🎼
"Cehennemin benim..." Diye fısıldadı. "Cennetin bu altın zincir... Cennet ile cehennem arasına sıkışıp kalan bu nota sensin."
Bileklik olduğunu düşündüğüm zinciri eline alarak usulca oturduğu yerden ayaklandı. Bakışlarım merakla hareketlerini tak...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
27. Bölüm "DEJAVU"
🎼
Bir umut; yaşama tutunmak için.
Bir şans; kurtuluşa ermek için.
Ve bir son, cehennemin derinliği kadar; sonsuz...
Benim için artık hiçbir şans, hiçbir umut kalmayacaktı. Sonum, cehennemin sonsuz derinliğinde küle dönmek olacaktı. Eğer yakalanırsam, tekrar onun yaktığı cehennem ateşine düşersem, bu kez benim için bir kurtuluş günü olmayacaktı.
İçime ürperti salan düşüncelerim, intiharını gerçekleştirmek adına ayakları altındaki tabureyi iten vicdan mahkumu gibi büyük bir pişmanlık düşürdü kalbime. Ama geriye dönmek için çok geçti. Ben o kapıdan çıkmıştım. İntiharımı gerçekleştirmiştim. Şimdi tek gayretim sızlayan bedenimi cehennemden uzaklara kaçırmaktı.
Attığım her adım bedenime dayanılması güç bir acı bırakıyordu. "Yakalanırsan daha kötüsü olacak!" Diyen kelimelerim titreyen dudaklarımın arasında dökülürken ben, çarptığım insanların ne homurdanmalarına ne de arabaların korna seslerine aldırmadan koşmaya devam ettim. Vücudum durmam için yakarıyordu. Biraz daha hızlandırsaydım adımlarımı kan damlayacaktı tenimden... Ondan uzaklaşan her adımım umudumu artırırken dayanılmaz ağrılarım, umutlarıma tehdit olmaya devam etti.
"Daha kötülerini yaşadın," diye teselli etti beni bu kez titreyen dudaklarım. İçime çektiğim sık nefesler ciğerlerimi sızlatmaya başlamıştı artık. Etrafı kaplayan gürültülü sesler de silinmişti sanki. Duyduğum en güçlü ses kalbimin acı ve korkuyla göğüs kafesime indirdiği sert darbelerin yankılanışıydı.
Korku tüm benliğimi sarmış, hızlıca koşmaya devam ederken yüzüme dökülen saçlarımı kabaca geriye ittim.
Yönümü bilmediğim hâlde, ondan uzak her yerin cennet olacağına inanarak koşuyordum. Tanrım, lütfen beni dünyaya kaçan şeytanının cehenneminden kurtar.
O şeytandan ne kadar uzaklaştığımı görmek için arkama bakmak istedim. Bunun beni yavaşlatacağını biliyordum ama insan içine düştüğü her çıkmazda kendi için bir umudu olduğunu görmek istiyordu. Tüm mantıklı düşüncelerim ardıma bakmamam için yalvarırken ben, içimi kemiren merak duygusuna yenik düştüm.
Kulaklarımda uğuldayan kalp atışlarımla saçlarımı bir kez daha geriye iterken, hızlı bir bakışı kaçtığım yöne çevirdim.
Attığım her adımda, koluma sıkıca sarılan parmaklarla geriye çevrilip, gözlerinde ki kanlı düşüncelerde ölmekten korkarken, o yoktu.
Ne ardımdan gelen adımları ne de kulaklarıma çarpan öfkeli sesi... Hiçbiri yoktu.
Adımlarım yaşadığım şaşkınlıkla yavaşladı. Dikkatli gözlerle ardımda bıraktığım yollara baktım. Hızlıca kırpıştırdığım gözlerim, sarsak bedenime onun yokluğunu ikna etmeye çalışırken iflasın eşiğine gelen bedenim tek bir adım atmama izin vermiyordu. Öylece baka kaldım ardıma. Bitmiş miydi her şey?
