Kristy zit al vanaf haar achtste gevangen in de kerkers van de zwarte wolf. Op haar 17de weet ze te ontsnappen en komt ze terrecht in een kamp voor mensen zoals zij: weerwolven.
Kristy haar leven begint net weer normaal te lijken als het kamp word a...
Ik plof op mijn buik neer op het bed. Mijn rugzak is eindelijk klaar voor morgen. Jacob komt de kamer binnen en begint te lachen. Hij komt naast me en ik ga op mijn rug liggen. Ik leg mijn hoofd op zijn borstkas en val in slaap door zijn kalmerende hartslag.
Ik open mijn ogen en ga van Jacob af. Ik trek mijn kleren aan en lees nog even in Het Boek. Ik moet echt de titel zoeken. Jacob wordt wakker en gaat rechtzitten. Hij geeft me een kus op mijn wang voordat hij opstaat en zijn kleren aantrekt.
Ik kijk op de klok en zie dat het al 8:00 is "we moeten naar het ontbijt" zeg ik terwijl ik mijn boek op het kastje leg. Ik trek mijn schoenen aan en stap samen met Jacob naar beneden. We eten met zen allen gauw een paar boterhammen voor we ons gaan klaarmaken voor vertrek.
Een uur later nemen Lincoln afscheid van zijn ouders. Ik draai me om en zie Dylan afscheid nemen van zijn vader en mijn tante. Ik stap naar ze toe en neem afscheid van mijn tante. Ik geef de kleine Aurelia nog een kus op haar wang voor ik samen met de rest vertrek uit het dorp.
We lopen nu al dagen door het bos terwijl we geen flauw idee hebben waar we naartoe moeten. "Gaan we de draken ooit nog vonden?" vraagt Catherine. Ik haal onzeker mijn schouders op en zak ineen alsof er een groot gewicht op mijn schouders staat.
Ik kijk om me heen en zie dat Catherine ook op de grond ligt. De rest komt naar ons toe en kijken ons bezorgd aan.
Alles wordt omgeven door een paarse schijn en ik controleer mijn lichaam niet meer. Zonder dat ik er controle over heb sta ik op en loop ik weg.
De paarse gloed verdwijnt en ik controleer mijn lichaam terug. Ik zak hoestend en kreunend op de grond. Catherine komt tevoorschijn en ik zie dat haar ogen lichtroos kleuren. Haar ogen krijgen hun normale kleur terug en ze zakt net als ik hoestend en kreunend op de grond.
De rest komt verward aanlopen en staren verwonderd naar boven. Ik volg hun blik en zie muur met een levensgroot drakenstandbeeld "hoe komt het dat we dit niet zagen, dit is enorm" vraagt Mitch.
Sheila sluit haar ogen "er zit een soort van waanzichtsspreuk op." zegt Sheila. Catherine stapt voorzichtig een beetje dichter naar de muur. Zodra ze de deur aanraakt horen we een paar scharnieren krakend opengaan.
Een vrouw van ongeveer 20 komt naar buiten, ze heeft paars haar, zilveren ogen en haar halve gezicht is bedekt met een soort masker maar ze ziet er desondanks dat beeldschoon uit.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
"Ik verwachtte jullie al" zegt ze glimlachend tegen Catherine en ik, "jullie vrienden moeten buiten blijven" ik geef Jacob nog gauw een kus voor ik naar de vrouw ga en ik zie Catherine hetzelfde doen.
De deur sluit zich achter ons en we komen aan in een soort van mythisch bos.
In de lucht.
De vrouw gaat aan een tafel zitten en geeft het teken dat we ook moeten zitten.
