinger en zie een rode snee.
"Ik heb mijn vinger gesneden."
Ik kijk toe hoe een druppel bloed op het boek valt en direct weer verdwijnt.

Verschrikt sta ik op waardoor het boek op de grond valt.
Sheila kijkt me geschrokken aan. "Wat is er?" Ze kijkt me bezorgd aan.
"Er viel een druppel bloed op het boek." begin ik geschrokken. "Dus? Dat gebeurt zo vaak, is dit weer iets zoals in het kantoor van de directeur?" Ze kijkt me vragend aan.
Ik schud nog steeds geschrokken mijn hoofd.
"Nee je begrijpt het niet. De druppel bloed verdween toen het erop viel." Ik buk me en pak het boek langzaam op.
Ik kijk naar de pagina waar mijn bloed opviel, geen vlekje te zien. "Hoe bedoel je, het verdween?"
Ik bijt bedenkelijke op mijn lip en hou mijn bloedende vinger boven het papier.

De druppel valt op het papier en verdwijnt.
Sheila deinst geschrokken achteruit.
"Wat was dat." Nog voor ik kan antwoorden beginnen de pagina's vanzelf om te draaien.
Ik kijk met grote ogen naar het boek.
De pagina's stoppen met draaien bij het laatste deel van het boek, waar alleen maar blanke pagina's zitten.

"Oké, Kristy. Zeg eens eerlijk, zie jij dit ook of begint de wijn naar mijn hoofd te stijgen." Ik negeer haar en blijf naar de pagina's kijken.
Ik raak de pagina's gefascineerd aan waardoor er allemaal sierlijke letters op verschijnen.

"Sheila kom eens kijken." ik hoor hoe Sheila dichterbij komt en over mijn schouder meekijkt.
"Het is een verborgen hoofdstuk" ik knik en kijk naar de titel.
"En raad eens waar dit hoofdstuk over gaat."
"Eenhoorns?" vult Sheila, lachend mijn zin aan.
Ik schud lachend mijn hoofd en begin het hoofdstuk van de Alpha wolven te lezen.

"Lees maar voor." Ik draai me verschrikt om en zie Sheila ondersteboven in zetel liggen.
Ik draai me terug om naar mijn boek en begin een interessante alinea voor te lezen.

"Honderden jaren geleden waren er 7 mensen.
Ze toonden alle trouw, moed, genade en vriendelijkheid in een periode waar dit niet mogelijk was.
Eleana, de godin van de draken, Dochter van Alena, de vorige godin van de draken en Color, god van de wolven, zag hoe zuiver hun hart was en beloonden hun met een geschenk.
Van haar vaders kant gaf ze hun de gave om in een wolf te veranderen, wanneer ze maar wilde.
Van haar moeders kant gaf ze ieder van hun een draken kracht.
Jaren gingen voorbij, en langzaamaan verdorden de harten van de eerste wolven en werden ze woest en wild.
Kapot van verdriet en schuldgevoel blies Eleana haar laatste adem uit.
De draken waar de eerste wolven hun kracht van kregen, gingen in een eeuwige slaap waardoor de volgende generatie alleen nog maar in een wolf kan veranderen en de hoofd elementen kan besturen."

Ik haal mijn ogen van het boek en neem nog een slok wijn.
Ik hoor hoe sheila recht gaat zitten en kijk haar aan.
"Het kan toch niet echt zijn, ik bedoel draken, bestaan toch niet."

Ik sluit het boek en kijk haar aan.
"Ja dat zeiden ze ook over eenhoorns, en die blijken ook echt te zijn."
Sheila laat een spottend lachje horen en kijkt me met een eigenwijze blik aan.
"Ik geloof het pas als ik er een zie of als een vriend of familielid er een ziet."
Ik leg het boek op het salontafel en kijk haar onschuldig aan.
Ze kijkt mijn kant op en begrijpt al direct de hint.
"Nee, dat meen je niet!" Ik knik zachtjes mijn hoofd voor ik bestookt word met tientallen vragen.

"Hoe zien ze eruit? Kunnen ze praten? Zijn ze aardig? Hoeveel heb je er gezien?"
Ik wacht af tot ze klaar is en kijk haar lachend aan.
Ik zie dat ze moeite doet om haar ogen open te houden en begin de salontafel leeg te maken.

Ik stap terug naar de woonkamer en zie dat ze al in slaap is gevallen.
Ik leg een deken over haar heen en neem het boek mee naar mijn kamer.