Koparılmış Kalpler (+18)

Koparılmış Kalpler 53

Güzel destekleriniz için hepinize kocaman teşekkürler. Gerilimde 1.sıradayıııız 🤗

Medyada şarkınız hazır, iyi okumalaaar 😊

Pınar;

Felç geçirmiş düşüncelerin kölesi olanlar, görünmez, günahkar eller tarafından boğuluyorlar şimdi. Boynumda hissettiğim sımsıkı eller daha da sertleşip nefessiz bırakıyor beni. Nefes almak da yaşamak kadar zor artık. Mutlu olmak, zaten imkansız.

Mutluluğumun, hayatımın katili karşımdayken hiçbir şey normal değil.
Ben normal miyim? Hayır. Soğuk terler sırtımdan aşağı süzülürken, kalbim ölesiye çırpınırken hiç normal hissetmiyorum.

Hayatımı karartan adam öfkeli adımları tüm odayı turladığında karşımda durdu.

''Annemi niye merak ediyorsun Pınar? Onu benden başka kimse umursamaz. Sen niye umursuyormuş gibi davranıyorsun?''

Az önce babamın da bir katil olduğunu söyleyen manyak, şimdi annesine kafayı takmıştı. Sorusunu duymazdan geldim.

''Babam katil derken ne demek istedin?''

Güldü. Gerçekten sahici bir kahkahaydı bu. İçten ve dolu dolu. Kulaklarımdan asla silinmeyecek bir ses!

''Baban oğlunu öldürdü Pınar. Beni, içimdeki baba sevgisini, annemi intihara sürükledi ve senin mutluluğunu öldürdü. Bir katil sadece can almaz. Asıl önemli olan bu duyguları öldürmek değil mi sence de? Şu fani hayatta ölüm de ne ki? Karşında değer verdiğin bir insan, senden pek çok şeyi aldığında zaten ölmüş olmuyor musun? Yaşayan bir ölü. En kötüsü de bu değil mi?''

Sessiz kaldım. Haklıydı bir yerde ama ben bunu itiraf edecek kadar delirmemiştim. Bu itiraf onun işlediği cinayetleri önemsiz kılıyordu. O sadece canları alıyordu, insanlar duyguları. Ona göre herkes katildi. Bir insanı öldürmekle, yaşama sevincini öldürmeyi bir sayıyordu. Bunu kabullenmek istemiyordum.

Bir süre daha odada dolandı. ''Selim'i bu masada doğradım biliyor musun?'' dedi çarpık bir gülümsemeyle çelik tezgaha bakarak.

Gözlerimi kırpıştırdım. Ne denirdi ki? Aferin sana mı?
Bana bunu niye söylüyordu? Niye bu korkunç görüntüyü aklıma sokuyordu?!

Üzerinde oturduğum döner sandalyeyi çelik tezgaha çevirdi.

''Tam buradaydı. Gözleri açılıp beni tanıdığını görünce bir ürperdim biliyor musun?''

''Bana bunları niye anlatıyorsun?!'' diye isyan ettim sonunda dayanamayarak.

''Çünkü bilmen gerek. Beni unutanları, önemsiz biri olarak görenleri tanıman gerek Pınar. O Selim piçi de beni yok saydı biliyor musun? Seneler sonra ona ulaşmaya çalıştım. Sırf babama yakın diye, onunla aramı yapar diye. Beni tanımazdan geldi. Sanki benimle küçükken futbol maçı yapmamış, benimle eskiden arkaşlık kurmamış gibi.''

''Belki hatırlamamıştır. Onu sırf bu sebeple öldürmek ne kadar mantıklı sence?''

''Hatırlamamıştır mı? Ben senin adın, kimliğin, dış görünüşün değişse bile tanırdım Pınar. İnsan değer verdikleri kişileri her şekilde hatırlar ve tanır. Tek bir bakış, bir kelime yeter. Fakat o tanımadı beni. Üstelik Yağız ismimi kullanmışken tanımadı.''

Başka isimleri de mi vardı? Tabii ki vardı. Yoksa benimle gerçek adını böyle rahat bir şekilde paylaşabilir miydi? Bunca zaman polisten kaçabilir miydi?

''Gerçek adın Yağız mı?'' dedim çok da meraklı görünmemeye çalışarak.

''Annemin bana verdiği isim buydu.'' diyerek omuz silkti. "Ama o öldü. Yağız henüz ufacık bir çocukken öldü. Bekir Ferah yüzünden. O orospu çocuğu kendi oğlunu öldürdü!"