Chapter Thirty

95 9 0
                                    

LUMIPAS ang araw nang nananatili lang si Jennie sa loob ng ospital. She wasn't getting any better. Patuloy ang pag-inom nya ng gamot pati na rin kung ano-anong uri ng panggagamot ngunit tila walang nangyayari sa kanya.

Nanghihina syang nakahiga sa hospital bed habang ang doctor at nurse nya ay may tinuturok na gamot sa kanya. Sa bawat araw na dumadaan, hindi lumalampas na hindi sya inaatake sa puso at hindi na ito ang una para sa araw na ito.

Sa tuwing inaatake sya sa puso o hindi makahinga, there was no certainty of her surviving it. There's a half chance that she'll eventually recover but half of it could be the end. It was a gamble of life.

The doctors said to expect the worst possible case that could happen to her at any time. Pati ang mga gamot ay hindi sya magawang pagalingin, tila binibigyan lamang sya nitong kaunti pang oras. It helps but it doesn't cure.

Tanggap na naman nya pero ang mga taong nakaka-alam nito ay kailanman hindi ito basta-basta matatanggap. Her parents knew about it and God knows how much they were resenting themselves, thinking how much their decisions pained her.

When the doctors and nurses left, sumenyas ang nanay at tatay nila kay Seokjin na kung pwede ay lumabas muna sya. Tumango lang si Seokjin at tahimik na lumabas mula sa kwarto. Naiwan sa loob si Jennie kasama ang nanay at tatay nya.

Jennie's mom lightly caressed her daughter's hair, trying hard not to shed a tear while her dad was looking at her intently, heart tearing apart.

"A-anak... I'm sorry..." Jennie's mom said, looking at her daughter who was painfully struggling. "I know saying sorry wouldn't be enough for what I've done but I truly am. Seeing you suffer like this makes me feel how worst of a parent I was to the both of you. I deserve to suffer like this but you don't... Anak, you deserve the whole world."

"D-Don't worry, I'll be alright," Sambit ni Jennie na parang pinipilit na lamang ang sarili na magsalita dahil sa panghihina.

"You must've hated us so much..." Sabi ng tatay nya. Hindi na nya mapigilan ang sarili at tuluyan nang pumatak ang luhang kanina pa nya pinipigilan.

"Pwede po ba kong humingi ng pabor?" Tanong nya, looking at them with her eyes that shouts pain and tiredness.

Nagtaka ang dalawa ngunit walang ibang pumasok sa isip nila kundi baka isa ito sa mga paraan upang mapasaya kahit papaano ang anak nila na naghirap nang dahil sa kanilang dalawa. Alam nilang hindi sapat ang pagtupad sa isa nyang pabor sa kabila nang napakarami nilang sakit na dinulot pero kung ito ang tanging magagawa nila, gagawin nila.

"Tell us, anak. Tutuparin namin as long as kaya namin," Her dad said.

"Can I leave the hospital kahit ilang araw lang?" Nang sabihin nya ito ay parang natigilan ang dalawa at nag-alinlangan. "Kahit fives days─ three days even. Just let me, please?"

"Anak... What if your heart attack occured or bigla kang hindi makahinga? We can't let that happen when your outside the hospital," Sabi ng ina nya. Gaano man nya kagustong pagbigyan ito ay nangingibabaw ang takot sa kanila.

"If it's my time time already then it is. Wala na naman tayong magagawa," Masakit para sa kanila na kay Jennie mismo ito marinig.

Imagine hearing your own daughter telling you that she's alright if she dies. That's the last thing they would want to hear from her.

"Just let me be happy before my last breathe, please?"

Her mom couldn't help but cry hearing the word 'last'. Walang paraan para matanggap nya pero ano pa nga bang magagawa nila diba? Itong landas na to ang nakatadhana sa kanya.

To My Last Life || TaennieWhere stories live. Discover now