Hediye almayı sever misiniz?
Peki ya aldığınız hediye kutularının içinden eski sevgililerinize ait kalpler çıkmaya başlarsa? Hâlâ hediye almayı sevdiğinizden emin misiniz?
Öldürdüğü adamların kalplerini hediye kutusuyla gönderen psikopat bir katil...
Selaaaam 😊 Yine ben geldim, hoş geldim sanırım :) Sizin için medyaya bir parça bıraktım, eminim ki çoğunuz seviyordur :)
Lütfen oy atmayı unutmayınız, biliyorsunuz ki benim tek motivasyon kaynağım sizin oy ve yorumlarınız. Hikayeyi kütüphanenize ve okuma listenize de ekleyin ki yeni okurlar aramıza dahil olsun, bölümler aynı hızda gelmeye devam etsin.
İyi okumalar
Savaş;
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
'Bir insan neden katil olur, neden elini kana bular?' diye çok düşündüm zamanında. Yakaladığım katillere sorduğum ilk soruydu "Neden yaptın?" . Bu zamana kadar, canım öyle istedi, öldürmek istediğim için yaptım, diyen çıkmamıştı. Hatta kimileri öyle güzel gerekçelerle kendilerini savunuyordu ki aptal biri, katile hak bile verebilirdi.
Katillerin kendilerince bir adalet sistemi vardı. Bu sistemde Tanrı onlardı ve kurallara uymayanları ölümle cezalandırıyorlardı. Pek çoğu bu yaptığından pişman olmayacak kadar kaptırmıştı kendini bu yarattığı düzene. Çünkü bu düzende ezilen onlar değildi, geçmiş hayatlarındaki kişi olmaktan çıkıyor daha güçlü olduklarını düşünüyorlardı. İnsanların kendilerinden korkmalarını seviyorlardı. Egolarını böyle tatmin ediyor, öldürdükçe daha fazlasını istiyorlardı.
Şimdi ise elimizde öldürdüğü adamın kalbini hediye paketiyle yollayan bir manyak vardı. Yanında gelen not onun da kendi adalet sistemi olduğunu düşündürüyordu bana. Böyle bir cinayet olmamasını umdum. Kendi adaletini sağladığını düşünen bir katili aramaktansa, anlık öfkeyle, kıskançlıkla öldüren bir katili aramayı herkesten çok istiyordum.
"Burhan, uyan! Nur topu gibi(!) kalpsiz bir cesedimiz var."
''O ne demek abi, yeni bir cinayet mi var?" dedi Burhan uyku sersemliğiyle.
"Şu kutudaki kalbin bir insana ait olduğu kesinleşti. Şu an DNA testi yapılıyor. Sen gidip başında dur, sonuç çıkar çıkmaz beni haberdar et. Şanslıysak sistemden kurbanın kim olduğunu hızlıca bulabiliriz. Ben de şu kadınla tekrar konuşmaya gideceğim. İş ciddi bir boyut kazandı."
Burhan "Tamam başkomiserim." diyerek telefonu kapattığında arabanın torpidosuna attığım not defterimi çıkartım. Bugün kadına ulaşmamız gerekir diye adını ve adresini not aldığım sayfayı bulup, numarayı telefona tuşladım ve karşı tarafın telefonu açmasını beklerken de arabayı çalıştırdım. Telefon ikinciye çalmadan açılmıştı. Meraklı bir ses tonuyla "Alo?" dedi kadın.
"Pınar Hanım, ben Başkomiser Savaş Keskiner. Bazı önemli gelişmeler var. Neredesiniz? Yüz yüze konuşalım."
Kısa bir sessizliğin ardından "Evimdeyim." dedi kadın. Bu cevap beni hem şaşırtmış hem sinirlendirmişti. Ona güvende olmadığını söylemiştim, o da annesinde kalacağını söylemişti. Yani bana yine yalan söylenmişti.
