MY FAMOUS BROTHER: NIALL HORAN ✔ (Dutch)

2.

Luke's pov

Ik werd wakker van het vervelendste geluid op de wereld. Mijn wekker. Ik drukte hem uit. Normaal zou ik nog even blijven liggen, maar daar had ik nu geen zin in. Ik stond op en pakte schone kleren uit de kast. Het was een zwarte broek met gaten en een zwart shirt. ik pakte ook een schone onderbroek en liep naar de badkamer. Daar zette ik de douche aan en kleedde me uit. Ik stapte onder de douche en 5 minuten later kwam ik er weer onder uit. Ik droogde me af, kleedde me aan en liep naar beneden om te ontbijten.

Zoals gewoonlijk waren papa en mama al werken. Papa had een eigen winkel in het dorp en mama hielp daar bij. Als het heel erg druk is moet ik soms ook komen. Ik krijg nieuwe kleren uit papa's winkel als beloning (het is dus een kledingswinkel). Ik pak een bord en het brood en zie dan een geel briefje liggen.

hey Luke, wij zijn weer in de winkel. waarschijnlijk zijn we al terug als je thuis komt, maar ik wens je weer een hele fijne schooldag en tot vanmiddag!

groetjes mama

Ik gooide het briefje in de prullenbak en smeerde mijn brood voor school. Daarna at ik mijn ontbijt en poetste ik boven mijn tanden. Ik pakte mijn tas en mijn telefoon en liep vast naar buiten om mijn fiets te pakken. Sven zal er zo wel zijn. Sven en ik fietste eigenlijk altijd met elkaar. Hij woonde een paar straten van me vandaan, en we zaten samen in het examenjaar. De examens waren trouwens al over twee weken! Ik hoop zo dat ik geslaagd ben! Ik sta er best goed voor, met allemaal 8 ten op mijn vorige rapport, maar ik ben alsnog zenuwachtig. Nou denk je zeker van; dat is weer zo'n nerd! Maar nee hoor, ik ben een normale leerling met goede cijfers. Ik ben niet extreem populair, of een badboy. Nee, ik ben gewoon Luke, en daar ben ik trots op.

Ik zie Sven al in de verte aan komen rijden, en rijd heel langzaam aan. Als Sven naast me komt fietsen rijd ik iets sneller. 'Zijn je ouders vanmiddag eigenlijk wel thuis, of moeten we bij de winkel langs om het te vragen?' vraagt Sven. 'Als het goed is zijn ze gewoon thuis, maar we kunnen ook op de terug weg langs de winkel rijden, voor de zekerheid' antwoord ik. 'Oké, Soof heeft er in ieder geval zin in. Ze weet helemaal zeker dat jij het bent. Gister na dat telefoontje werden haar theorieën nog groter. Uiteindelijk was papa het zat en heeft hij haar naar haar kamer gestuurd. Wat was het toen rustig beneden!'. Ik lach even. 'Dat kan ik begrijpen. Ze is gewoon een hyper kind!'. 'Net als jij!' roept Sven. Weer moet ik lachen. 'Dat is zeker waar. volgens mij was ik vroeger echt een moeilijk kind!'.

Op school zetten we onze fietsen weg en lopen we naar Bente (dat is een jongen), Raiko en Joppe. 'Hey gasten, hebben jullie dat gehoord van het broertje van Naill?' vraagt Joppe. 'Ja, mijn zusje is helemaal hyper. Ze denkt dat onze Luke hier het is!' zegt Sven. 'Mijn zus ook al, maar ik geloof er zelf niet zo hard in' mengde Raiko zich. 'Ik ook niet, maar als het wel zo is zou het super cool zijn. Dan zijn wij gewoon vrienden met het broertje van een popster!'. 'Dat is inderdaad wel gaaf, maar ik geloof eigenlijk niet dat ik het ben. Dan hadden mijn ouders dat toch wel verteld?'. 'Klopt, maar we gaan het vanmiddag vragen voor Sofie, je weet maar nooit'. 'Waar is Sofie eigenlijk?'. 'Ziek, ik denk te veel zenuwen' grapt Sven. 'O, oké. Ze komt dus niet mee vanmiddag?'. 'Nope, maar ik heb beloofd het aan haar te vertellen als ik terug ben'. 'Oké, zullen we naar de les?'. 'Prima, maar ik moet eerst nog naar mijn kluisje om boeken te droppen'. 'Best, ga ik ook ff naar mijn kluisje'. We lopen eerst naar Sven's kluisje omdat deze dichter bij de deur is, en daarna die van mij. Rond mijn kluisje staan een groepje meisjes. Ik wring me er door heen en open mijn kluisje. Meteen krijg ik allemaal vragen naar mijn hoofd of ik weet of ik het broertje van Naill ben. Ik geef geen antwoord en loop met mijn vrienden naar de les. We gaan vooraan zitten omdat het dan moeilijker is voor de meisjes om mij vragen te stellen onder de les, aangezien ik het echt irritant vind. Mijn vrienden begrijpen me en we beginnen een gesprek over de aankomende examens. Als meneer Driesen binnen komt wordt het stil en beginnen we met de les wiskunde.

