MY FAMOUS BROTHER: NIALL HORAN ✔ (Dutch)

39.

Luke's pov
Ik word met een blij gevoel wakker. Ik hoor een paar stemmen om me heen. 'Ze liggen nog steeds hetzelfde als gisteren' zegt Harry. 'Klopt, Luke heeft ook niet meer geslaapwandeld' zegt Niall. Ik open een oog en kijk naar het t-shirt van Stan. 'O hey Luke, goodmorning!' zegt Niall, alsof het de normaalste zaak van de wereld is dat hij naar mij kijkt terwijl ik slaap. 'Hoi!' zeg ik hees. Nu voel ik Stan bewegen. Ik kijk omhoog en zie dat Stan ook zijn ogen opent. 'Goodmorning'. 'Goodmorning' zegt Stan schor. Ik wissel snel een blik met Niall. Hij kijkt me grijnzend aan. 'Ik weet dat je gek wordt van zijn stem' mimet hij. Ik rek me uit, waardoor het deken van Stan af glijdt. Meteen trekt hij me terug. 'Blijf, het is koud zonder jou'. Ik lach en blijf even liggen. 'Zullen we dan nu opstaan?' stel ik na 5 minuten voor. 'Oké' zegt Stan zuchtend. Ik ga weer recht zitten en Stan staan ook op. Ik pak mijn telefoon en kijk naar mijn berichten. Er zijn duizenden reacties gekomen op het filmpje van mij zingend in de kleedkamer. Ik open twitter en lees ze snel door.

"Omg! Ik ben verliefd op Luke's stem"
"Hij kan super mooi zingen"
'Prachtig!

en nog veel meer. Ik leg mijn telefoon weer weg en loop naar de keuken om iets te eten. Iedereen zit al aan tafel. 'Hoe laat is dat interview?'. 'Om 1 uur'. Ik kijk op de klok 11:45. 'Oké, en ik moet ook mee toch?'. 'Yep!'. 'Oké'. Ik pak een broodje en doe er wat ham op. Dan ga ik naast Niall aan tafel zitten. 'Je vond zijn ochtendstem wel sexy of niet' fluistert hij in mijn oor. Ik word rood en eet gauw mijn broodje op. 'Ik ga me omkleden' zeg ik, en ik snel naar de cabines. Ik pak een legergroen shirt en een spijkerbroek uit mijn koffer en kleed me om. Dan ga ik in mijn cabine liggen en kijk naar de beer. Zachtjes begin ik met zingen.

I heard, that you're settled down
That you found a girl and you're, married now
I heard, that your dreams came true
I guess she gave you things
I didn't give to you
Old friend, why are you so shy
Ain't like you to hold back
Or hide from the light
I hate to turn up out of the blue uninvited but I
Couldn't stay away I couldn't fight it
I had hoped you'd see my face
And that you be reminded that for me it isn't over
Never mind I'll find someone like you
I wish nothing but the best
For you too, don't forget me
I beg, I'll remember you said
Sometimes it lasts in love
But sometimes it hurts instead
Sometimes it lasts in love
But sometimes it hurts instead yeah
You know how the time flies
Only yesterday it was the tim....

Ik stop met zingen als ik iets achter me hoor. Daar staan ze allemaal op een rijtje met een grijnzend gezicht mij aan te kijken. 'Wat?'. 'Je hebt gezongen'. 'Dus..?'. 'En je had niet door dat wij er stonden'. 'Nee, dat kan toch'. 'Ja, het was gewoon zo mooi, ga verder!'. 'Nee, want nou weet ik dat jullie luisteren' zeg ik, en ik kijk weer naar de beer. Niall fluistert iets in Stans oor. Stan kijkt hem met een rood hoofd aan.  Ik ga helemaal op mijn zij liggen en hoor voetstappen weg gaan en dichterbij komen. 'Niet boos zijn, ze bedoelen het goed' zegt Stan achter me. 'Ik ben ook niet boos, ik vind het gewoon niet fijn als iedereen het hoort. Ik weet wel dat het filmpje vast heel de wereld over gaat, maar dat is anders dan in real-life zingen. Dat vind ik gewoon eng' zeg ik. 'Schuif eens op, ik kom er bij'. Ik draai me op mijn andere zij en schuif tegen de beer aan. Stan komt naast me liggen, en ik ruik Stans geur helemaal om me heen. 'Waarom vind je het dan niet erg om voor mij of voor Sven te zingen?'. 'Ik weet het niet, ik denk dat het komt omdat jullie het al vaker gehoord hebben.  De eerste keer dat jij het hoorde wilde ik ook niet'. 'Klopt, maar je kunt toch wel zingen voor je broer?'. 'Weet niet, niet vandaag in ieder geval'. 'Oké, maar niet te lang uitstellen! Dan wordt je angst alleen maar groter!'. Ik knik. Stan opent zijn armen. 'Knuffel?'. Ik geef hem een knuffel. 'bedankt, ik weet niet wat ik heb, maar mijn stemming is nogal wisselvallig vandaag'. 'Stiekem ben je gewoon ongesteld' grapt Stan. Ik schiet in de lach. 'Het eerste waar jij ook aan denkt' lach ik. Nou lacht Stan ook. 'Nou hup uit dit bed, we zijn er bijna!'. 'Oké'. Ik duw Stan het bed uit en hoor een bonk. Meteen rennen de jongens binnen. 'We hoorden een bonk, at is er...' Niall barst midden in zijn zin in lachen uit als hij Stan op de grond ziet liggen, en mij met een big smile op het bed ziet zitten. Stan staat op en wrijft over zijn hoofd. Hij kijkt me boos aan. 'Dat deed pijn'. 'Ah, gaat het kleintje? Moet er een kusje op?' zeg ik met een meidenstem.  Stan speelt mee en knikt. Hij loopt naar me toe en ik geef een kusje op zijn hoofd. Snel maakt Niall een foto. Dan komt de bus abrupt tot stilstand en val ik voorover boven op Stan. Stan kan zich net vasthouden aan een van de bunks, en houd mij in zijn arm. Mijn neus hangt precies 1 millimeter van de grond af. Stan trekt me weer omhoog. 'Was je nou bijna voor me gevallen?'. Ik schiet in de lach. 'Die was echt slecht en afgezaagd' lach ik. Stan laat me los, trekt zijn, en mijn, kleren recht en duwt me dan richting de uitgang. 'Hup, jullie hebben een interview nu!'. Ik loop met de jongens het grote gebouw binnen. We worden opgehaald door een paar bewakers. Ik ga naast Niall lopen. Ik pak mijn telefoon en zie dat ik een andere achtergrond heb. 'Jongens! Wat hebben jullie gedaan?' roep ik.