Vampire VS Werewolf

Chapter 47: He's mine, She's mine

HE'S MINE, SHE'S MINE

ZAN'S POV

Napabuga ako nang hangin habang pinagmamasdan ang kulitan nang mga naririto. This is was the things that I don't want to last. Ang saya sa pagitan naming mga tao at bampira, hindi ko kakayaning makitang mawasak ang mga ito, mapalitan nang panaghoy, nang iyakan o nang kamatayan. Ayokong makitang mamatay ang sinoman. Kaya nga nong nagdesisyon sila Mila na umalis I do everything kahit alam kong pagpigil lang ang magagawa ko ay sinundan ko pa din sila  dahil ayokong mawala ang sinoman. I treasure them so much.

Ngayong may nagbabantang panganib dito and it is because of me, nasasaktan ako, nasasaktan na manganganib ang mga buhay nila because of me, tama man o mali itong gagawin ko bahala na, nakapagdesisyon na ako at piliin ang kaligtasan nila ay ang importante at alam kong tama, kahit pa na....

I close my eyes, I can't imagine that this will be happen.

....ang mawala si Ozy sa akin.

Na kung kailan inamin na niyang mahal niya ako ay tsaka mangyayari ang bagay na ito.

I know it will hurt him so much pero it is much better than to lost his life, right? Mas pipiliin ko pang masaktan mga puso namin kaysa naman mamatay siya.

"Why don't join?" Napatingin ako sa nagsalita sa tabi ko. Mila sat down beside me.

"What's bothering you?" She asked again. I smile and look at them, laughing, shouting, nagkukulitan sila. Parang mga ordinaryong tao lang ang lahat.

"Nothing I am only thinking what if they didn't came? Paniguradong ubos na tayo." I said. Wala akong ibang maisip na reason, alam kong mag-uusisa siya.

"No, you are the only will be alive, siguro kami patay na sana." Napatingin ako kay Mila. She smile at me and hold my hand.

"Sorry for being a stubborn. And thank you for not letting us die. We must thankful for it. Iniisip mo lagi kaligtasan namin."

I heave a sighed.

"Of course, habang nabubuhay ako iisipin ko kayo, I can't let anyone of you die. Hindi ko kaya." I said, I tried my best to hide my sad tone, kasi naiisip ko ang mangyayari na naman soon.

She squeeze my hand.

"Thank you and Sorry again. We're so lucky to have you." I smile.

"No! You're not lucky because ako ang maswerte at meron ako na kayo sa buhay ko." Aniko.

"Well, we're all lucky. And lucky to met them. Who could imagine na pwede palang maging ganito ang lahi nang mga bampira at lahi nang mga tao." Napatingin na naman ako sa mga nagkukulitan, their smile like no problems, like ordinary life, walang pagkakaiba, walang nangyaring patayan, walang nag-aabang na panganib. Napadako tingin ko kay Ozy. Nakangiti siya habang nakikigulo sa mga ito. Lumakas ang kalabog nang puso ko nang makita ang ngiting hindi niya gaanong pinapakita. A smile that so expensive.

"Siguro dapat ka na ding magkalove life." Nanlaki mga mata kong napatingin kay Mila.

"It seems Ozy have a serious feelings for you." She said tapos binitiwan kamay ko. Nakangisi siya habang tiningnan at nginuso si Ozy.

Serious feeling? But the fact is umamin na nga sa akin na mahal niya ako. Well wala namang nakakaalam nang nangyayari sa amin. Wala namang nakakakita nang kung anong pinaggagawa namin. Sa paningin nila heto lang kami ni Ozy, nagtitinginan lang.

"You should embrace that. Baka si Ozy na nakatadhana sa'yo." Aniya pa tapos tumayo.

"I am just doubt if this human-vampire relationship would work. Halos lahat tayo dito may iba nang feelings para sa mga bampira. Pero until when? Iba ang pagkatao natin sa kanila, may mga bagay na hindi magkakapareho, may mga bagay na taliwas sa isa't isa." Mila said.