The Mistress

Kabanata 19

"Fuck, Yes!" sigaw ko pagkagising dahil sa nabasa sa group chat namin. Wala kaming pasok whole day dahil mayro'n daw suicidal incident sa univ at kailangan imbestigahan ang nangyari. Na bully daw kasi kaya ayon.

I felt guilty to be this happy for someone's misery, though. Pero uso pa ba ngayon ang bullies? Sa highschool siguro, sobrang immature naman ng mga bullies na 'yon kung gano'n kahit nasa college na.

College itself is stressful! Tapos dadagdagan pa nila?

I texted Mike right away na pupuntahan ko siya sa hotel. The usual, sinabi ko kay Daddy at kay Mommy na pupunta ako sa hotel para bisitahin si Shelly.

Liar Lana.

Though, Mom doesn't looked convinced. She was eyeing me and I smiled widely at her at umiling na lang siya. Buti na lang hindi naman na nagtanong si Dad kung bakit ko bibisitahin si Shelly.

I drove my own car to the hotel. Dire-diretso ako papunta sa suite ni Mike at ang iba binabati ako. I knocked twice bago bumukas ang pintuan. Mike's hair was still wet. Tumutulo pa nga, parang kagagaling niya lang talaga maligo.

"Sigurado ka bang wala kayong pasok?"

Napatingin ako kaagad sa kanya bago pa ako makapasok sa banyo para kuhanin sana ang hair blower. Is he accusing me? Na hindi ako pumasok?

"You don't believe me?" Hindi makapaniwala kong tanong at masama na ang tingin sa kanya.

He chuckled at my face at lumapit sa akin at bigla na lang hinalikan ang tungki ng ilong ko. I stiiffened a bit at tumawa ulit siya nang makita ang mukha ko.

Kainis! Nagulat naman kasi ako!

"Naniniwala, Lana. Baka lang naman, um-absent ka para lang makita ako.."

He chuckled at namilog ang mga mata ko.

Sinamaan ko siya nang tingin habang tumatawa. "Feeling mo naman! I won't absent just to see you, 'no!" sabay pasok ko sa banyo kaagad.

That was a lie though. Balak ko na ngang um-absent habang nandito siya, e. Nagdadalawang-isip lang ako dahil baka malaman nila Mommy at baka mapasama pa si Mike sa paningin nila. But the universe did his own way para hindi na ako um-absent!

I blowed his hair habang nakahawak siya sa beywang ko. Kahit nakaupo siya ay hanggang mata niya lang ako. He was really tall at hindi naman ako gano'n katangkad. Pero hindi naman kami pangit tingnan.

Pero, mukha ko siyang Kuya! Hahaha.

"Why are you smiling?"

Napatigil akong bigla. Nakangiti ba ako? Hindi ko naman napansin na natatawa na ako sa sariling iniisip!

"Wala. Saan tayo ngayon?" I asked dahil balak kong sulitin ang buong araw na 'to.

His brows furrowed at mukha siyang nag-iisip.

"Hindi ko alam. Wala akong alam dito sa Maynila," giit niya.

Oo nga naman. Kahit dito nakatira ang mga kapatid niya ay hindi siguro siya palaging nagpupunta rito sa Maynila.

My face brightened nang may maisip.

"Alam ko na! Turuan mo akong mamaril!" I said in a high pitched.

"What? Bakit 'yon?"

Bakit naman hindi? May mali ba kung gusto kong matuto? At isa pa, police siya. Nasaisip ko na nga iyon na baka dalhin niya ako sa isang shooting range.

"Because I wanted? Ayaw mo?" nag-aalangang tanong ko.

"Hindi naman. But, will you be okay hearing gun shots?" He asked, halatang nag-aalala.

Aww, my heart.