De Alpha Wolf ✓VOLTOOID✓

hoofdstuk 24

Dank jullie voor de 500 reads, hier een extra hoofdstukje. Haha ik ben slecht in dit soort hoofdstukken. Sorry als het op geen bal trekt.😂

Ik word wakker in de armen van Jacob. Gisteren was vermoeiend, dat geef ik toe. Voorzichtig sta ik recht en trek ik mijn kleren aan. Mijn haar doe ik in een vlecht en ik stap naar buiten.

Ik ben blijkbaar als eerste wakker. Ik zal dan maar zeker opruimen? Een geluid dat van de vloer komt trekt mijn aandacht en ik hou mijn adem in. Ik hef mijn voet op en zie dat ik op een tak ben gaan staan. Ik ontspan me weer en pak mijn spiegeltje uit mijn rugzak.

Ik maak mijn gezicht proper en word ineens ruw vanachter vastgepakt. Ik wil gillen maar voor ik de kans heb, word er een hand op mijn mond gedrukt "geen zorgen Kristy, je zal niet alleen zijn." Sist de generaal in mijn oor, "pak de andere Alpha wolf" beveelt hij aan de andere mannen.

Ze openen alle tenten met een spuit in hun hand en komen uiteindelijk buiten met een tegenspartellende Catherine.

Ik bijt in de hand van de generaal waardoor zijn grip verzwakt. Met gekruiste vingers gooi ik de spiegel op een steen waardoor het harde geluid van brekend glas door de open plek gaat.

Hij stompt me in mijn maag en bind mijn handen vast met zo'n speciale touwen inclusief voor mijn nieuwe krachten.

Ik kijk opzij en zie dat ze Catherine ook met zo'n speciale touwen hebben vastgebonden. We kijken elkaar bang aan voor we worden meegesleurd.

..................

We worden in een kleine kamer geduwd. Ik kijk de kamer rond en zie twee verroeste bedden met een harde vuile matras staan, voor de rest niets.

Voorzichtig kruip ik naar Catherine toe en trek haar in een knuffel. We zijn twee dagen onderweg geweest. Het was geen pretje. De soldaten bleven ons maar uitlachen en ons aankijken met een blik waar je wel van ineen moet krimpen.

Er komt een soldaat binnen die me ruw aan mijn bovenarm vastpakt en meegesleurd. Ik kijk achterom en zie Catherine me doodsbang aankijken voor de soldaat de deur sluit. Hij sleurt me mee door de gang en ik sla ruw zijn hand van me af "ik kan prima zelf lopen" zegt ik sissend.

De soldaat drukt me tegen de muur en en stompt tegen mijn gezicht en in mijn maag. Hij pakt me ruw vast en trekt me terug mee.

Soms wens ik dat we nog in de middeleeuwen leven, toen kon je nog iemand aanvallen als ze zoiets bij je deden door in je wolf te veranderen en je aanvaller te verscheuren. Maar nu hebben ze zo'n stomme middelen om ervoor te zorgen dat je niet in een wolf kan veranderen zoals dit vervloekte touw.

Na ongeveer twee minuten komen we aan bij een donkerrode deur. Zodra hij de deur opendoet moet ik kokhalzen door de metaalachtige geur van bloed. Hij duwt me in de stoel en bind me vast.

De generaal komt binnen en stuurt de soldaat naar buiten. Hij pakt een mes en legt hem op mijn been. Hij drukt er op en begint te snijden. Ik gil het uit van de pijn en hij maakt een nieuwe snee.

Hij pakt een knuppel en stompt in mijn maag. Hij slaat mijn gezicht en maakt nog een paar nieuwe sneden in mijn armen. Snikkend schreeuw ik het uit van de pijn.

Mijn kleren worden helemaal rood van het bloed en ik voel mezelf wegvallen door het bloedverlies.

De generaal geneest me weer en stompt me nog in mijn maag "breng haar maar terug naar hun kamer en breng me over een uur het ander meisje." zegt hij grijnzend tegen de soldaat. Nee, ze mogen Catherine niet martelen.

Ik begin tegen te spartelen en word door de soldaat tegen de muur gedrukt. "Stop met tegen te spartelen." sist hij in mijn oor. Hij stompt me in mijn maag en trekt me ruw mee.

Hij gooit me de kamer binnen met weerwolfkracht waardoor ik aan de andere kant van de kamer beland. Ik kijk hem dodelijk aan waardoor hij begint te grijnzen.

Kreunend kruip ik naar Catherine toe en trek haar in een knuffel "je ziet er niet zo gewond uit" zegt ze verbaasd. "De generaal is een tovenaar. Hij martelt je tot je bijna sterft van het bloedverlies en geneest je dan, maar hij zorgt ervoor dat het voelt alsof de wonden er nog zijn." leg ik uit. Ze trekt wit weg en gaat tegen de muur zitten.

Ongeveer een uur later komt er een soldaat binnen. Het is al niet dezelfde als bij mij want deze is duidelijk een vrouw. Ze pakt Catherine ruw vast en trekt haar mee.

Ze sluit de deur en draait hem op slot. Een paar minuten later hoor ik haar gillen en schreeuwen van de pijn. Ik leg mijn handen op mijn oren en zak snikkend op de grond.

Ik kijk in het rond en zie een paar luidsprekers hangen waar het gegil vandaan komt. Ik moet hier ontsnappen.

Wanhopig kijk ik de kamer rond maar ik zie niets dat me kan helpen. Een traan rolt over mijn wang en ik laat me nogmaals huilend langs de muur omlaag glijden.

________________________

Oh nee! Ze worden gemarteld! Gaan Jacob en Mitch hun mate ooit nog terugzien?

Wat vinden jullie van generaal Mackenzie?

Haha ik moet nu eigenlijk voor een test leren 😂
Tot het volgende hoofdstuk

Xxx Gallifrey-stands