Aşk İşi *Tamamlandı*

Sude

Güneş doğmuştu,  yumuşacık yatağına gülümseyerek daha da sokuldu Sude, küçük dünyasında mutlu,  yavru bir kedi gibi yorganına sırnaşıyordu. Gözlerini açmadan dün gece tam da sonuna gelmişken bilerek bıraktığı kitabı düşündü. İflah olmaz bir romantikti . Kitabın finali tüm gece rüyalarındaydı. Hayaller kurmuştu olacaklara dair ve hala etkisindeydi... Tabi ki final sonsuza dek mutlu yaşadılar diye bitmeliydi. Tüm gece hayaller hayaller...

Anneannesiyle yaşadığı evde son bir yıldır tek başınaydı. Eskiden olsa sabah erkenden mutfaktan gelen tıkırtılarla uyanır, mis gibi kahvaltı kokusu ile sabahı şenlenirdi. Huzurlu,sıcak, çok keyifli bir düzenleri vardı. Anneannesi onu genç yaşta kaybettiği kızının yerine koymuş prensesler gibi büyütmüştü. Şimdi o da yoktu ama Sude'nin hayatı onunla, onun hatıralarıyla o kadar doluydu ki, aklına her geldiğinde bir gülümseme bırakıyordu dudaklarında..

Sude'nin annesi Berrin genç yaşta kansere yenik düşmüş,  aile üç ay içinde altüst olmuş , herkesin hayatı ayrı bir noktaya savrulmuştu. Sude henüz dört yaşında iken yaşananlar, hiçbir zaman tam olarak hatırlayamasa da, içini sızlatıyordu. Acaba annesi hayatta olsa hayatı nasıl olurdu diye düşünmekten kendini hiçbir zaman alamıyordu... Zor bir hayatı olmuştu ama çok şanslıydı. Kesinlikle çok şanslıydı...

Rüya gibi hatırladığı zamanlarda annesi ve babasının birbirlerine bakışlarını hatırlıyordu, kahkahalarını , hele de annesinin gülen gözlerini,  bazen resimlerden tamamladığı hatıralarında gözünün önüne geliyordu herşey. Hep o parlak, güzel mavi gözler vardı. Belki herkes annesi gibi baktığını söylediği için belki de öyle olmasını istediği için hep aynada gözlerini daha çok inceler, çocukluğunda gördüğü bir çift gözü arardı. Anneannesi anlatırdı annesi ve babasının aşkını. Lise de tanışmış, o günden sonra da hiç ayrılmamışlar. Aileler birbirini sevmiş, gençler aralarında anlaşmış. Tarık oğlumuz akıllı çok yakışıklı bir doktor adayı. Berrin kızımız herkesin güzelliğine hayran olduğu kibarlığı ve asaletiyle sevilen bir mimar. Altı yıl flört ettikten sonra Tarık'ın mezuniyeti ile evlenmişler. Toz pembe bir dünya, aşk dolu bir hayat varmış önlerinde... Ta ki o zor günlere kadar... Sude'nin doğumu ile daha da güzelleşmiş hayatları ama hastalık kapıyı çaldığında o pembe dünya kapkara olmuş.

Anneannesinin hala tam olarak anlatmak istemediği ya da hatıralarından çıkarmak istediği hastane günlerinde , Tarık dünyaya kapatmış kendini... Berrin'in yanı başında, eli elinde nefesi nefesinde canından can vermeye hazır yaşamış...  Bir ömre yetecek aşk sığdırmış o hastane odasına...  Ama olmamış işte...

Anneannesi Pervin kızının ölümü ile yıkılan damadına en az kendi evladı kadar üzülmüştü. Çok sevdiği damadının ruhu kızı ile birlikte ayrı bir dünyaya gitmişti sanki. Kendi evlat acısını içine gömdü ve evladının emanetini sıkıca bağrına bastı. Sude'nin kaybı görünürde annesi idi ama Pervin hanım Tarık'ın Sude ile devam edemeyeceğini herkesten önce farketti ve kırmadan, incitmeden Tarık'tan Sude'yi yanına almak için izin istedi. Tarık vicdanen rahat değildi ama doğru olanın bu olduğunu ikisi de biliyorlardı. Sessizce durumu kabullendi ve yaşanmışlıklardan uzaklaşmak için birkaç ay sonra da gönüllü olarak çalışmaya yurt dışına gitti.

Pervin Hanım ve Sude de  büyük dededen kalan Bebek'teki evde birlikte yaşamaya başladılar...  

Sude böylesine aşık iki insanın meyvesi olduğundan mıdır, yoksa anneannesinin bu tatlı anlatışlarıyla büyüdüğü için mi bilinmez ama hep bir yanı kırılgan , naif ve duygusal olmuştu. Pervin zamanında çok güzel yetişmiş bir hanım olduğundan torunun eğitimine çok önem vermişti. Sude'nin yanında ne kadar olabileceğini bilemediğinden onun bu kırılgan yapısının hayatını zorlaştırmasını istemiyordu. Bir tanecik torunu, kızının emaneti kendi ayakları üstünde dimdik durabilmeliydi.  İstanbul'un en iyi okullarında eğitim almasını, sanatla bilimle iç içe yetişmesini sağladı anneannesi... Ne güzel bir kadındı...  Ne kadar güzel bir kadın yetiştirmişti...