To My Last Life || Taennie

Chapter Four

Jennie Kim's POV

IT'S another day. Umaga palang ay abala na ko sa pag-aasikaso ng iba't-ibang paper work dito sa office. I barely even have the time to eat earlier.

Wala akong ibang kaharap maliban sa tambak na papel. Sobrang nakakastress pero wala rin naman akong time para magreklamo. It's my job and I guess dito nalang talaga umiikot ang mundo ko.

As time passed by, I looked at the wall clock at lunch time na. Kagaya ng inaasahan ko, may kumatok na sa pinto ng office ko. Agad na bumukas yon at bumungad sakin sina kuya.

"Let's go na, lunch time na!"Nakangiting akit sakin ni kuya Hoseok, head ng designing team namin also barkada ni kuya.

"Oo nga. Tsaka iinom ka pa ng gamot mo."Dagdag pa ni kuya kaya wala na kong nagawa. I stood up from my swivel chair, kinuha yung bag ko at saka lumapit sa kanila.

Along with kuya, kasama ko rin yung mga friends nya which is friend ko na rin. They're kuya Namjoon, kuya Yoongi, and kuya Hoseok. Para ko na nga rin silang kapatid actually.

Namjoon is in our legal team. He's our own lawyer at si kuya mismo ang nag-recruit sa kanya since close friends sila at alam nya kung gaano sya kagaling.

Yoongi is in our finance team. Katulad ni Namjoon, si kuya Seokjin din ang nag-recruit sa kanya.

And as I've said earlier, Hoseok is in our designing team. Sobrang close ni kuya sa kanila na naging malapit na rin ako sa kanila. Sila lang yung lagi kong kasama dito sa company besides syempre sa secretary ko.

Nakarating kami sa isang restaurant at agad kaming pumwesto sa bakanteng table. Inabot samin nung waiter yung menu. I scanned throught it para makahanap ako ng kakainin ko.

"Ehem,"Hoseok suddenly faked a cough kaya napatingin kami sa kanya pero nasa menu pa rin ang tingin nya. "Yung isa dyan ang famous- famous na, wala bang palibre yan? Ehem talaga!"

"Ay oo nga, ehem! Laman yan ng balita eh. Di ko naman sinasabing dapat talaga sya manlibre, pero parang ganun na nga."Dagdag pa ni Namjoon at napa-irap ako habang tatawa-tawa pa ang mga ungas.

"Tss, sige na order na kayo."

"Hoy gaga, legit ba to? Sinapian ka ba? Okay ka lang ba? May sakit ka ba? Gusto mo tumawag na ko ng albularyo?"Pang-aasar ni kuya na umarte pang tiningnan kung may lagnat ba ko.

Sinamaan ko sya ng tingin. "Sige lang, kuya baka gusto mong ikaw samain dyan?"Banta ko at nginiwian nya ko.

"So ano? Legit na libre na ba to?"Singit ni Yoongi bago pa kami magbangayan ni kuya.

"Oo, sige lang order lang kayo kahit alin."Sagot ko at binigyan sila ng ngiti para makumbinsi. Tinaasan pa muna nila ko ng kilay pero hindi nagtagal ay ibinaling nila ang atensyon nila sa menu. "Damihan nyo na kain nyo, bibitayin ko na kayo mamaya hehe."

"Anak ka ng hakdog."

"Kinginang to talaga."

"Sabi ko na demonyita ka talagang babaita ka."

"Whoo grabe sarap talaga magbigti ng kapatid, promise!"

Napahalakhak ako nang di ko namalayan na naging dahilan para pagtinginan kami ng ibang nga taong kumakain dito sa resto. Nung narealize ko kung gaano katanga yun, napatakip ako sa muka ko at bumungisngis yung tatlo.

In the end, syempre ako rin ang magbabayad pero di ko naman sila bibitayin... Pag-iisipan ko palang, charot.

Ilang minuto rin kaming naghintay na dumating yung foods namin at di rin naman nagtagal nung makakain na kami. Syempre tuloy ang chikahan habang kumakain kami. Either tungkol sa trabaho, national news o kaya naman kung anong kamemahan lang.

After ng lunch namin, agad din naman kaming bumalik sa company. We went to our own offices to get back to work. Once J stepped inside my office, dumeretso ako sa desk ko.

I opened one of the drawer at agad namang bumungad sakin ang mga gamot ko. I instantly sighed just by the sight of it. Nakakasawa na, darn this sickness. In frustration, sinara ko nalang yung drawer and ignored it.

It has been days simula nung huli akong uminom ng gamot ko. Alam kong mali yon pero what can I do? I'm so done with it.

I plopped myself pabalik sa swivel chair ko at nagbalik sa pagtatrabaho. I spent hours na naman sa mga paperwork. Sa sobrang pagtatrabaho ko na ay nakaramdam ako ng sakit ng ulo.

Bumibigat ang pakiramdam ko. Napapikit ako nang mariin at nabitawan ko ang mga papeles na hawak ko. Napakuyom ang isang kamao ko habang nakahawak sa sintindo ko ang isa.

Pinilit ko nalang ang sariling kong imulat ang mga mata ko nang marinig ang secretary ko mula sa labas.

"Ms. Kim, nandito po si Chairman Kim."Sambit ng secretary ko. I took a deep breath before getting a grip of myself.

"P-papasukin mo."My voice sounded unstable.

Hindi naman nagtagal ay bumukas ang pinto at iniluwal nito si dad. Katulad ng inaasahan ko, walang reaksyon ang muka nya nung bumungad sakin. Umupo kaagad sya sa couch kaya naman lumapit ako at umupo sa katapat nya.

"I'm not gonna beat around the bush,"Dad said in a stern tone at alam ko ng hindi maganda ang patutunguhan nito. "Marry the son of that company or step down from your position."

"Dad?!"Nangibabaw ang inis sakin at tila ba nawala yung sakit na iniinda ko kanina.

"I've had enough of you! Gagawin mo ba yung sinabi ko o mapipilitan pa kong gawin to sa paraan ko?"I scoffed at him and gave him a sarcastic but amused smile.

Anak pa ba ang tingin nya sakin o accessory lang na pede nyang gamitin kung kelan nya gusto?

Hindi ko magawang sumagot. "Make your decision wisely."Sambit nya. Walang salitang lumabas mula sa labi ko hanggang sa tuluyan na syang lumabas ng opisina ko.

Nagsimulang manikip ang dibdib ko at pakiramdam ko ay pinipigilan ang paghinga ko. Napahawak ako nang mahigpit sa may dibdib ko dahil parang nawawalan ng hangin.

Again with this crap.

Umiikot na ang paningin ko kasabay ng hirap ko sa paghinga. Para akong sinasakal sa nararamdaman ko. Hindi ako makapagsalita at naramdaman ko nalang ang pagtulo ng luha mula sa mata ko.

Nanlambot ang buong katawan ko at tila sumusuko na sakit. Gusto kong humingi ng tulong pero pati yon ay hindi ko magawa. Huli ko nalang nakita ang pagbagsak ko at ang pag-itim ng paligid ko.