He's my professor (Professor Series #1)

Wakas I

Wakas I

Narinig ko ang pagbukas ng pintuan 'di kalayuan sa amin. Pinunasan ko ang aking luha at sinubukang huwag nang umiyak.

I know that's Ahiro. Hindi ko na kailangan pang lumingon. Maybe he heard us talking, or maybe he just got finished from his bath.

"Mama!" Ahiro's voice thundered.

Hindi nagsalita si Mrs. Takahashi. Ang mga mata na nakatingin sa akin ay lumipat papunta sa aking likod. Her eyes soften when she turned to her son. A few seconds later I felt Ahiro's presence beside me.

Huminga ako ng malalim pinipilit na tumigil sa paghikbi at pag-iyak. Hindi na dapat ako manatili pa rito. Mali ang desisyon ko na hayaan ang pagbalik ko sa buhay niya at ang pagbalik ko sa kanya.

Napayuko ako nang maramdaman ang pagtingin sa akin ni Ahiro.

"Anong nangyayari rito?" kalmado ngunit galit ang tono ni Ahiro.

Naramdaman ko ang pagkuha niya sa aking kamay para iharap ako sa kanya. I didn't bother looking at him. I shook my head and tried to get out from his grip but I can't. Nanghihina ako at parang ang lahat ng lakas ko ay nawala.

"Mama, what did you tell her?" he asked with so much intensity in his tone.

"I.. I asked her why she's here! And.. I told her to leave you because she doesn't deserve you! You deserve so much better, A-Ahiro!" pagpapaintindi ni Mrs. Takahashi sa anak.

"I-I'm sorry...." mahina kong sinabi sapat na para marinig niya.

That's the least thing I could do. He was a mess when I left and Aria helped him to stand up again. I don't want to ruin him again.

Naramdaman ko ang paghigpit ng hawak niya sa akin. His other hand softly touched my face. Umiling ako nang sinubukan niyang iangat iyon para tingnan siya.

"Look at me Aspen, please..." he said desperately.

Muli akong umiling. I can't look at him. Hindi ko kayang magawa lalo na't unti-unti na akong sumasang-ayon sa Mama niya. I am the reason why he's gone through so much in his life.

"A-Ahiro!" Mrs. Takahashi pleaded when Ahiro didn't move to look at her.

Mahina akong humikbi habang nakayuko. Alam kong sinabi ko nang susuko na ako pero hindi ko alam bakit hindi ko magawang umalis. With Ahiro's grip and her mother in front of us, I couldn't move my feet. Hindi ko alam kung saan ako pupunta.

I heard Ahiro's deep sigh. Nagulat ako nang bigla niya akong hatakin papunta sa kung saan. Agad kong siyang tiningnan. Where heading towards his room.

Sinubukan kong hatakin ang kamay ko para makawala peeo nilingon niya lang ako nang may pag-aalala at saka nagpatuloy sa paglalakad habang hatak hatak ang palapulsuhan ko.

"I-I should leave..." humihikbi kong sabi.

Hindi niya ako pinansin. When we reached his bed, pinaupo niya ako roon. He reached my face and wiped my tears.

"No one will leave, Aspen. You won't leave." seryoso at mariin niyang sinabi.

Agad akong umiling nang umiling. This isn't right. Ayaw kong pagpilitan ang sarili kong matanggap ng Mama niya. Ayaw kong mawala na naman ang lahat sa kanya dahil sa'kin.

"I s-should..." aniko at yumuko.

He squatted in front of me.

"No. You will stay here until I'm done talking to Mama and then we'll talk, okay? Walang aalis. Hindi ka pwedeng umalis..." he said softly.