We hebben nu pauze. Ik heb van Raiko een vest met capuchon gekregen omdat er iedere minuut dat ik niet in de klas zit wel iets aan me gevraagd word. Normaal vindt ik die aandacht wel leuk, maar nu begint het een beetje irritant te worden. We gaan aan een tafeltje achterin de kantine zitten en beginnen met eten. We hebben het over voetbal en skaten, en nog veel meer. Er zijn een paar meisjes die doorhebben dat ik het ben, maar godzijdank komen ze niet naar me toe.

Als we na het vijfde uur eindelijk uit zijn geef ik het vest terug aan Raiko en fiets ik met Sven via de winkel naar huis. De winkel is gesloten, dus waarschijnlijk zijn mijn ouders al thuis. Je vraagt je misschien af waarom de winkel ver van ons huis is, of niet. Maar ik zal het toch uitleggen. Papa en mama hebben dus een kledingwinkel, maar ze zijn samen met nog een paar vrienden van ons de eigenaar ervan. Ze hebben de werkdagen verdeeld en die vrienden wonen boven de winkel. Het dichtstbijzijnde huis dat nog te koop was, was echt een krot, dus zijn we gaan wonen waar we nu wonen. Niet heel ver ervandaan.

Thuis zet ik mijn fiets weg en loop met Sven naar binnen. Ik dump mijn tas en mijn schoenen in de hal en loop naar de woonkamer. Papa zit achter de computer en mama leest een boek. 'Ha, jongen. hoe was je dag?' vraagt papa. 'Slecht, veel meisjes denken dat ik het missende broertje van Naill Horan ben'. Je ziet papa en mama een blik naar elkaar werpen, maar herstellen zich snel weer. Ik snap er nisk meer van. 'Dat is vervelend, heb je wel op kunnen letten?'. 'Ja mam, ik ben iedere keer vooraan gaan zitten, en daar kun je eigenlijk niet praten zonder dat de docent het hoort'. 'Mooi zo'. 'Maar ik vraag me eigenlijk wel af of het waar is, dat ik zijn broertje ben. Ik heb hem gegoogeld en ik lijk er wel op'. Weer wisselen papa en mama een blik. 'Jongen, ik denk dat je daarvoor even moet gaan zitten' zegt papa. Ik weet al wat er gaat komen, maar ga toch met Sven naast 'mama' op de bank zitten. 'Waarschijnlijk heb je wel ooit gedacht dat je niet op ons leek, ondanks dat wij jou ouders zijn' begint 'mama'. 'Nou, wij zijn ook niet je echte ouders, we hebben je uit een weeshuis' vervolgd 'papa'. 'Je ws toen noch zo klein! We vonden je te schattig en hebben je meegenomen. Bij het gemeentehuis kreeg je onze achternaam. We hadden besloten dat je je voornaam wel mocht houden'. 'Dus Boerma is niet mijn echte achternaam?'. 'Nee, je echte achternaam is...'. Papa zucht. 'Horan. Je heet eigenlijk Luke Horan'. 'Wat?! Ik ben het vermiste broertje van Naill en dat verzwijgen jullie al heel mijn leven?!'.

---------

Tweede hoofdstukje!