Kristy zit al vanaf haar achtste gevangen in de kerkers van de zwarte wolf. Op haar 17de weet ze te ontsnappen en komt ze terrecht in een kamp voor mensen zoals zij: weerwolven.
Kristy haar leven begint net weer normaal te lijken als het kamp word a...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Aaaaaaaaaaaah. 1K reads people!!! Dank je, jullie weten niet hoe blij jullie me maken!!
"maar ik dacht dat elven maar een mythe waren" zegt Catherine. "Euh, eigenlijk.." zeg ik voorzichtig. Ze kijkt me aan met zo'n ben-je-serieus blik. "Ik ben een paar dagen bij de elven geweest. De prinsessen waren erg vriendelijk" zeg ik terwijl ik met glimlach als ik terugdenk aan die dagen.
Mijn gedachten worden verbroken door het gehuil van een wolf. Ik kijk naar onze beschermdieren en zie dat ze weer groot en angstaanjagend zijn geworden.
Er komen een paar mensen tevoorschijn, ze hebben vuile, gescheurde kleren aan en zien eruit alsof ze al jaren lang in dit bos wonen "zozo, we hebben eindelijk de prinsesjes en we hebben iets extra's ook" zegt een vrouw met een gestoorde blik in haar ogen.
Ze lachen allemaal met zo'n lach typisch voor gestoord psychopaten. Ze veranderen in zwarte wolven met een geklitte vacht en beginnen naar ons te grommen. Onze beschermdieren grommen hard en stappen dreigend naar de weerwolven.
Catherine en ik veranderen ook in weerwolven en we vallen aan. Ik bijt, krap en hap rond me heen.
Ik sta tegenover een lichtbruine wolf die me aankijkt alsof ik een groot bord spaghetti ben. Mijn tegenstander springt op me af waardoor ik op mijn zij val. Ik kom gauw overeind en grom diep naar hem. De wolf loopt weer op me af maar ik ontwijk hem en bijt net hard genoeg in zijn nek. Ik laat de wolf niet los voor ik het lichaam slap voel worden. De metaalachtige smaak van bloed zit in mijn mond.
Ik let even niet op en één van de wolven pakt mijn poot in zijn tanden waardoor ik het uithuilen van de pijn.
Mijn beschermdieren springen op mijn aanvaller en ik ga op de grond liggen, ik kan niet meer op mijn been steunen. Ik kijk naar de strijd en mijn beschermdieren zorgen ervoor dat ik niet wordt aangevallen.
De strijd is voorbij en ik verander terug in mijn mensenvorm en ik zie een bijtafdruk in mijn been staan. Ik leg mijn hand voorzichtig op de wond en schreeuw het uit van de pijn.
Catherine loopt naar me toe en kijkt met grote ogen naar mijn wond. Luna komt naar me toe en legt haar hand op mijn wond. Ik bijt op mijn lip om niet te kreunen van de pijn. Er verschijnen elventekens op haar hand en de wond groeit dicht. Een vlaag van vermoeidheid overvalt me en ik val in slaap.
Ik wordt kreunend wakker en wrijf over mijn stijve rug. De rest slaapt nog dus ik ga zachtjes recht zitten. Ik leun tegen een boom en mijn bescherm-uil land op mijn schouder.
Ik moet dringend een naam zoeken.
De rest wordt langzaam aan ook wakker en niet veel later wandelen we door het bos. Opeens wordt de lucht ijskoud en komt de mist eraan alsof het water is.
In de verte zien we weer een gedaante in een mantel. De gedaante komt dichterbij en onze beschermdieren grommen zo woest dat ik er zelfs bang van wordt. De gedaante blijft verder stappen naar ons.
De gedaante is nu zo dichtbij dat we onder de kap kunnen kijken. De huid is grijsachtig, de ogen geven geel licht en het gezicht past bij geen enkele beschrijving van een volk dat ik ken en geloof me, dat zijn er veel.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
De gedaante haalt haar kap af en er gebeurd iets cools. De huid wordt normaal, haar lichaam krijgt terug een vrouwelijke vorm, haar ogen worden puntig, haar haar wordt bruin, haar ogen blauw en zelfs haar kleren veranderen.
Onze beschermdieren zijn stil, ruiken even aan de vrouw en worden weer schattig. De vrouw geeft ons een glimlach en alle mist gaat weg "sorry dat ik jullie liet schrikken" zegt ze.
_________________________ Haha ik ben echt veel bezig met genezing maar dat is echt gewoon omdat ik het vreselijk vind om te schrijven met een gewond personage. Die wordt dan in alles verhinderd en ik kan daar ni tegen dus is er altijd wel iemand om de wonden te genezen.
Sorry voor het korte hoofdstuk!
En mischien hebben sommigen het al gemerkt, ik heb een nieuw boek geupload. Het noemt kidnapped assassin's (Dutch) het is sciencefiction maar in de eerste hoofdstukken is het meer een gewoon mysterie thriller.
