Poranek o zapachu waty cukrowej

Wpis 8

24.05 Piątek

Władowałam walizkę do bagażnika i oparłam się plecami o autokar, czekając, aż reszta upora się ze swoimi bagażami. Nie chciałam żegnać się jeszcze z morzem. Na plaży, czułam się jak w drugim domu.

Wyjęłam z kieszeni spódniczki telefon i napisałam tacie, że będziemy zaraz wyjeżdżać. Wpatrując się w ekran, kątem oka zauważyłam, że ktoś staje naprzeciwko mnie. Uniosłam wzrok i cała się spięłam, zauważając Huberta.

- Możemy pogadać?

Na nowo utkwiłam wzrok w telefonie.

- Nie mamy o czym.

- Posłuchaj, przepraszam cię. Naprawdę. Nie wiem czemu się tak zachowałem. Nie chciałem cię przestraszyć. Możesz chociaż na mnie popatrzeć?

Mój wzrok nie odrywał się od ekranu.

- Słuchasz mnie? - wyciągnął do mnie rękę.

- Bednarek, skoro zapakowałeś już swój bagaż, idź zająć miejsce. - nad nami pojawił się Szymański.

Hubert cofnął rękę i zacisnął pięść.

- Jasne, wszyscy róbcie ze mnie tego złego. - powiedział pod nosem, przez co prawdopodobnie tylko ja i Szymański go usłyszeliśmy.

Szymański mi się przyjrzał i również wszedł do autokaru.

- A ten czego chciał? Mam mu dokopać? - Anka przyglądała się Hubertowi szukającemu wolnego miejsca.

- Coś ci mówił? - dołączyła do nas Magda.

- Nie ważne. Chodźmy zająć miejsca.

____________________________

Rzuciłam się na łóżko, tuląc się do Budynia wylegującego się na poduszce. W drzwiach stanęła mama z kubkiem herbaty.

- Rozpakuj się, za nim przykleisz się do telewizora. - położyła kubek na stoliku nocnym.

Wypytała o najmniejsze szczegóły wycieczki, ale historię z Hubertem wolałam pominąć, bo pierwsze co by zrobiła, to poszła ukręcić mu głowę.

Rozpięłam walizkę i rzuciłam kosmetyczkę na toaletkę, a ubrania powrzucałam do kosza na pranie. Przebrałam się w krótkie spodenki i koszulkę w pandy, po czym padłam na kanapę, sięgając po pilot od telewizora. Znalazłam odcinek Penelopy, który nagrała mi mama i otworzyłam paczkę żelek.

Odkąd Penelopie spłonęło mieszkanie, biedulka nie ma się gdzie podziać. Do tego musi za nie zapłacić. Piekarz zaproponował jej, żeby na razie zamieszkała u niego i pracowała w jego piekarni.

Idąc po składniki na specjalny ogórkowy chlebek, który zamówiła klientka, Penelopa wpadła na Strażaka. Oboje kupili kawę i usiedli nad rzeką. Rozmawiając, zauważyli tonącego szczeniaczka. Strażak rozerwał prędko koszulę i wskoczył do wody. Penelopę oblał rumieniec na widok jego mięśni.

Gdy Strażak dotarł na brzeg razem ze szczeniaczkiem, Penelopa zawołała:

- Płonąca budka z lodami!

Strażak się odwrócił, szukając zagrożenia, a wtedy Penelopa rzuciła się w odmęty rzeki, udając, że tonie. On widząc to, wskoczył ją ratować.

- Spokojnie, jestem przy tobie. - uspokajał ją, widząc jej przejęcie. Nie wiedział jednak, że było ono spowodowane jego muskularnym ciałem.

Do piekarni, Penelopa wróciła ze szczeniaczkiem i wodą ociekającą na świeżo umytą podłogę.

Odchyliłam do tyłu głowę, zauważając stojącą za kanapą mamę. Jej mina wyglądała, jakby zjadła za kwaśny kapuśniak.

- Ten scenarzysta nie może być normalny.

- Oj przestań, przecież to piękna historia. - przytuliłam się do poduszki - Na widok takiego strażaka też postradałabym zmysły.

Mama westchnęła i zniknęła w sypialni.

Zbliżała się dwudziesta.

Odłożyłam na biurko książkę i popatrzyłam na śpiącego na parapecie Budynia. Wyszłam z pokoju, a on uchylił jedno oko i zeskoczył na podłogę, tuptając za mną.

Byłam już trochę śpiąca, ale postanowiłam wygrzać się w wannie przed snem. Budyń wpadł do łazienki, za nim zdążyłam zamknąć drzwi i rozłożył się na pralce.

Nalałam do wanny wody, a mojej głowy nie opuszczał jutrzejszy dzień. Nie mogłam się go już doczekać.