MY FAMOUS BROTHER: NIALL HORAN ✔ (Dutch)

35.

Luke's pov
Buiten flitsen de camera's weer. Ik ben blij dat ik op Stans rug zit, want het went niet echt. 'Ben ik blij dat ik mijn pak al aan had' zegt Stan. 'Hoezo?'. 'Anders zou het misschien verkeerd over kunnen komen bij de pers'. 'Kan, maar ja. Ik zit op jou rug, dat kan oom verkeerd overkomen. Alles kan anders overkomen dan de bedoeling is'. 'De wijze woorden van Luke' lacht Stan. We lopen door de klapdeuren naar binnen en Stan zet me neer. Ik trek een pruillip. 'Ik zat net zo lekker'. 'Maar je hebt benen om te lopen!' . 'Jammer'. 'Nou hup!' zegt Stan, en hij geeft me een duwtje. Ik zucht en loop naar de kleedkamer.

Lux begroet ons vrolijk met een knuffel. 'Hallo Lux!'. 'Hoi!'. 'Hey Lou!'. 'Hey jongens!'. 'Luke, ik heb nog iets dat van jou is' zegt Lou. 'Wat?' zeg ik, en ik kijk haar vragend aan. Ze houd mijn schetsboek in de lucht. Mijn ogen worden groot. 'Hoe kom je daaraan?'. 'Je had hem laten liggen hier eergisteren. Ze dachten dat het van Lux was, dus ik kreeg het mee. Ik heb even door de tekeningen gekeken en kwam tot de conclusie dat het wel van jou moest zijn aan de manier van tekenen te zien'. 'Je hebt het doorgekeken?!'. 'Ja, je tekeningen zijn echt mooi!'. Nee! Gefrustreerd ga ik met mijn hand door mijn haar. 'Was dat neit de bedoeling?'. 'Niet echt, sorry'. 'O, sorry'. Ik ga weer door mijn haar en loop naar de muur. Daar zak ik langzaam naar beneden en legbuis mijn hoofd op mijn knieën. In mijn handen klem ik het schetsboek goed vast. Waarom? Waarom moest ze er nou doorkijken?

Ik zie in mijn ooghoeken dat er iemand naast me komt zitten. Hij slaat een arm om me heen en trekt me tegen zich aan. Aan de geur ruik ik dat het Sven is. 'Hey, het komt goed'. 'Nee, al mijn persoonlijke problemen zitten verwerkt in die tekeningen'. 'Lou wist dat toch niet?'. 'Weet ik. En ik ben ook echt niet boos op der, maar die tekeningen liggen gevoelig. Ik heb dat boek al sinds mijn 12e'. 'Ik weet het, ik heb hem aan je cadeau gedaan'. 'Klopt, ik heb er leuke, maar ook gevoelige dingen in getekend. Misschien lijkt het op het eerste gezicht niet, maar het is wel'. 'Ik snap je. Weet je nog dat je ons het verhaal van Tinkerbell hebt verteld?'. (Zie media) Ik knik. 'Je was toen zo depri dat je graag met haar naar Neverland wilde. Ik heb je toen nooit begrepen, maar later snapte ik wat je door maakte met je coming out enzo'. Ik knik weer, omdat ik niks weet te zeggen. 'Ik weet dat het persoonlijk ligt, maar misschien heb je gewoon iemand nodig die zegt dat het heel mooi was?'. Ik knik. Alweer. Ik ga weer recht zitten en kijk naar Sven. Ik vorm een "bedankt" met mijn lippen en sta op. Ik loop naar Lou. 'Sorry dat ik zo uitviel, die tekeningen liggen nogal gevoelig'. 'Snap ik, maar ze zijn echt goed! Je moet door blijven tekenen!'. 'Bedankt'. Ik loop terug naar de bank, waar Sven, Joppe en Stan zitten. 'Waar is de rest?'. 'Werken'. 'Aha'. Ik pak een potlood en een nieuwe bladzijde. Ik begin met tekenen.

'Luke!' roept Niall. Ik kijk op. 'Kun jij Lou even helpen met de kleding voor 1D?'. Ik sta op en loop naar Lou. 'Wat zoeken we?'. 'Iets leuks'. 'In welke richting?'. 'Casual'. 'Oké'. Ik kijk de rekken door. 'Ik weet het denk ik' zeg ik, en ik laat Lou de setjes zien. 'Top!'. Ik geef het aan de jongens en die kleden zich om. Zelf ga ik weer verder met schetsen. 'Zeg jongens, omdat we nu nog best veel tijd over hebben kunnen we misschien voetballen in de zaal?'.  'Prima, wie doen er allemaal mee?'. 'Iedereen steekt zijn hand op behalve Niall, Calum, Sven, Stan en ik. 'Oké, zien jullie straks!' roept Harry voor hij met de rest de deur uit loopt. Ik ga rustig verder met tekenen. De jongens zitten volgens mij wat op hun telefoon. 'Hey Luke;  zegt Stan als hij naast me komt zitten. 'Mag ik zien wat je tekent?'. 'Als je het bij deze tekening houd wel'. 'Oké'. Hij gaat naast me liggen en kijkt over  mijn arm mee. 'Een boek dat zich opent, daar zit iets achter'. 'Klopt, maar ik weet niet of je het wilt weten'. 'Tuurlijk wil ik dat'. 'Oké, Ik ben het boek. Ik had in het begin veel geheimen voor de boys, maar hoe langer ik met ze doorbreng, hoe meer geheimen er aan het licht komen, dus hoe meer ik, als boek. mezelf open'. 'Mooi verhaal', 'Bedankt'. Ik teken verder terwijl Stan nog steeds mee kijkt. Achter me hoor ik vaag gemompel van Lou en de jongens, maar ik negeer het. Het enige waar ik nu aan kan denken is tekenen en het knappe gezicht dat zich inmiddels op mijn schouder heeft neergezet. 'Je kin is best hard'. 'O sorry!', 'Maakt niet uit, Laat gerust liggen hoor!'. Stan legt zijn hoofd terug en ik ga weer verder met tekenen. Na ongeveer 10 minuten vind ik hem wel goed en doe ik mijn schetsboek dicht. Stan haalt zijn hoofd van mijn schouder, en ik ga plat op de grond liggen. Ik voel twee vingers in mijn zij en veer op. Ik draai me om en kijk in het lachende gezicht van Sven. 'Sven!'. 'Je lach er te mooi voor!' is zijn excuus. Ik geef hem een stomp op zijn arm en ga snel op zijn plekje op de bank zitten. Sven ziet dit jammer genoeg niet als hinder en ploft gewoon boven op me. Ik grinnik en duw hem weer van me af. Hij valt lachend op de grond en blijft daar naast Stan zitten. Ik begin een gesprek me Calum tot dat de jongens op moeten. Dan ga ik weer oefenen achter de piano.