Ev Arkadaşım

'Limon ve Melek.'

Sabah gözlerimi açtığımda Poyrazdan eser yoktu. Nereye gitmişti bu çocuk? Ayağa kalktım ve masadaki notu gördüm.

Üzerini giyin ve aşağıya gel.

Etrafa bakındım ve etrafta bir şey yoktu. Dolaba yöneldim ve açtım. İçinden lacivet bir sweatshirt çıktı. Alt içinde bi kot ve spor ayakkabı. Hemen üzerimi değiştirdim. Aynada saçıma şekil verdim. Kıyafetlerimi çantamı tıktım ve masada duran maymunu kaptım. Adını unuttum ama ona Poyraz diyecektim.

Ağaçevden indiğimde etrafta bir şey yoktu. İlerlemeye başladım. Sonra telefonuma mesaj geldi.

Arkana bak.

Arkamı döndüğümde Poyraz ordaydı ve üstünde benimkinin aynısını olan sweatshirt vardı. Yanına gittim.

'Günaydın.' dedi. Elleri arkasındaydı ve sanırım kutu vardı.

'Günaydın.' dedim gülümsemeyle. Elindeki kutuyu uzattı.

'Bu ne?'

'Aç bak.'

Kutuyu actigimda iki tane bileklik cikti. Birinde limon digerinde ise melek vardi.

'Ben senin limonunum. Bu bileklik senin.' Diyerek limonluyu koluma taktı ve devam etti.

'Sen benim meleğimsin ve bu da benim.' diyerek bileklikleri taktı. Gülümsedim.

'Bunlar çok güzel.'

'Bunu ne olursa olsun çıkarma.'

'Tamam.'

Sarıldık. O bana sarılınca sanki zaman duruyormuş gibi hissediyordum.

'Ee şimdi ne yapıyoruz?'

'Süpriz. Hadi arabaya.'

Birlikte arabaya bindik. Bir müddet sonra;

'Gözlerini kapa.'

'Yaa ama.'

'Ömür hadi.'

Gözlerimi kapadım ve arabadan indim. Elimi tuttu ve yürümeye başladık. Yollar taşlıydı. Takur makur seslerle yürümeye devam ettik.

'Gözlerini açabilirsin.'

Gözlerimi açtığımda.. Gördüğüm manzara karşı şaşırdım. Üzülsem mi sevinsem mi bilemedim. Poyraza baktım.

'Beni ailenle tanıştırmak istersin diye düşündüm.'

Evet annem ile babamın mezarındaydık. Uzun zaman olmuştu görmeyeli. Ona baktım.

'Şadan teyze sağolsun.'

'Aa babaanne.'

Gülümsedi. Annem ile babama döndüm.

'Merhaba anne. Merhaba baba. Bu Poyraz. Benim ev arkadaşlarımdan biri. Kendisi biraz öküz ama bazen çok romantikte olabiliyor. O benim hayatıma değer katanlardan tıpkı Hazal gibi. Güvenebildiğim nadir insanlardan. O bana çok şey öğretti. Onu iyiki tanımışım. Bazen beni kırdı, üzdü hatta ağlattı. Ama beni güldürdü de. İlk defa hissetmeyi öğretti bana. Mutlu etti beni.'

Poyrazda yanıma geldi. Başımı omzuna koydum ve devam ettim.

'Ben sizi çok özledim ama merak etmeyin burda her şey yolunda.'

Gözlerimden yaşlar akmaya başladı.

'Buraya ağlamanı görmek için değil ailenle tanışmak için geldim.'

Gülümsedim. Bir müddet daha oturduk. Daha sonra Poyraz elimden tuttu ve kalktık.

'Ee şimdi nereye?'

Bacaklarımı beline sardı.

'Süpriz.'

****

Medya biraz uyuyor gibi :Dd