Lost Stars

Chapter 20 | A Delinquent In Distress

Chapter 20 | A Delinquent In Distress

"When you're struggling with something, look at all the people around you and realize that every single person you see is struggling with something, and to them, it's just as hard as what you're going through."
-Nicholas Sparks, Dear John

•••

Sandrew's Pov

"Styles, laya ka na."

Binuksan ko 'yung mata ko and looked up, sa pulis na binbuksan na 'yung gate kung saan kami naka kulong. Tumayo ako, at tumingin muna kay Liam at Ace na parehas ng tulog.

Na alala ko naman 'yung sagutan namin ni Liam kanina. Sobra kong pinag sisisihan 'yung paninisi ko sa kaniya. He's right, ginusto ko 'yun, hindi ko dapat sa kaniya sinisisi 'yung reckless decision ko kung bakit 'di ko na sulpot si Trinity, 'yung mama niya at ang exhibit. Isa pa 'yan na problema ko. Pero wala na e, bawal na bawiin lahat ng na sabi at nangyari.

Ilang oras na din kami nandito sa kulungan simula ng maaresto kami and luckily for me, may nag bail na sa akin. Alam kong si Sasha 'yun, dahil siya lang naman may paki sa akin sa pamilya na nang ampon sa akin, beside her ay si ate Magenta.

Huminga muna ako ng malalim bago tuluyan lumabas ng kulungan. Kinandado ulit muna ng pulis 'yung gate, saka ako sumunod sa kaniya papunta sa lobby. Laking gulat ko naman kung sino 'yung naka tayo malapit sa information desk.

Si Margo.

Nung bata pa ako, Margo and I was actually close, lagi kaming mag kalaro, mag kasama, at lagi din niya akong pinag tatanggol kapag pinag iinitan ako ng tatay nila.

But everything changes when we grow up, lalo na nung na laman kong ampon ako. Parang lumayo luob niya sa akin all of a sudden, and when we talk he's always sarcastic at mapang bara, dahilan para lagi kaming mag sagutan o mag talo kahit sa maliliit na bagay. We hated each other. Though as I said, I tried reaching out to him before, pero wala talaga.

Siguro kaya lang siya mabait sa akin dati, dahil na aawa siya sa akin, para siguro hindi ko mahalata na ampon ako. Pero since alam ko na, nag paka totoo na din siya sa totoo niyang na raramdaman---he don't want me as part of their family, too.

"Anong ginagawa mo dito?" Inis kong tanong ng maka lapit ako sa kaniya.

"Ganiyan ka ba talaga mag pa salamat? Anyway, you're welcome." Sarkastiko na sabi nito.

"Hindi ko naman sinabi na sunduin mo ako dito e."

"Hindi din naman kita gustong sunduin dito, I just care about my mom, dahil nag pipilit siyang sunduin ka sa ganitong oras. Hindi naman ako papayag na lumabas siya ng pasado ala una ng umaga. So, kahit ayaw ko, here I am." Paliwanag niya at hindi na ako naka sagot. Gaya ng lagi, hindi siya na papalyang barahin ako.

I scoff, saka nag lakad palabas ng police station. Sumunod naman si Margo sa likod ko. Tumigil siya sa tapat ng kotse niya, habang nag pa tuloy ako sa pag lalakad.

"Saan pa ba lakad mo? Umuwi na tayo, hinihintay ka ni mama." Sabi ni Margo at wala 'yung halo na sarcasm. Kaya na pa tigil naman ako sa pag lalakad at nilingon siya.

"You seriously want me home?" Naka smirk kong sabi, sabay iling.

"No. But mom wanted to." Sagot niya, that made me roll my eyes.

"Marunong akong mag commute."

"Suit yourself. Good luck sa pag hahanap ng sasakyan." Sabi ni Margo, bago pumasok sa sasakyan niya. Nag umpisa na din akong mag lakad, then Margo's car drive pass by my side without stopping, hanggang sa maka layo na kotse niya.