De Alpha Wolf ✓VOLTOOID✓

hoofdstuk 42

"wat moeten we nu doen?" vraagt Camilla na een tijdje. "We moeten het ritueel verstoren" zeg ik vastbesloten. "Hoe weten we waar de kruik is?" vraagt Catherine. "Die heeft ze al, ik zag hem in de troonzaal staan" zegt Luna.

De grond begint hard te schudden en ik zie dat er een gigantische steenblok tegen de muur rond het kasteel is gekatapulteerd. Ik kijk naar de richting van de katapult en zie een heel leger elfen, weerwolven en zelfs draken.

We lopen naar het leger toe en zien dat de rest er al is. Ik geef Jacob een knuffel en een kus. Hij kijk me bezorgd aan en zijn ogen gaan langs over mijn lichaam en ik zie we nog onder het bloed zitten. "Het is niet van mij" zeg ik snel. Hij zucht opgelucht en geeft me nog een knuffel.

We stappen naar de aanvoerders van de legers. Ik geef Elena een knuffel. Het is al bijna 2 jaar geleden. Ik draai me om en zie dat Autumn naar Elena staart. Ik kijk hun aandachtig aan en zie een paar gelijkenissen.

Elena ziet Autumn en staart haar aan "mam" zegt Elena. Ze geven elkaar een knuffel. Iedereen kijk naar het tafereel maar word afgeleid door het geluid van een gigantische poort die opengaat.

We draaien ons allemaal om en zien dat het leger van de bloed wolf naar ons toe rent. Elena beveelt haar leger met woorden die ik niet begrijp en even later staat het leger in een perfecte aanvalhouding. Autumn kijkt trots naar haar dochter.

Het vijandelijke leger komt dichterbij en ik kijk vol afgrijzen naar de wolven die half verrot op ons af rennen "necromancer" sist Elena.

Ze grijnst en pakt haar pijl en boog. Ze schiet een pijl af die een wolf recht tussen zijn oren treft. Ik kijk verbaasd toe hoe de wolf in stof oplost. "H-ho- hoe..?" vraag ik stotterend. Ze grijnst en laat een pijl zien. Ik kijk verwonderd naar de marmeren punt "de meeste skeletten kunnen niet tegen marmer" zegt ze.

"We werden denk ik ongeveer 300 jaar geleden aangevallen door een necromancer en toen ontdekten we dat de meeste skeletten niet tegen marmer kunnen. Het was echt een heftig gevecht" zegt ze.

De rest, behalve de elfen, kijken haar vragend aan. "Wat?" vragen Elena en ik tegelijkertijd. We kijken elkaar lachend aan voor we ons op de rest richten. "zei je nu 300 jaar?" vraagt Daisy. Elena knikt. "Ja, waarom?" "hoe kan je nu 300 jaar oud zijn?" vraagt Dylan verward. Elena kijkt hun aan alsof ze de meest domme vraag ooit hebben gesteld. "De rest denkt dat jullie uitgestorven zijn"  zeg ik tegen Elena. Ze vormt met haar lippen een geluidloze 'owh'.

"Misschien moeten we ons terug op het gevecht richten" zegt Dylan. We draaien ons om en we zien dat het gevecht al is begonnen. Ik pak de handen van Catherine, Autumn, Snow, Luna en Camille vast en teleporteer ons het kasteel in.

We lopen door de kruidentuin terwijl de stem van Moira me instructies geeft. Ik snij de vreemdste kruiden ooit en ik begin me af te vragen of het normaal is dat het ruikt alsof er miljoenen lijken liggen te rotten.

Er moet nog maar 1 ding gedaan worden maar dat mag er pas op het laatste moment in.... en ik heb het nog niet. Moira wilt me niet vertellen wat of waar het is.

Ik maak de ketel onzichtbaar en de elfenzussen maskeren de geur. "Nu moeten we nog het ritueel verstoren" zeg ik. We lopen door het doolhof van gangen.

Als je het kasteel langs buiten ziet dan verwacht je niet dat je hier makkelijk zult verdwalen maar jezus het lijkt hier wel een doolhof.

We slaan een gang in en zien een grote groep zombiewolven. Mijn handen verspreiden een groen licht maar in tegenstelling tot die van de bloed wolf zijn die van mij niet zwart maar prachtig bruin (als je de weg gerotte stukken niet meetelt. Ze blijven zombies) de mijne zijn veel sneller en strategischer dan de andere waardoor het gevecht al gauw is gewonnen. Het blijkt dat zombies vermoord kunnen worden met zombies. Handig om te weten.

We lopen verder maar komen terug bij het punt waar we zombies versloegen. Fijn, we hebben een rondje gelopen. We slaan andere gangen in en op den duur komen we bij de troonzaal aan.

We werpen nog gauw een blik op het slagveld en zien onze beschermdieren tegen de zombies vechten ... en hun te doden. De draken kunnen het dus blijkbaar ook met hun tanden. Fijn, waarom kan iedereen tegen de zombies winnen behalve de weerwolven?

Ik herinner me onze missie en we lopen met heel de groep naar binnen. We zien de bloed wolf in rituele kleding en make-up voor een altaar staan. Op het altaar ligt een meisje van mijn leeftijd bewusteloos.

De bloed wolf heft een ritueel mes en we springen allemaal tegelijkertijd naar voor in een pagina om haar te stoppen. Ik laat een tak het mes afpakken maar ze pakt de tak vast en laat hem verkolen.

Ik storm zo hard als ik kan naar voor maar ik ben te laat. Ze steekt het mes in het hart van het meisje. Haar ogen sperren open, haar adem stokt en een eenzame traan rolt uit haar ooghoek voor ze levenloos haar hand van het altaar laat vallen.

Om een of andere reden vang ik de traan op.  Het laatste ingrediënt zegt Moira tegen me. Ik berg het veilig op en zie dat de bloed wolf het bloed in een kruik opvangt en dan wat van haar eigen bloed.

Ze stopt haar hand in de pot en begint allemaal tekens op het lijk van het meisje te tekenen. Ik wil naar voor stappen om haar te stoppen maar mijn voeten zitten vast aan de grond. Ik probeer me los te maken maar het lukt niet.

De bloed wolf begint een paar woorden in necromancer Taal te spreken "accepteer mijn zus als offer breng mijn voorouders terug naar me." prevelt ze terwijl ze de lijnen verder tekent. Zodra alle lijnen erop staan lijkt het alsof het mengsel in haar huid te trekken waardoor je er niets meer van ziet.

Het duurt even voor ik doorheb dat het dé kruik was. Mijn maag draait zich om als ik realiseer dat ze haar hand niet alleen in bloed heeft gestoken maar ook in de assen van haar voorouder. De bloed wolf houd haar handen boven het lijk van haar zus en laat haar handen groen oplichten. Ze maakt bewegingen met haar mond maar ik kan niet liplezen dus versta ik er geen bal van.

Haar ogen worden bloedrood en haar magie word rood. Er parelen zweetdruppels op haar voorhoofd en ze laat zich gillend op de grond vallen. Ze begint zwaar te hijgen.

Ik kan me weer bewegen. Ik buig me over het lijk geen en sprong naar achter van schrik als haar ogen open vliegen  en ze naar adem snakt. Ze begint kil te lachen. Haar lach is scherp en koud.

Ik kijk de rest aan. Iedereen kijkt me bang aan. We weten allemaal wat er net is gebeurd.

We hebben het ritueel niet kunnen voorkomen.