Koparılmış Kalpler (+18)

Koparılmış Kalpler 1

Selam sevgili okurlarım, öncelikle hoş geldiniz. Buraya başlama tarihinizi bırakabilirsiniz.

Umarım ilginizi çeken bir kitap olur, dediğim gibi bölüm sonuna kadar sabredin :) Bu arada yorumlarınız ve oylarınızla bana destek olabilirsiniz.

Medyadaki şarkıyı açıp dinlemek istersiniz belki, hikayenin başında karakterimizin dinlediği müzik kendisi :)
İyi okumalar 💜💜

Hayata karşı ağaçlardaki yapraklar gibiyiz; kimimiz güneşin altında en canlı yeşil tonuyla salınırken, kimimiz aldığı hasardan dolayı sararıp, kurumuş, güçlükle dallara tutunmaya çalışıyoruz.

En ufak bir rüzgar, bizleri tutunduğumuz daldan koparıp oradan oraya sürüklediğinde ise; eninde sonunda toprağa karışıp yok oluyoruz. Hayatın kanunu bu; güçsüzsen yok olup, gidersin...

Kulağımda çalan müzik eşliğinde hayatımı düşünüyordum. Zorlu bir yaşamım olmamıştı ama aldığım hasarlar çoktu. Kendimi tıpkı şu ağaçlardaki sararmış, kurumaya yüz tutmuş şu yapraklara benzetiyordum. Hafif bir esintiye bağlıydı kelebek ömrüm.

Kulağımda şu sıralar en sevdiğim müzik çalarken oturduğum yerde şarkıya eşlik ettim.

''Sen hiç üzülme, 

asla ziyan olmazsın, 

ziyan olmazsın sen."

Ziyan olmamıştım belki. Şarkıda da dediği gibi ''O beni istemedi.'' diye tekrarladım kendime. Bir haftadır harap etmiştim kendimi. Bu süreçte de bol bol yemiş, hatta üç kilo almıştım. Normalde kilo takıntısı olan bir kadın değildim hatta genç kızlığımda balık etli denilebilecek bir fiziğim vardı. Son beş sene ise annem sayesinde sürekli diyetlerle, sıfır beden olma çabasıyla geçmişti. Benim gibi kolay kilo alan bir vücuda sahipseniz bunun ne kadar zor olduğunu biliyorsunuzdur. Maalesef ki o yiyip yiyip kilo almayan insanlardan hiç olamadım. Yiyip yiyip göbek yapan kesimdenim ben. Aldığım kilolar hemen göze batar ve göbek olarak karşıma çıkar. 

Bugün buna bir son vermeliyim diyerek dışarı, koşuya attım kendimi. Peki gerçekten koştun mu derseniz; belki bir on dakika koşmuşumdur, hakkımı yemeyeyim. Fakat hareketli parçalardan oluşan müzik listemde bu hüzünlü şarkılar çalınmaya başlayınca aptal düşüncelerim de zihnime uçuşmaya başlamış ve kendimi bu çimenlik alanda otururken bulmuştum işte. Müzik listemde hayatım gibiydi, oradan oraya savuruyordu insanı...

Kulaklığımı kulağımdan çekerken kendime kızgındım. Aptal bir adamın beni böyle yıpratmasına izin vermemeliydim. Eski Pınar bunu yapmaz, tek kalemde silip başka aşklara koşardı. Bu sefer nasıl bu kadar sarsıldığımı hâlâ aklım almıyordu. Belki de aileme karşı onun için rest çekip, evlilik teklifini kabul ettiğim içindi. Beni hayal kırıklığına uğratan kesinlikle buydu evet, aldatıldığımı öğrenmek değil. Zaten hayatında hiç aldatılmayan çok kadın vardı ki ben bu kadar şanslı olacaktım? En azından gerçek yüzünü evlenmeden önce gördüğüm için şükretmeliydim belki de.

İç çektim ve yanımdan koşarak giden insanlara imrenerek baktım. En azından onlar gerçekten spor yapabiliyordu. Hem de bunu birbirleriyle sohbet edip, gülerek yapabiliyorlardı(!) Bense oturduğum yerden güçlükle doğrulmuş, ağrıyan bacaklarımı zorlayarak, bebek adımlarıyla eve doğru yol almaya çalışıyordum.

Beni durduran telefonumun çalışı oldu. Homurdanarak cebimden çıkardığım telefonunun ekranında gördüğüm numarayla suratım düştü. Neden bunlarla ben uğraşmak zorundaydım ki?! Kibar olmaya çalışarak telefonu açtım.

"Merhaba Pınar Hanım, Dekor Pasta'dan arıyorum; ben Sinan. Siparişinizin iptal edildiğiyle ilgili bir mail aldım, onun teyit edilmesi için rahatsız ettim sizi."