Kristy zit al vanaf haar achtste gevangen in de kerkers van de zwarte wolf. Op haar 17de weet ze te ontsnappen en komt ze terrecht in een kamp voor mensen zoals zij: weerwolven.
Kristy haar leven begint net weer normaal te lijken als het kamp word a...
Catherine en ik kijken elkaar verbaasd aan. "Hoe weet je dat zo zeker?" vraag ik aan Alethea. "Wel, beschermdieren komen alleen naar naar uitverkorenen en er is een profetie." zegt ze terwijl ze een nieuw kopje thee inschenkt.
"Wat voor een profetie?" vraagt Catherine nieuwsgierig. Alethea glimlacht mysterieus en staat recht. We volgen haar naar een soort van grot. Alethea gaat de grot in en we stappen door een gang.
We komen aan bij een met planten overwoekerde deur die Alethea met een handbeweging open maakt "ga maar naar binnen" zegt ze mysterieus.
Ik stap onzeker naar binnen en er beginnen vanuit het niets een paar kaarsen te branden. We lopen verder de kamer binnen en heel de kamer wordt nu verlicht. Er staat een soort van troon met daarop een vrouw denk ik. Haar huid lijkt op steen en ik ben bijna zeker dat ze dood is.
Alle kaarsen doven en het orakel komt recht. Haar ogen beginnen een fel, blauw licht te geven
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
"Het verloren meisje in de tempel, achtervolgt door de dood en het gemarteld meisje uit de kerker, getuige van de moord op haar oudersen de 4 vergeten prinsessen die zich hebben opgeofferd voor hun volk zullen de kracht hebben om hun grootste angst te overwinnen en de wereld te herstellen naar zijn oorspronkelijke aard" zegt ze met een stem die me doet rillen.
Alle kaarsen schieten terug aan, de ogen doven en ze gaat terug doodachtig liggen. We stappen naar de uitgang en Alethea kijkt ons geamuseerd aan "schokkend niet?" zegt ze, "De eerste keer rende ik bang weg" zegt ze lachend.
We wandelen door het bos en komen allemaal verschillende dieren tegen. Ik weet bijna zeker dat ik een paar feniksen en eenhoorns zag. We komen aan bij een reusachtige poort "als je bij de draken wilt komen dan moet je langs hier, maar je zal op de proef worden gesteld. Sommige bedreigingen zijn echt en anderen een illusie. Ik zal tegen jullie vrienden zeggen dat jullie hier nog wel een paar dagen blijven" zegt ze terwijl ze ons bezorgd aankijkt. We kunnen alleen maar knikken.
We stappen door de poort met onze beschermdieren.
Het bos waar we nu doorheen lopen is niet zonnig, warm en magisch maar koud, donker en griezelig. We stappen door. Ik hoor een lachje achter ons en ik draai me verschrikt om. Niets.
Je hebt je vast vergist Kristy, doe niet zo paranoïde
Ik kijk terug vooruit en kijk naar voor. Uit het niets komt er een mist en we zien een in mantel gehulde gedaante voor ons. We verstijven van angst en onze beschermdieren worden direct groot en bedreigend.
De gedaante vlucht dieper de mist in en onze dieren worden terug schattig en knuffelbaar. We halen opgelucht adem en stappen behoedzaam verder.
"Ik kan niet meer" zucht ik vermoeid. Ik kijk naar Catherine en zie dat zij ook al kapot is. We zoeken een beschutte plek uit het zicht onze beschermdieren houden de macht wel. We gaan liggen en vallen direct in slaap.
