Chapter 11

3 0 0
                                    

Chapter 11

Levi's POV

Hindi ko mapigilang matawa ngayon habang nakatingnin kay Castiel na mukhang tangang nakangiti habang nakahawak lang sa phone niya.

May ka-text to. Psh.

Nandito kami ngayong dalawa sa rooftop. Vacant naman kasi walang yung teacher namin sa English.

Dito kasi kami nakatambay ng barkada ngayon. Yung Asher bumaba lang sandali habang yung mga babae nagpunta sa library. Nagpapasama kasi sa dalawa si Cassandra.

"Tinamaan ka na ah?" Natatawa kong sabi. Bigla namang napatingin sa akin si Castiel at napansin ko pa yung biglaang pamumula ng pisngi niya.

Psh masyado talaga siyang halata.

"What are you talking about?" Sus tignan mo to. Nagmamaang-maangan pa. Obvious na naman.

"Alam mo bro, umamin ka na. Halata ka naman masyado eh." Natigilan naman siya pandalian pero agad din namang nakabawi.

"Is it really obvious?" Wow hindi ako makapaniwalang nagsisimula kaming magusap tungkol sa babae ngayon. Halos parang allergic kaya to sa babae! Tanging pinsan ko at si Raven lang nakakausap nan eh.

"Alam mo sa tingin mo pa lang sa kanya, kita na eh." Pambihira hindi niya ba napapansin yon sa sarili niya? Sabagay pwede siya maging indenial. Pero malabo! Mukhang aware naman siya na may tama na siya eh!

"Do you think I stand a chance with her?"

"Hindi naman kami sobrang close ni Yvette eh. Kung gusto mo, yung pinsan ko yung tanungin mo. Pero alam mo mukhang kay Asher ka mahihirapan eh."

Agad naman napakunot yung noo niya. "Why?"

"Kita mo naman kung paano tumingin sayo kapag kasama mo si Yvette." Natatawa na lang uli ako kapag napapatingin ako ka Asher at nakikita ko siyang pinapanood yung dalawa.

Kung hindi lang talaga sila magkapatid, iisipin kong nagseselos yung lalaking 'yon eh.

Pero nakakapanibago talaga silang dalawa.

Si Castiel hindi naman talaga yan mahilig magsalita eh. Ngayon lang nung nakilala niya si Yvette. Hindi niya rin ugali maghintay pero kita niyo naman kung paano niya hintayin si Yvette sa baba. Si Asher may pinagbago rin. Mas lalo atang gumulo utak non. Masyadong complicated yung lokong yun eh.

Paano ba naman parang gago lang nung umpisa pero biglang naging kuya na kuya na siya.

Okay rin pala na dumating sa barkada si Yvette.

Nagkaroon ng biglang improvement yung dalawa. Sana lang magtuloy-tuloy.

"I don't think Yvette would like even just the idea of me having feelings for her." Akala ko tuluyan na siyang matatahimik kaya medyo nabigla pa ako nung bigla siyang nagsalita.

Ngayon ako naman yung napakunot yung noo dahil sa sinabi niya. "Bakit naman?"

"Just because." Tignan mo to. Magsisimula magkwento pero hindi itinutuloy! Nakakaloko ah.

Pero ayoko na rin naman pilitin siya sabihin kung ano man yon dahil mukhang seryoso siya ngayon kaya sinubukan ko na lang pagaanin yung mood niya.

"Binata ka na talaga."

Napangiti naman siya dahil don. "Whatever."

Grabe umaasenso na yung lovelife ng mga kaibigan ko ah? Kung kailan huling taon na namin sa high school, ngayon pa biglang nagbago yung mundo nila.

Kahit naman kasi anong mangyari, suportado ko sila.

Syempre bukod na lang sa pinsan ko. Hindi pa 'yon pwedeng magkaroon ng boyfriend. Ako malilintikan sa tatay non.

Ang gusto ko lang talaga, hanggang sa huli solid pa rin ang barkada namin. Sabi nga nila, high school is the best time of your life.

Syempre naniniwala ako doon.

Marami akong kilala na graduate na sila ng college pero hanggang ngayon magkakasama pa rin sila nung barkada nila nung high school sila.

At gusto ko ganon din kami.

Ano man ang mangyari.

Castiel's POV

After the sudden conversation with Levi, I suddenly felt myself falling in deep thoughts.

I was never in denial of may feelings for Yvette. I was vocal about it... at least to myself.

It may be fast but I'm sure that I already like her.

Maybe what I'm feeling is not love... yet but I know I'll get there.

Sometimes I, myself, feel like I'm insane. It was my first time ever liking a girl. How can I be so sure that I really like her as a girl and not just as a friend?

But maybe that's just how love works.

You'll just know it when you feel it. It's up to you if you'll be in denial or not.

And really, I feel it and I refuse to deny it. What's the use to denying it, anyway?

My feelings are the least of my worries. Her feelings are my priority.

And I know it will not be easy. She may like me back or not. I can even feel that she will not like it if she knows I have feelings for her.

But, honestly...

I still want to try.

This may be the first time I ever felt like this but I'm certain that this is not just something that is petty. This is not something that will be gone in just a short while. This is serious.

I'm serious with her.

And no matter how hard it will be, I will try. No matter how many times she will reject me, I will not give up.

That's what we do for the one we love, right? We never give up on them. No matter hard it is. No matter painful it is. Because everything is worth it for the people we love.

So I won't give up. If she's going to be the cause of my pain, I'll gladly accept it. I don't care what other people will say. I don't care if they'll pity me or call me stupid and such.

I'll gladly accept anything as long as it is for her.

That's because she's worth it. 

Dearest AngelWhere stories live. Discover now