Chapter Twenty-seven

152 13 4
                                    

THEY stayed silent while looking up at the dark sky, his head on her shoulder while her eyes were glistening. Nobody was talking but their presence itself was enough to comfort the both of them. Words are great but sometimes silence is the best way for our hearts to calm.

"Dad died..." Taehyung said with his soft and low voice out of the blue. Parang natigilan si Jennie sa narinig nya at somehow, her heart ached hearing him say those words.

"Hindi ko alam sasabihin ko..." Sambit ni Jennie habang ang mga mata'y puno nang pag-aalala at sakit.

"Di mo naman kelangan umimik, gusto ko lang pakinggan mo ko. Pakiramdam ko ikaw lang yung taong makakaintindi sakin pero kung di ka interesado, okay lang, sabihin mo lang. Alam ko namang may sarili kang problema-"

"No, go on. I'm willing to listen," Jennie cutted him off. Taehyung lifted his head up from her shoulders at tiningnan si Jennie, bilang reassurance, binigyan ni Jennie ng isang ngiti si Taehyung. "Kahit gaano pa yan kahaba, sabihin mo sakin. I'm all ears."

Yung pakiramdam ni Taehyung na nag-iisa na lamang sya ay parang biglang napawi. Sapat na sa kanya na marinig nyang may isang taong handang makinig sa kanya. Afterall, he was keeping every pain all to himself during all these times.

"I'm always scared pero this time, it's like the monster that keeps on hunting me. Nakakatakot isipin na isang araw, wala tayong ka-alam-alam baka yun na pala yung huling araw nung taong iniingatan mo. I've witnessed how my mom died right in front of my eyes at ngayon, nakita na ko na naman kung pano unti-unting bumitaw si dad. Parang nawawalan na ko ng pakiramdam sa sobrang sakit."

Taehyung let out a bitter smile and looked down on his feet. Tears were about to fall down once again pero pinilit nya na huwag. Jennie kept on listening kahit na sa loob-loob nya, ang sakit pakinggan ang mga salitang yon mula sa kanya.

"Ang weird nito pero every once in awhile, napapanaginipan kita," Jennie's eyes immediately went to him, confused.

"Anong panaginip?"

"Actually, hindi lang ikaw pero pati sina Jimin at Jungkook, pati na rin kuya mo at yung mga kaibigan nya," Napakunot ang noo ni Jennie sa mga naririnig nya. "Sa mga panaginip kong yon, may masaya. Katulad nung isang scenario na parang nagtatawanan lang tayo sa loob ng isang bahay, weird lang kase parang yun yung hideout namin nina Jimin."

Jennie was silent but she knows in herself that she knows what his talking about. Alam nya dahil pakiramdam nya ay magkatulad sila ng nararanasan.

"Syempre may malungkot, baka maging uncomfy ka pero sa panaginip kong yon, tinatapos mo yung kung anong meron satin, weird diba?" He chuckled but deep inside, kahit sya ay nalilito sa mga sinasabi nya.

"By any chance..." Sambit ni Jennie at sabay na nagtagpo ang paningin nila. "Have you dreamt of seeing every one of us... die?"

Unti-unting kumunot ang noo ni Taehyung. Nag-iba ang pakiramdam nya at tila nagtataka kung panong alam ni Jennie.

"...Pano mo alam?"

"How about the both of us inside a car where I was on the verge of dying? Do you dreamt of those too?" Tanong ni Jennie, dodging his question.

"Jennie... pano?"

"I've been dreaming of those too," Sagot nya, dahilan para lalong maguluhan si Taehyung. "It keeps on hunting me in my sleep at every time na gigising ako, mararamdaman ko na lang na umiiyak ako at sobrang sakit ng puso ko. It almost feels like totoong nangyari sakin yon."

"What if hindi lang sya basta panaginip?" Jennie's brows immediately furrowed when those words left his mouth. "Naniniwala ka ba sa reincarnation? Parallel universe?"

Gulong-gulo si Jennie na kahit sarili nyang paniniwala ay hindi nya alam.

"Pano kung past life natin yon? Or nangyayari yon sa kabilang mundo?"

"But what if... what if kahit nagkita na naman tayo in this time, we're never really meant to stay?'' Pareho silang natigilan sa tanong ni Jennie. "Paano kung umulit lang yung sakit?"

Napababa ang tingin ni Taehyung sa mga paa nya at napabuntong-hininga. Tinanong nya sa sarili nya, paano nga kaya kapag umulit lang ang lahat? Ramdam nya sa sarili nyang panaginip kung gaanong walang laman ang puso nya kundi yung sakit na nanatili sa kanya.

"Paano kung isa ako sa maging dahilan ng sakit na dadagdag dyan sa nararamdaman mo?" Jennie suddenly blurted out.

Muling napuno ng katahimikan ang paligid. They were contemplating with their own thoughts. But suddenly, Taehyung had the urge to speak once again, looking directly at her eyes.

"Edi sabay nating tatakasan kung ano yung nakatadhana satin. Just reach out for my hand if you want to run away, I'll hold on and escape with you."

__________

a/n: hi!! i'm back mga mamser wazzap kaya here's a bit short chapter, bawi ako sa next one ohoho :>

i think it's been almost 3 months? basta yon hihi. i'm a bit better than before so ready na ulit ako ituloy to. thank u sa paghihintay huhu mwamwachupchup ebriwan😔👉👈

To My Last Life || TaennieWhere stories live. Discover now