Ruthless Desire

015

015

Hinatid ako ni Calvin pagkatapos naming manuod. Kahit papano ay nalibang ako at nakapag palipas ako ng oras. Nang icheck ko ang oras sa cellphone ko ay mag aalas dyis na ng gabi kaya siguro naman tulog na si Callum pag akyat ko sa unit niya.

Kagat kagat ko ang aking mga labing pumapasok sa unit ni Callum. Pinilit kong huwag gumawa ng ano mang ingay na maaring makagising kay Callum. Ayoko na munang mag tagpo ang landas naming dalawa dahil alam ko namang ayaw niya din itong mangyari. Alam ko namang ayaw din niya akong makita sa ngayon..

Nakapatay ang ilaw sa sala ng buksan ko ang pinto. Nag dahan dahan akong nag tungo sa tapat ng kwarto ko nang biglang bumukas ang ilaw. Napatingin ako sa taong nag bukas nuon. Napayuko ako nang makita ko si Callum na nakatayo malapit sa switch ng ilaw. Tumalikod ako ulit para pumasok na ng tuluyan sa kwarto ko pero nag salita siya bigla.

"Let me guess, galing ka nanaman duon sa lalaki mo ano?" Aniya. Di ko siya pinansin at nag dirediretsyo na lang sa pag pasok sa kwarto ko.

Wala na akong magagawa kung ganuon talaga ang tingin nila sa akin. Agad na isinubsob ko ang mukha ko sa unan habang pilit na kumakawala ang mga luha sa mga mata ko. Bakit ganun? Bakit napaka sakit pa din na marinig ang mga salitang yun? Hindi ba dapat masanay na ako.. Pero bakit ang sakit sakit pa din.. Kung husgahan nila ako ganun ganun na lang.

Sobrang sakit para sa akin ng bawat salitang sinasabi nila sa akin. Tinitiis ko lang dahil wala naman akong choice. Kailangan kong tumanaw ng utang na loob kay Chris at itong pakikisamang ginagawa ko sa mga anak niya ay isang paraan lang para makabawi ako sa kanya kahit papano. Pero parang gusto ko na yata sumuko.. Parang hindi ko na kaya gayong nasa kalagitnaan pa lang ako nang pag tanaw ng utang na loob kay Chris. Hindi pa ako pwedeng himinto.. Ayokong madismaya yung taong nag bigay sa akin ng panibagong pag asa. Hindi ko magagawa ang biguin si Chris. Hindi ko kaya..

Kaya mas mabuti na ito. Mas mabuti na ang mag tiis. Matatapos din lahat ng ito. Maiintindihan din nila ang kanilang ama at ako. Matatanggap din nila ako sa pamilya nila. Sana nga..

Kinaumagahan ay inagahan ko ang pag alis para hindi na mag kasalubong pa ang landas namin ni Callum. Hanggat maari gusto ko na munang umiwas sa kanya. Hindi din naman niya ako pinatawag sa opisina niya kaya hindi din kami nag kita sa trabaho. Isang lingo ang lumipas at ganun pa din. Iwas na iwas akong makatagpo si Callum. Hindi ko alam kung bakit ko ginagawa to pero para na din siguro walang gulo. Ayoko na din kasing marinig yung mga masasakit niyang salita. Ayoko ng masaktan pa ulit dahil sa mga pang huhusga nila.

"Katharina,umakyat ka sa kwarto ni sir Lawrence. Pinapatawag ka nya duon." Ani Ms. Gemma. Napabuntong hininga ako bago ko puntahan ang kwarto ni sir Lawrence.

Sa totoo lang isa din si Lawrence sa iniiwasan ko dito. Ayoko kasi yung paraan niyang tumitig sa akin. May iba sa kanya at nararamdaman ko iyon. Pero ngayon wala akong maidadahilan para iwasan siya. Baka mag taka pa si Ms. Gemma at pagalitan nanaman ako. Ayokong mapagalitan nanaman niya.

Kumatok muna ako sa kwarto ni sir Lawrence bago ko ito binuksan. Umangat ang tingin ni sir Lawrence mula sa nasa harapang computer sa akin. Sumilay ang isang pilyong ngisi sa kanyang mga labi. Kinilabutan agad ako dahil duon. Iniwalay ko sa kanya ang aking tingin.

"Ipinapatawag niyo raw ho ako sir Lawrence."

Tumayo siya sa kinauupuan niya para lumapit sa akin. Nakangisi pa din ito nang ibalik ko ang tingin ko sa kanya. Palapit siya ng palapit sa akin kaya naman pilit akong umaatras palayo pero patuloy pa din ito sa pag lapit. Duon na ako nag simulang manginig.

"A-Ano po bang kailangan niyo..." Nanginginig na sabi ko. Patuloy pa din siya sa pag lapit hanggang sa tumama na ang likod ko sa nakasarang pinto.

"Bakit parang natatakot ka sa akin? Halika dito Katharina." Aniya sabay hiwalay sa akin at upo sa couch na nasa loob ng opisina niya. Nakahinga ako ng maluwag kahit papano.