De Alpha Wolf ✓VOLTOOID✓

hoofdstuk 21

"Als we onze krachten bundelen, moet het lukken om toch tenminste langs ze te komen." stel ik voor. Ze kijkt me aan bang aan. Ik kan het haar niet kwalijk nemen, ik ben zelf ook bang.

We pakken onze rugzakken en vertrekken naar de gangen. "En, vind jij je jurken mooi?" vraag ik om de stilte te verbreken. Ze lacht en kijkt me aan "we lopen nu door ondergrondse tunnels met monsters in de buurt die ons elk moment kunnen meeslepen naar de onderwereld en jij wilt praten over jurken?" Ze schud lachend haar hoofd. "Wel, als we naar de onderwereld worden gesleurd hebben we geen tijd meer om over jurken te praten" zeg ik.

"Ja, ik vond ze prachtig, jij?" vraagt ze. Ze draait haar hoofd naar me om. "Tot nu toe vind ik al mijn jurken prachtig, ik heb er ondertussen 6" ik kijk haar aan en zie haar lachen.

Onze aandacht word getrokken door een afgrijselijk schreeuw. We draaien ons verschrikt om en zien de furie. Ik wil hard weglopen, maar het gaat niet. Als ik wegloopt dan laat ik Catherine in de steek en zal ik het mezelf nooit vergeven "op drie" zeg ik,"een, twee,... Drie​!" tel ik af. Catherine laat een paar scherpe pieken uit de muur komen die de furie omsingelen.

De furie krijst en slaat alle pieken kapot. We lopen door de gangen. Catherine struikelt en wordt vastgegrepen door de furie. De furie vliegt in een donker gat, Catherine grijpt de rand krampachtig vast.

Haar vingers glippen los en ik kan nog net haar arm pakken voor ze in het gat valt "Kristy, laat me los en ga naar je vrienden. Ze hebben je nodig" zegt ze met tranen in haar ogen. "Ik ga je niet loslaten, Cat." roep ik naar haar. Tranen stromen over mijn wangen en ik voel dat ik word meegetrokken in het gat. Haar hand glijdt uit de mijne.

Wanhopig bedenk ik allerlei ontsnappingspogingen, maar geen een kan echt werken. Er is nog maar één oplossing, en die gaat niet gemakkelijk zijn. Ik concentreer me diep en sluit mijn ogen.

Ik beeld me de gang in waar we elkaar ontmoet hebben. Zweetdruppels van concentratie parelen op mijn voorhoofd. Een vreemd gevoel overvalt me. Ik open mijn ogen en glimlach triomfantelijk. We zijn geteleporteerd!

Mijn glimlach verdwijnt als ik zie dat de furie ook is geteleporteerd. Ik weet het, het is voorspelbaar maar ik had echt gehoopt dat ze zou achterblijven. Catherine kruipt recht en de furie vliegt op ons af.

Catherine omringt haar met muren van steen en ik vries haar in met onbreekbaar ijs.

We herhalen dit proces tien keer ofzo, ik ben de tel kwijtgeraakt. "wel, die gaat daar nog even in zitten" zeg ik opgelucht. Cat geeft me een knuffel en we springen op en neer van blijdschap en opluchting. Nu komt Cerberus nog.

Cat maakt een opening en ik laat vermoeid door de teleportatie een paar stenen uit de muur steken, die we kunnen gebruiken als een trap. We sluiten het gat en stappen verder naar de uitgang.

De hele weg merken we geen teken op van Cerberus, maar we weten dat er iets niet klopt. Ik voel ogen in rug branden en draai me geschrokken om. Ik kijk achter me en zie 3 paar rode ogen ons aankijken.

Ik wil Catherine waarschuwen maar word vastgegrepen aan mijn enkels ik gil en knal neer op de grond.

Ik draai me op mijn rug en kijk recht in de rode ogen van Cerberus. Hij ontbloot zijn tanden en klauwen. Zijn klauw schiet razendsnel op me af...

__________________________
En zo, lieve lezers schrijf je een cliffhanger 😏(Wrijft kwaadaardig in haar handen.)

Zal Kristy het overleven of zal ze doodbloeden en komt er een nieuwe hoofdpersonage.

Mwahaha tot over een paar dagen

And yes, I know. Ik heb gisteren ook al geupload. En ik had het mis, school slurpt mijn fantasie niet op. Want in plaats van op te letten zit in de hele tijd te dromen, wat best wel lastig kan zijn.😂

Xx Gallifrey-stands