🎼
"Cehennemin benim..." Diye fısıldadı. "Cennetin bu altın zincir... Cennet ile cehennem arasına sıkışıp kalan bu nota sensin."
Bileklik olduğunu düşündüğüm zinciri eline alarak usulca oturduğu yerden ayaklandı. Bakışlarım merakla hareketlerini tak...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
33. Bölüm "CEZA"
🎼
Bazı insanlar değişmez. Hayat önlerine ne çıkarırsa çıkarsın, onlar hep kötülüğü seçer. Aybars gibi. Ama tek bir farkla. O kötülüğü seçmedi. Onun bir seçim hakkı yoktu. Kötülük kendisiydi.
Şeytan âdeta göz alıcı bir surete bürünmüş, etkisi altına aldığı insanları zevkle katlediyordu.
Tarumar olmuş zihnim, bedenimle yarış halindeyken avuçlarım arasındaki örtüyü iyice sıktım. Parmak boğumlarım rengini beyaza bırakırken çaresiz bedenim merakımın esiri oldu.
Kararsızlık her bir zerremde cirit atarken usulca yataktan çıktım. Karanlığın hakim olduğu odada sessizce parmak uçlarımda ilerleyerek aralık kalmış odanın kapısından merdivenlere doğru yürüdüm. Kısa bir süre duraksayan adımlarım, yapmak istediğim şeyden vazgeçmemi haykırırken odaya dönüp dönmemekte karasızdım.
Göreceğim, şahit olacağım şeyden gereksiz bir biçimde o kadar çok korkuyordum ki. Belki de en doğru karar, yatağa girip uyumaktı. Aniden aldığım bu kararla birlikte bedenimi kaldığım odaya çevirerek ileriye doğru bir adım attım.
Attığım ilk adımda alt kattan gelen ve kulaklarımda can bulan tiz bir sesle tekrar hareketsizce kaldım. Zemine süründürüldüğü belli olan sandalyenin çıkardığı tiz ses kısa süre sonra yerini tok sese bıraktığında gözlerimi sıkıca birbirine bastırdım.
Aldığım derin bir solukla gözlerimi araladığımda bedenimi de yavaşça geriye çevirmiştim. Bu gece bitmeliydi. Bu gece hep iddia ettiği gibi aptal olmadığımı görmeliydi. Ona hiç beklemediği bir anda, her şeyden haberdar olduğumu göstermeliydim.
Ne yazık ki, sarsak adımlarım düşüncelerim kadar iddialı değildi.
Alt kata inen merdivenlere doğru attığım her adım, vücuduma korkunç bir ürperti yayıyordu. Parmak uçlarımda ilerlerken nefesimi tutmuş, tek bir ses çıkarmadan yürürken duyduğum yeni bir sesle elimi sıkıca ağzıma kapattım. Çığlık atıp suç üstü yakalanmak istemiyordum.
Bir süre olduğum yerde hareketsizce bekledikten sonra kesilen seslerin ardından aynı sessiz adımlarla ilerlemeye devam ettim. Ağır çekimde ilerleyen adımlarım, merdivenlerin sonunda durdu. Tüm ışıklar sönük, her yer karanlıktı.
Onu bulabilmek için ışıklara ihtiyacım yoktu. O hep karanlıklarıma aitti. Bende hep karanlık hatıralar bırakmak ister gibi.
